زبان‌های هندوایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>