چالاوبکر: تفاوت میان نسخه‌ها

 

میثم رجبی پژوهشگر کلهر زبان در مقاله ای که سایت تاریخی ارگ ایران آن را منتشر کرده با نگاهی گذرا به تاریخ چند هزار ساله ی قوم کرد پرداخته و از ایلات کردنشین در حرکتی کثرت وار به ایل کلهر _که بزرگترین ایل کردنشین محسوب می شود_ نگریسته و در پایان نیز از طوایف متشکله ایل کلهر به طایفه ی رجب _که جز سه طایفه ی بزرگ ایل کلهر می باشد_ پرداخت است:

تاریخ مردمان کُرد را باید از هزاره های قبل از میلاد در میان سنگ نوشته های آشور که حکایت از طوایفی با تشابه های زیستی و زبانی می نماید, جستجو کرد.طوایفی با نام های گوتیان- کاسی ها- لولوها- نایری ها- میتانی ها- سوباری ها- ماناعی ها- اورارتوها و کردوک ها. از این میان واژه گوتی در هزاره سوم و دوم قبل از میلاد به طایفه ای مرسوم می گردد که در کُردستان و آذربایجان کنونی زندگی می کردند و دو سنگ نوشته از زمان پادشاه آشور(توکولتی اینورتا) به دست آمده که در یکی از آنها واژه گوتی و در دیگری واژه کورتی آمده است و این دو نام یادآور گروهی از کُردها است . بنا به گفته(دراور) واژه های گوتی و کورتی و کورتوخی و کاردا و کارداک و کارتاوای و کرد و کردیای و کُردی همه از یک رشته اند و به مردمی گفته می شود که امروزه به نام کُرد معروفند و در هزاره اول قبل از میلاد همه اوراتوئیان و مردم ماناو مادرا گوتی یا کورتی می گفتند.<ref>صفی زاده بورکه ای،دکتر صدیق،تاریخ کرد و کردستان،انتشارات آتیه،تهران1378.</ref>(صفی زاده،78،ص79)

عامل دیگر که این ذهنیت و تشابه لفظی واژه کوتی با کورتی را تقویت می کند پژوهش های برخی انسان شناسان فرانسوی است که با بررسی تیپ مردمان عصر کنون کُردستان و آذربایجان با تصاویر و مجسمه های به جا مانده از گوتیان معتقد هستند که تشابه های فراوانی بین آنها دیده میشود. آنچان که در سنگ نوشته های آشوری معلوم گردیده است گوتیان مردمان خشن و سنگدل بوده اند و زبانی مستقل و تا حدودی نزدیک به زبان های ایلامی داشته اند و از جمله شهرهای آنها در شمال دامنه ی سلسله ی زاگرس اوربیلیوم(اربیل کنونی) و در جنوب اربیل شیورم(التون کویری) نزدیک به زاب کوچک و در جنوب آن شهر هارش(توزخاموتو)بوده است.