شکافت هسته‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: واگردانی دستی ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵:
[[اتو هان|اوتوهان]] زمانی که قصد داشت از بمباران [[اورانیوم]] با نوترون آن را به [[رادیم]] تبدیل کند دریافت که به اتم بسیار کوچک‌تری دست یافته‌است. در تمام [[واکنش هسته‌ای]] که تا ان زمان شناخته شده بود تنها ذرات کوچک از هسته جدا می‌شدند اما این بار یک تقسیم بزرگ رخ داده بود. [[لیزه مایتنر]] و [[اوتو رابرت فریش]] دریافتند که فراوردهٔ این بمباران نوترونی باریم است و جرم هر اتم اورانیم هنگام تبدیل شدن به ذرات کوچک‌تر به اندازهٔ یک پنجم جرم یک پروتون کاهش می‌یابد و این جرم مطابق رابطهٔ اینشتین E=mc² به انرژی تبدیل شده‌است. به خاطر شباهت این پدیدهٔ تقسیم هسته با [[تقسیم سلولی]] مایتنر و فریش آن را شکافت نامیدند. مقالهٔ این یافته در یازدهم فوریه ۱۹۳۹ در نشریهٔ [[نیچر]] با عنوان «واکنش هسته‌ای نوع جدید» منتشر شد.
در تصویر اتم [[اورانیوم-۲۳۵|اورانیم-۲۳۵]] دیده می‌شود که پس از برخورد یک نوترون به [[ایزوتوپ]] اورانیوم-۲۳۶ تبدیل شده و به سرعت متلاشی شده و پرتوهای [[پرتوزا|رادیو اکتیو]] از خود ساطع می‌کند. سپس به دو عنصر باریم-۱۴۱ و کریپتون-۹۲ تقسیم شده و به پایداری می‌رسد و در ضمن ۲/۵ عدد نوترون دیگر آزاد می‌کند که هر یک موجب شکافت یک هستهٔ اورانیوم دیگر می‌شوند و این واکنش زنجیره‌ای مرتب ادامه پیدا می‌کند.
در سلاح‌های هسته‌ای واکنش زنجیره‌ای بدون کنترل ادامه می‌یابد تا بیش‌ترین انرژی ممکن در لحظه تولید شود. طی این واکنش زنجیره‌ای که در طی چند میلیونیم ثانیه رخ می‌دهد تعداد رویداد شکافت هسته‌ای به سرعت افزایش می‌یابد. در راکتورهای هسته‌ای سرعت نوترون‌ها را با استفاده از مواد کند کننده کاهش می‌دهند تا واکنش زنجیره‌ای کنترل شود.
| |||