زبان گیلکی: تفاوت میان نسخه‌ها

Garnik Asatrian, - Dimli in Encyclopædia Iranica</ref> علاوه بر گیلکی این خانواده شامل زبانهای [[زبان تالشی|تالشی]]، [[زبان مازندرانی|مازندرانی]] و [[زبان تاتی ایران|تاتی]] می‌باشند.<ref name="iranicaonline.org"/> از دیدگاه تاریخی این زبانها به [[زبان پارتی]] (اشکانی) وابستگی دارند.<ref name="iranicaonline.org"/> گیلکی با دیگر زبان‌های ایرانی شمال غربی نزدیکی دارد.<ref>اشمیت، رودیگر، راهنمای زبان‌های ایرانی، جلد دوم: زبان‌های ایرانی نو، ترجمه پارسی زیر نظر حسن رضایی باغ‌بیدی، تهران: انتشارات ققنوس، ص۴۳۷</ref> مردم شمال غربی گیلان، به زبانی دیگر از خانواده [[گویش‌های کناره دریای خزر]] که زبان [[تالشی]] باشد تکلم می‌کنند. گیلکی نزدیکی زیادی با [[زبان مازندرانی]] داشته و گویشوران این دو زبان تا حد نسبتاً زیادی می‌توانند سخنان هم دیگر را بفهمند. گیلکی تنها در ایران رواج دارد و [[شبکه استانی گیلان]] بخشی از برنامه‌های تلویزیونی خود را به این زبان اجرا می‌کند. گیلکی به عنوان زبان رسمی جلسات شورای [[شهرستان رشت]] تعیین شده‌است.<ref>http://www.irna.ir/fa/News/80895273/اجتماعی/گیلکی__زبان_رسمی_جلسات_شورای_شهرستان_رشت_شد</ref>

باید توجه کرد که نه تنها بین گیلکی و مازندرانی تفاوت‌های زیادی وجود دارد بلکه هر یک از این دو گونه زبانی دارای لهجه‌های فراوانند.<ref>ایران کلباسی، گویش کلاردشت، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۶ ص. شانزده</ref>

با اینکه گیلکی دارای سه گویش اصلی است اما لهجه هر شهر گیلان تفاوت ناچیزی با بقیه شهرها دارد.

برای زبان گیلکی چند لهجه یا '''زیرگویش''' تعیین شده‌است که عبارتند از: [[رشت|رشتی]]، [[رودبار|رودباری]]، [[صومعه سرا|صومعه‌سرایی]]، [[لاهیجان|لاهیجانی]]، [[لنگرود|لنگرودی]]، [[رودسر|رودسری]]، [[بندر انزلی|بندرانزلی]]، [[خمام|خمامی]] (در