'''سوره''' در لغت به معنای «بریده شده» است و در اصطلاح گروهی مستقل از [[آیه]]های [[قرآن]] که مطلع «بسم الله الرحمن الرحیم» و مقطعی دارد.
«سوره» از «سور بلد» (دیوار بلند و محیط به شهر) گرفته شده است؛ زیرا هر سوره آیاتى را دربرگرفته است و به آن احاطه دارد. مانند حصار (سور) شهر که خانههایى را دربرگرفته است.
برخى آن را به معناى بلنداى شرف و منزلت رفیع گرفته اند.در این باره ابوالفتوح رازى مى گوید: بدان که سوره را معنى، منزلت بود از منازل شرف و همچنین گوید: باروى شهر را از آن جهت «سور» خوانند که بلند و مرتفع باشد.
برخى دیگر آن را از «سؤر» به معناى قطعه و باقیمانده چیزى دانسته اند. ابوالفتوح در این باره مى گوید: اما آنکه مهموز گوید، اصل آن از «سؤر الماء» باشد و آن بقیه آب است در آب دان و عرب اگر در ظرف چیزى باقى گذارى گوید: «أسأرتُ فى الإناء». بنابراین سوره در اصل «سؤره» بوده و به منظور سهولت در تلفظ، همزه به واو بدل شده است و تمام قاریان متفقاً آن را با واو خواندهاند و در هیچ یک از موارد نهگانه که در قرآن آمده کسى آن را با همزه قرائت نکرده است.
<ref> دانشنامه اسلامی </ref>
به اعتقاد [[شیعیان]] هر سوره قرآن جز [[سوره توبه]] با آیهٔ «به نام خداوند بخشنده مهربان» آغاز میشود؛ و اهل سنت فقط «بسم الله الرحمن الرحیم» [[سوره حمد]] را جزء سوره میدانند. در قرآن این کلمه به همین معنا به کار رفتهاست. مثلاً در آیه تحدی (هماوردجویی) (بقره، ۲۳)