آل بویه: تفاوت میان نسخه‌ها

|common_languages = [[زبان عربی]] (زبان رسمی)<ref>Fereshteh Davaran, Continuity in Iranian Identity: Resilience of a Cultural Heritage, (Routledge, 2010), 156.</ref> {{سخ}}[[زبان طبری]] (زبان رسمی و ادبی دربار)<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی= |نام= | پیوند نویسنده = |کتاب=در شناخت فرهنگ و ادب مازندران: به یاد امیر پازواری |کوشش= فرهنگخانه مازندران |صفحه =صفحه ۱۳ |ناشر= انتشارات اشاره |مکان =تهران |سال =۱۳۷۷ |شابک=964-577-234-6}} در دربار آل بویه زبان رسمی ادبی، عربی و تبری بود، چون این خاندان با زبان فارسی آشنایی نداشتند، به آن روی خوش نمی‌دادند. برای همین شاعری چون غضایری رازی ناگزیر می‌شد اشعارش را به خراسان بفرستد تا از پاداش مناسب برخوردار شود</ref>{{سخ}}[[زبان پارسی میانهلری]] (زبان دوم دربار)<ref>Fereshteh Davaran, Continuity in Iranian Identity: Resilience of a Cultural Heritage, (Routledge, 2010), 156.</ref>{{سخ}}[[زبان پارسی دری|زبان پارسی نوفارسی]] (رایج در میان مردم)<ref>{{Cite book|url=https://books.google.com/?id=qwd5AgAAQBAJ&pg=PA156&lpg=PA156&dq=Buyids+continuity+in+iranian+identity#v=onepage&q=Buyids%20continuity%20in%20iranian%20identity&f=false|title=Continuity in Iranian Identity: Resilience of a Cultural Heritage|last=Davaran|first=Fereshteh|date=2010-02-26|publisher=Routledge|isbn=978-1-134-01831-4|language=en|page=156|quote=Middle Persian was now replaced by new Persian as the popular language; and thus, the writings of historians , scientists and theologians of the Buyid court, which were in either Middle Persian or Arabic, were accessible to the vast majority of the Iranians only after translation"}}</ref>