زمان حال کامل: تفاوت میان نسخه‌ها

همانگونه که مشاهده شد پنج صیغهٔ حال کامل در فرمهای نوشتاری نشأت گرفته از زبان محاوره‌ای هم‌نویسه با پنج صیغه از زمان گذشته ساده هستند. امروزه که در محیطهای رقومی نوشتن به زبان محاوره رایج است این یکسانی می‌تواند موجب کج‌فهمی و گمراهی خوانندگان شود. پیشنهادهایی برای فرق نهادن بین فرمهای شکسته‌نویسی شده پنج صیغه این دو زمان داده شده‌است. از جمله امید طبیب‌زاده در [[فارسی شکسته: دستور خط و فرهنگ املایی|کتاب فارسی شکسته]] پیشنهاد داده که برای پنج صیغه حال کامل تکواژ تصریفی حذف شده «ـه» را به نوشتار برگردانیم.<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = طبیب‌زاده | نام = امید | پیوند نویسنده = امید طبیب‌زاده | عنوان = فارسی شکسته: دستور خط و فرهنگ املایی | سال = ۱۳۹۸ | ویرایش = ۱ | ناشر = [[کتاب بهار]] | شابک = ۹۷۸۶۲۲۹۵۵۸۶۷۶ | صفحه = ۴۳}}</ref>

 

[[میرزا حبیب اصفهانی]] به عنوان پیشگام دستورنویسی جدید در ایران در ''دستور سخن'' اصطلاح «ماضی قریب» و در ''دبستان پارسی'' اصطلاح «'''ماضی نقلی'''» را برای ساختهایی مانند 'خوانده‌ام' به کار می‌برد و در تعریف آن می‌نویسد «اگر گوینده چیزی را به طریق مسموع و از روی شک و شبهه گوید، آن را ماضی نقلی گویند». این نامگذاری و تعریف اشاره به کارکرد [[گواه‌نمایی]] و روایتگری این ساخت در زبان فارسی دارد. اصطلاح ماضی نقلی یا گذشته نقلی برای اشاره به این ساخت در زبان فارسی متداول شده‌است.{{سخ}}

[[عبدالعظیم قریب|قریب]] و دیگران در [[دستور پنج استاد]] ماضی نقلی را زیرمجموعهٔ زمان گذشته معرفی می‌کنند که به عمل انجام شده اشاره دارد و از حیث معنایی دو معنای ثبوت (معدوم نشده) و حدوث (رخ داده، حاصل شده) را برای آن قائل می‌شوند. آنها برای معنای ثبوت جمله ''سهراب ایستاده‌است'' و برای معنای حدوث جمله ''نوکر آمده‌است'' را مثال می‌زنند.{{سخ}}