ویکی‌پدیا

ارتش امپراتوری عثمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
ترجمه کپشن تصاویر به فارسی
ویکی‌پدیا:شیوه‌نامه/بخش آغازین، ابرابزار
خط ۲:
[[پرونده:1526-Suleiman_the_Magnificent_and_the_Battle_of_Mohacs-Hunername-large.jpg|بندانگشتی|تصویری از نیروهای عثمانی در [[نبرد موهاچ]]]]
[[پرونده:OttomanBatteryAtGallipoli.jpg|بندانگشتی|300x300پیکسل|توپخانه ارتش عثمانی در [[نبرد گالیپولی]]]]
اولین '''ارتش امپراتوری عثمانی''' به‌طور کامل از عشایر [[ترکمان (اصطلاح قومی)|تُرکمان]] تشکیل شده بود.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Ottoman Empire - Military organization|نشانی=https://www.britannica.com/place/Ottoman-Empire|وبگاه=Encyclopedia Britannica|بازبینی=2021-02-16|کد زبان=en|ص=The first Ottoman army had been composed entirely of Turkmen nomads}}</ref> تاریخ نظامی ارتش [[امپراتوری عثمانی]] را می‌توان به پنج دوره اصلی تقسیم کرد:<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk -By Mesut Uyar, Edward J. Erickson}}</ref> دوران بنیان‌گذاری که به سال‌های ۱۳۰۰ (نبرد با [[امپراتوری بیزانس]]) تا ۱۴۵۳ ([[سقوط قسطنطنیه|فتح قسطنطنیه]]) اشاره دارد، دوره کلاسیک سال‌های بین ۱۴۵۱ (سلطان [[محمد دوم|محمد فاتح]]) تا ۱۶۰۶ (صلح سیتواتوروک)، دوره اصلاحات که سال‌های ۱۶۰۶ الی ۱۸۲۶ ([[پیشامد فرخنده]]) را شامل می‌شود، دوره مدرن‌سازی طی سال‌های ۱۸۲۶ و ۱۸۵۸، و دوره افول که بین سال‌های ۱۸۶۱ (به سلطنت رسیدن سلطان عبدالعزیز) و ۱۹۱۸ (آتش‌بس مودروس) بود.
 
== ارتش (نیروی زمینی) ==
خط ۱۴:
امپراتوری عثمانی اولین [[امپراتوری‌های باروتی|امپراتوری باروتی]] بود و پس از آن [[ایران صفوی]] و [[امپراتوری گورکانی|امپراتوری گورکانی هند]] قرار گرفتند. در قرن چهاردهم، امپراتوری عثمانی توپ باروتی را به کار گرفت.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Nicolle, David (1980). Armies of the Ottoman Turks 1300-1774. Osprey Publishing, ISBN 978-0-85045-511-3.}}</ref> استفاده از سلاح‌های باروتی توسط عثمانی به قدری سریع بود که آنها «مقدم بر دشمنان اروپایی و خاورمیانه‌ای خود در ایجاد نیروهای متمرکز و دائمی متخصص در ساخت و استفاده از سلاح گرم» بودند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ágoston, Gábor (2005). Guns for the Sultan: Military Power and the Weapons Industry in the Ottoman Empire. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-84313-3. p92}}</ref> اما قدرت عثمانی در استفاده از توپخانه، دشمنان آنها را شوکه کرد و دو حکومت مسلمان دیگر (صفویه و گورکانیان) را برای دستیابی به توپ مصمم نمود. عثمانی‌ها حداقل در زمان بایزید اول توپخانه داشتند و در سالهای ۱۳۹۹ و ۱۴۰۲ از آنها در محاصره قسطنطنیه استفاده کردند. آنها سرانجام ارزش خود را به عنوان موتورهای محاصره طی [[محاصره تسالونیکا (۱۴۲۲ تا ۱۴۳۰)|محاصره تسالونیکا]] در سال ۱۴۳۰ به اثبات رساندند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Streusand, Douglas E. (2011). Islamic Gunpowder Empires: Ottomans, Safavids, and Mughals. Philadelphia: Westview Press. ISBN 978-0-8133-1359-7. p83}}</ref>
 
استفاده منظم از سلاح گرم توسط ارتش عثمانی پیش از سرعت همتایان اروپایی خود پیش رفت. نیروهای ینی‌چری در ابتدا با استفاده از تیر و کمان یک محافظ پیاده بودند. در زمان سلطان محمد فاتح، آنها به سلاح گرم مجهز شدند و «شاید اولین نیروی پیاده نظامپیاده‌نظام مجهز به سلاح گرم در جهان» بودند؛ بنابراین [[ینی‌چری]]‌ها اولین [[ارتش دائمی]] مدرن محسوب می‌شوند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Lord Kinross (1977). Ottoman Centuries: The Rise and Fall of the Turkish Empire. New York: Morrow Quill Paperbacks, 52. ISBN 0-688-08093-6.}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Goodwin, Jason (1998). Lords of the Horizons: A History of the Ottoman Empire. New York: H. Holt, 59,179–181. ISBN 0-8050-4081-1.}}</ref> ترکیبی از بکارگیری توپخانه و قدرت شلیک آنها همانند [[نبرد وارنا]] در سال ۱۴۴۴ در برابر نیرویی از صلیبیون و [[نبرد اوتلوق‌بئلی]] در سال ۱۴۷۳ در برابر [[آق‌قویونلو]]ها تعیین‌کننده بود.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Har-El, Shai (1995). Struggle for Domination in the Middle East: The Ottoman-Mamluk War, 1485-91. Leiden: E.J. Brill. ISBN 978-9004101807. p98-99}}</ref>
 
=== ارتش کلاسیک (۱۴۵۱-۱۶۰۶۱۴۵۱–۱۶۰۶) ===
{{اصلی|ارتش امپراتوری عثمانی (قرن ۱۵-۱۹۱۵–۱۹)}}
ارتش امپراتوری عثمانی در این دوره ساختار نظامی بود که توسط سلطان [[محمد دوم|محمد فاتح]]، در طی سازماندهی مجدد دولت و ارتش ایجاد شد. این سازماندهی جدید عمده، بعد از [[ارتش دائمی|ارتش ثابت]] سلطان [[اورخان یکم]] بود که به جای دریافت غنیمت جنگی یا پرداخت از سرمایه‌های مذهبی، حقوق دریافت می‌کرد. این ارتش نیرویی بود در زمان ظهور امپراتوری عثمانی بوجود آمد. این سازمان دارای دو ستاد بود، مرکزی (کاپیکولو) و پیرامونی (ایالت) بود. پس از یک قرن تلاش برای اصلاحات، این ارتش در ۱۵ ژوئن ۱۸۲۶ توسط سلطان محمود دوم مجبور به انحلال شد. امپراتوری عثمانی یکی از اولین کشورهایی است که از زمان [[امپراتوری روم]] ارتش پایدار را در اروپا حفظ کرد. این نیرو از قرن چهاردهم میلادی آغاز شد. در سال ۱۸۲۶ توسط سلطان محمود دوم لغو شد.
 
با محاصره قسطنطنیه در سال ۱۴۵۳، عثمانی‌ها به اندازه کافی توپ بزرگ داشتند تا بتوانند دیوارهای شهر را نابود کنند و این باعث تعجب مدافعان ([[امپراتوری بیزانس]]) شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=McNeill, William H. (1993). "The Age of Gunpowder Empires, 1450-1800". In Adas, Michael (ed.). Islamic & European Expansion: The Forging of a Global Order. Philadelphia: Temple University Press. pp. 103–139. JSTOR 544368.}}</ref> [[توپ داردانل (اسلحه)|توپ دردانل]] در سال ۱۴۶۴ توسط منیر علی طراحی و ساخته شد. این سلاح بیش از۳۴۰ سال بعد در سال ۱۸۰۷، هنگامی که نیروی دریایی سلطنتی برتانیا [[عملیات داردانل]] را (علیه عثمانی) آغاز کرد، هنوز برای انجام وظیفه حضور داشت. نیروهای تُرک آثار باستانی را با موتور و گلوله پر کردند و سپس آنها را به سمت کشتی‌های انگلیسی شلیک کردند. اسکادران انگلیس از این بمباران ۲۸ کشته متحمل شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Schmidtchen, Volker (1977b), "Riesengeschütze des 15. Jahrhunderts. Technische Höchstleistungen ihrer Zeit", Technikgeschichte 44 (3): 213–237 (226–228)}}</ref>
 
[[تفنگ فتیله‌ای]] اولین بار در سال ۱۴۶۵ در ارتش امپراتوری عثمانی استفاده شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ayalon, David (2013). Gunpowder and Firearms in the Mamluk Kingdom: A Challenge to Medieval Society (1956). Routledge. p. 126. ISBN 9781136277320978-1-136-27732-0.}}</ref> بعدها و از قرن شانزدهم از [[فولاد دمشق]] در تولید سلاح گرم مانند تفنگ فتیله‌ای استفاده شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Pacey, Arnold (1991). Technology in World Civilization: A Thousand-year History. MIT Press. p. 80. ISBN 978-0-262-66072-3.}}</ref> در [[نبرد موهاچ]]، ینی‌چرب‌ها مجهز به ۲۰۰۰ تفنگ، "«۹ ردیف متوالی تشکیل دادند و آنها اسلحه‌های خود را ردیف به ردیف شلیک کردند" »، "«در حالت زانو زدن یا ایستادن بدون نیاز به حمایت اضافی یا استراحت"».<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ágoston, Gábor (2008), Guns for the Sultan: Military Power and the Weapons Industry in the Ottoman Empire, Cambridge University Press, p. 24, ISBN 978-05216039110-521-60391-1}}</ref> بعداً چینی‌ها برای شلیک، از حالت شلیک در حالت زانو زده عثمانی‌ها الگو گرفتند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Needham, Joseph (1986), Science & Civilisation in China, V:7: The Gunpowder Epic, Cambridge University Press, ISBN 0-521-30358-3.}}</ref> در سال ۱۵۹۸، ژائو شیژن، نویسنده چینی، تفنگ فتیله‌ای تُرک را برتر از نوع اروپایی آن توصیف کرد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Needham, Joseph (1987). Science and Civilisation in China: Volume 5, Chemistry and Chemical Technology, Part 7, Military Technology: The Gunpowder Epic. Cambridge University Press. p. 444. ISBN 9780521303583978-0-521-30358-3.}}</ref>
 
[[گروه مارش]] و گروه مارش نظامی هر دو ریشه در [[گروه مارش عثمانی]] دارند که از قرن شانزدهم توسط ینی‌چری‌ها اجرا می‌شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Bowles, Edmund A. (2006). "The impact of Turkish military bands on European court festivals in the 17th and 18th centuries". Early Music. Oxford University Press. 34 (4): 533–60. doi:10.1093/em/cal103. S2CID 159617891.}}</ref>
خط ۲۹:
|title = Classical period (1451–1606)
|total_width=400
|width1=292 |height1=599 |image1=Janicsár_aga.jpg |caption1=آقای (فرمانده) ینی‌چری‌ها
|width2=3097 |height2=4624 |image2=Ralamb Sipahi.jpg |caption2=سپاهی، سواره‌نظام تیرانداز
|width3=320 |height3=740 |image3=Mundy-Acsi basi, head cook of the Janissaries.jpg |caption3=
|width4=320 |height4=740 |image4=Mundy-Rumeli sipahi.jpg
|footer =
خط ۳۷:
 
=== اصلاحات در ارتش کلاسیک (۱۶۰۶–۱۸۲۶) ===
{{اصلی|ارتش امپراتوری عثمانی (قرن ۱۵-۱۹۱۵–۱۹)}}
مضمون اصلی این دوره اصلاح ینی‌چری‌ها است. این سپاه در اصل از پسران جوان مسیحی تشکیل شده بود که تحت امپراتوری عثمانی تحصیل کرده بودند. در طول قرن پانزده و شانزده آنها به عنوان کارآمدترین و موثرترین واحد نظامی در اروپا شناخته شدند. جدا از پیاده نظامپیاده‌نظام آنها، سواره نظام سپاهی نیز وجود داشت. با این حال، آنها از این نظر متفاوت بودند که از وظایف نظامی و اداری برخوردار بودند. با ینی‌چری کاملاً مقید بودند که می توانستندمی‌توانستند در هر زمان وظایف نظامی خود را انجام دهند، اما درمقابل با سپاهی‌ها ابتدا متفاوت رفتار می‌کردند زیرا آنها درآمد خود را از زمینی که از سلطان به آنها داده می‌شد، می‌گرفتند. در این زمین‌های کشاورزی، سپاهی‌ها وظیفه جمع آوریجمع‌آوری مالیاتی را داشتند که به عنوان دستمزد آنها بود. در همان زمان آنها مسئول حفظ صلح و نظم در آنجا بودند. همچنین انتظار می‌رفت که آنها هر زمان که سلطان خدمت خود را ضروری بداند، می توانندمی‌توانند در ارتش خدمت کنند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Cleveland, William L & Martin Bunton, A History of the Modern Middle East: 4th Edition, Westview Press: 2009, pg. 43}}</ref>
 
در سال ۱۶۲۱، یک چینی به نام [[:en:Wubei_Zhi|ووبی ژی]] تفنگ‌های ترکی را توصیف کرد که از مکانیزم چرخ‌دنده استفاده می‌کردند، که مشخص نبود در آن زمان در هیچ یکهیچ‌یک از سلاح‌های گرم اروپایی یا چینی استفاده می‌شده استمی‌شده‌است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Needham, Joseph (1986), Science & Civilisation in China, V:7: The Gunpowder Epic, Cambridge University Press, ISBN 0-521-30358-3}}</ref>
 
امپراتوری عثمانی تلاشهای زیادی را برای جذب متخصصان فرانسوی برای نوسازی آن انجام داد. [[کلود الکساندر دو بونوال|کلود الکساندر دو بونوئل]] افسر و ماجراجوی فرانسوی در خدمت سلطان محمود اول، به اسلام گروید و برای ایجاد نوسازی ارتش عثمانی تلاش کرد و با ایجاد کارخانه‌های ریخته‌گری توپ جنگی، کارخانه‌های باروت و تفنگ و یک مدرسه مهندسی نظامی ایجاد کرد. یکی دیگر از افسران فرانسوا بارون دو توت درحال اصلاحات برای ارتش عثمانی بود. وی موفق شد یک ریخته‌گری جدید برای ساخت [[هویتزر]] ساخته شود و در ایجاد واحدهای توپخانه متحرک نقش اساسی داشت. وی استحکاماتی را در [[تنگه بسفر]] بنا کرد و دوره علوم دریایی را شروع کرد که سنگ بنای آکادمی نیروی دریایی بعدی ترکیه را گذاشت.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=History of the Ottoman Empire and modern Turkey Ezel Kural Shaw p.255 [1]}}</ref>
 
یک نمونه از مشاورانی که به موفقیت محدودی دست یافت، فرانسوا بارون دو توت، یک افسر فرانسوی بود. وی در ساخت یک ریخته گریریخته‌گری جدید برای ساخت توپخانه موفق شد. همچنین وی ساخت پایگاه جدید دریایی را هدایت کرد. متأسفانه هدایت سربازان از ارتش منظم به واحدهای جدید برای او تقریباً غیرممکن بود. کشتی‌ها و اسلحه‌های جدیدی که این سرویس را به خدمت گرفتند بسیار اندک بودند تا بتوانند بر ارتش عثمانی تأثیر بگذارند و وی به خانه بازگشت.
 
هنگامی که آنها در سال ۱۷۹۵ از فرانسه کمک خواستند، ناپلئون بناپارت جوان برای کمک به سازماندهی توپخانه عثمانی به قسطنطنیه اعزام شد. او نرفت، زیرا فقط چند روز قبل از آنكهآنکه بخواهد خاور نزدیک را بپیمای ،بپیمای، با قرار دادن یک جمعیت پاریسی در ۱۳ وندمیار خود را برای فهرست مفید دانست و در فرانسه نگهداری شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Memoirs of Napoleon Bonaparte. Forgotten Books. ISBN 9781440067365978-1-4400-6736-5 – via Google Books.}}</ref>
 
تأمین نیروهای عثمانی که در مولداوی و [[والاچیا]] فعالیت می‌کردند یک چالش اساسی بود که نیاز به تدارکات کاملاً سازمان یافته داشت. ارتشی متشکل از شصت هزار سرباز و چهل هزار اسب، به نیم میلیون کیلوگرم غذا در روز نیاز داشت. نیروهای عثمانی وضعیت بهتری نسبت به روس‌ها داشتند، اما هزینه‌های ارتش هر دو خزانه ملی را فلج کرد. تجهیزات هر دو طرف با استفاده از قیمت‌های ثابت، مالیات و مصادره صورت می‌گرفت.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Virginia H. Aksan, "Feeding the Ottoman troops on the Danube, 1768–1774." War & Society 13.1 (1995): 1-14.}}</ref>
 
سلطان سلیم سوم در سال ۱۷۸۹ تا ۱۸۰۷ ارتش "«نظام جدید"» را برای جایگزینی ارتش ناکارآمد و منسوخ شاهنشاهی ایجاد کرد. سیستم قدیمی به ینی‌چری وابسته بود که تا حد زیادی کارآییکارایی نظامی خود را از دست داده بودند. سلیم از نزدیک شیوه‌های نظامی غربی را دنبال می‌کرد. ایجاد آن برای خزانه جدید گران بود. نتیجه این بود که [[باب عالی|باب‌عالی]] (دربار عثمانی) اکنون دارای یک ارتش کارآمد و آموزش دیده در اروپا مجهز به سلاح‌های مدرن بود. با این وجود در دوره‌ای که ارتشهای غربی ده تا پنجاه برابر بزرگتر بودند، این تعداد کمتر از ده‌هزار سرباز داشت. بعلاوه سلطان از قدرتهای سنتی که کاملاً جا افتاده بود ناراحت بود. در نتیجه، به غیر از استفاده در برابر نیروی اعزامی ناپلئون در غزه و روزتا، به ندرت مورد استفاده قرار گرفت. ارتش جدید با سرنگونی سلیم در سال ۱۸۰۷ توسط عناصر ارتجاعی منحل شد، اما این الگوی ارتش جدید عثمانی بود که بعداً در قرن ۱۹ ایجاد شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Stanford J. Shaw, "The Nizam-1 Cedid Army under Sultan Selim III 1789-1807." Oriens 18.1 (1966): 168-184 online.}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=David Nicolle, Armies of the Ottoman Empire 1775-1820 (Osprey, 1998).}}</ref>
{{multiple image|align=center
|title = Units of Reform efforts (1606–1826)
خط ۶۳:
=== تلاش برای یک سیستم جدید (۱۸۲۶–۱۸۵۸) ===
{{اصلی|پیشامد فرخنده}}
موضوع اصلی این دوره انحلال ینی‌چری است که در سال ۱۸۲۶ اتفاق افتاد و تغییر فرهنگ نظامی. رویداد مهم دیگر "«پیشامد فرخنده"» است. واحدهای نظامی تشکیل شده در جنگ‌های کریمه، جنگ روسیه و ترک‌ها (۱۸۷۸- ۱۸۷۷۱۸۷۸–۱۸۷۷) و جنگ یونان و ترک‌ها (۱۸۹۷) مورد استفاده قرار گرفتند.
 
تلاش هایتلاش‌های ناموفق یک سیستم جدید از قبل از سال ۱۸۲۶آغاز شد. سلطان سلیم سوم ارتش نظام-جدید را در اواخر قرن هجده و اوایل قرن نوزده تشکیل داد. این اولین تلاش جدی برای تبدیل نیروهای نظامی عثمانی به یک ارتش مدرن بود. با این حال، نظام-جدید، عمر کوتاهی داشت و پس از کناره‌گیری سلیم در 1807۱۸۰۷ منحل شد.
 
سلطان محمود دوم، جانشین و برادرزاده سلیم سوم، که یک مصلح بزرگ بود، در سال ۱۸۲۶ با اصطلاح حادثه فرخنده ینی‌چری را منحل کرد.
 
[[عساکر منصوره محمدیه]] به عنوان یک ارتش مدرن معاصر تاسیستأسیس شد.
 
مصر، به عنوان بخشی از امپراتوری عثمانی ([[ایالت مصر]])، در دوران [[محمدعلی پاشا|محمد علی پاشا]] نیز دچار تغییرات نظامی زیادی شد. دو مورد از بزرگترین اصلاحات نظامی شیوه تلقین و نظارت بود که به طرز چشمگیری تاکتیک ارتش را هم توسط رهبری تغییر داد و هم توسط سایر افراد جامعه درک شد. قوانین جدید قانون نظامی منجر به انزوا، نظارت شدید و مجازات هایمجازات‌های شدید برای اجرای اطاعت اعمال شد. هدف پاشا ایجاد رعایت زیاد قانون و اطاعت سختگیرانه ناشی از نیازهای صادقانه بود. این تغییر از کنترل مستقیم با مجازات بدنی به کنترل غیرمستقیم از طریق اجرای دقیق قانون با هدف پیش‌بینی زندگی سربازان و ایجاد نظامی قابل کنترل‌تر برای پاشا بود.
{{multiple image|align=center
|title = یگان‌های مدرن‌سازی شده (1826–1858۱۸۲۶–۱۸۵۸)
|total_width=500
|width1=600 |height1=584 |image1=Vues iv41089.jpg |caption1=(1854۱۸۵۴) یگان توپخانه
|width2=377 |height2=503 |image2=Kırım Savaşı, Türk piyadeleri 1854 senesi.jpg |caption2=(1854۱۸۵۴) یگان توپخانه
|width3=503 |height3=377 |image3=Kırım Savaşı, Türk topçu birliği 1854 senesi.jpg |caption3=(1854۱۸۵۴) یگان توپخانه
|width4=503 |height4=377 |image4=Kırım Savaşı, Ömer Paşa subaylarıyla 1854.jpg |caption4=(1854۱۸۵۴) [[عمر پاشا]] و نیروهایش
|footer =
}}
 
=== ارتش مدرن ===
{{اصلی|ارتش امپراتوری عثمانی (۱۸۶۱-۱۹۲۲۱۸۶۱–۱۹۲۲)}}
موضوع اصلی این دوره سازماندهی و آموزش واحدهای تازه تاسیستأسیس است. تغییر سیستم فرانسه به سیستم آلمان به عنوان مأموریت نظامی آلمان در این دوره بسیار مثر بود. از واحدهای نظامی تشکیل شده در جنگهای بالکان و جنگ جهانی اول استفاده شد.
 
{{multiple image|align=center
|title = واحدهای رزمی
|total_width=400
|width1=2360 |height1=1466 |image1=Turkish howitzer 10.5cm leFH 98 09 LOC 00121.jpg |caption1=توپخانه (هویتزر)
|width2=800 |height2=580 |image2=Bundesarchiv Bild 146-1970-073-17, Türkische Kavallerie südlich von Jerusalem.jpg |caption2=سواره‌نظام
|width3=1136 |height3=1472 |image3=Turkish troops en route to the Suez Canal, 1914.JPG |caption3=پیاده نظامپیاده‌نظام
}}
{{multiple image|align=center
|title = واحدهای غیررزمی
|total_width=400
|width1=2469 |height1=1882 |image1=Turkish heliograph at Huj.jpg |caption1=مهندسی (هلیوگرافی)
|width2=953 |height2=655 |image2=TurkishFieldTelephone.jpg |caption2=ارتباطات (تلفن)
|width3=800 |height3=594 |image3=Bundesarchiv Bild 146-2007-0142, Türkei, Gallipoli, Lazarett.jpg |caption3=پزشکی (بیمارستان صحرایی)
}}
{{multiple image|align=center
|title = تجهیزات
|total_width=400
|width1=1600 |height1=1200 |image1=Turkish soldiers.jpg |caption1=یونیفرم استاندارد
|width2=576 |height2=387 |image2=Battle_Sarikamis_winter_gear.png |caption2=یونیفرم مخصوص زمستان
}}
 
== نیروی دریایی ==
{{اصلی|نیروی دریایی عثمانی}}
نیروی دریایی عثمانی که به آن ناوگان عثمانی نیز گفته می‌شود، در اوایل قرن چهاردهم پس از گسترش امپراتوری برای دستیابی به دریا در سال ۱۳۲۳ با تصرف [[قره‌مرسل]]، محل اولین کشتی‌سازی نیروی دریایی عثمانی و هسته نیروی دریایی آینده، تأسیس شد. نیروی دریایی عثمانی در طول عمر طولانی خود، درگیر بسیاری از درگیری‌ها شد و تعدادی از معاهدات دریایی را امضا کرد. در اوج خود، نیروی دریایی تا اقیانوس هند گسترش یافت و در سال ۱۵۶۵ لشكریلشکری به اندونزی اعزام كردکرد.
 
پس از نابودی امپراتوری عثمانی، سنت نیروی دریایی ارتش تحت نیروی دریایی ترکیه جمهوری ترکیه در سال ۱۹۲۳ ادامه یافت.
سطر ۱۱۳ ⟵ ۱۱۵:
|title = نیروی دریایی عثمانی
|total_width=400
|width1=1162 |height1=817 |image1=Battle of Zonchio 1499.jpg |caption1=[[نبرد زونچیو]] 1499۱۴۹۹
|width2=400 |height2=252 |image2=Mahmudiye (1829).jpg |caption2=کشتی محمدیه، 1829۱۸۲۹
|width3=1299 |height3=730 |image3=Ottoman Fleet 1914.png |caption3=تصاویر کشتی‌های جنگی نیروی دریایی عثمانی 1914۱۹۱۴
}}
 
== نیروی هوایی ==
{{اصلی|اسکادران هوایی امپراتوری عثمانی}}
'''اسکادران‌های هوایی امپراتوری عثمانی''' (انگلیسی: Ottoman Aviation Squadrons) یگان‌های هواپیمای نظامی ارتش و نیروی دریایی [[امپراتوری عثمانی]] بودند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Edward J. Erickson, Ordered To Die: A History of the Ottoman Army in the First World War, "Appendix D The Ottoman Aviation Inspectorate and Aviation Squadrons", ISBN 0-313-31516-7, p. 227.}}</ref> تاریخچه بکارگیری هواپیماهای نظامی در ارتش عثمانی به ژوئن ۱۹۰۹ یا ژوئیه ۱۹۱۱ بر می‌گردد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=WebCite query result|نشانی=https://www.webcitation.org/6Df2BUUAb?url=http://www.hvkk.tsk.tr/EN/IcerikDetay.aspx?ID=19|وبگاه=www.webcitation.org|بازبینی=2021-02-16}}</ref> این سازمان را بعضاً نیروی هوایی عثمانی نیز می‌نامند. اندازه ناوگان هوایی در دسامبر ۱۹۱۶، هنگامی که جوخه‌های هواپیمایی عثمانی ۹۰ هواپیما داشتند، به اوج خود رسید.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Wayback Machine|نشانی=https://web.archive.org/web/20130611060628/http://www.turkeyswar.com/aircraft.html|وبگاه=web.archive.org|تاریخ=2013-06-11|بازبینی=2021-02-16}}</ref> اسکادران‌های هوایی به عنوان بازرسی کل نیروهای هوایی (Kuva-yı Havaiye Müfettiş-i Umumiliği) در ۲۹ ژوئیه ۱۹۱۸ دوباره سازماندهی شدند. با امضای آتش بسآتش‌بس مودروس در ۳۰ اکتبر ۱۹۱۸، بکارگیری هواپیمایی ارتش عثمانی عملاً به پایان رسید. در زمان آتش بس،آتش‌بس، نیروی هوایی ارتش عثمانی حدود ۱۰۰ خلبان داشت. ۱۷ یگان هوایی مستقر درپایگاه‌های زمینی (هر کدام دارای ۴ هواپیما) و ۳ یگان هوایی در خدمت نیروی دریایی (هر کدام دارای ۴ هواپیما) که جمعاً ۸۰ فروند هواپیمای جنگی در اختیار داشتند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Ottoman Air Branch - 1914-1918 - The Great War|نشانی=https://www.globalsecurity.org/military/world/europe/ot-air-history-2.htm|وبگاه=www.globalsecurity.org|بازبینی=2021-02-16}}</ref>
{{multiple image|align=center
|title = اسکادران هوایی عثمانی
|total_width=400
|width1=259 |height1=335 |image1=Yesilkoy_Air_Base_Istanbul_1911.jpg |caption1=پایگاه هوایی یشیل‌کوی
|width2=800 |height2=600 |image2=Turkish_pilots_in_1912.jpg |caption2=هواپیماها 1912۱۹۱۲
|width3=350 |height3=191 |image3=BALKANHARBINDEHARLANTAYYAREMIZ-1912.jpg |caption3=جنگهای بالکان
}}
 
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/ارتش_امپراتوری_عثمانی»