خودروی محور جلو: تفاوت میان نسخه‌ها

اولین طرح موفقیت‌آمیز این سیستم در سال ۱۹۲۹ ارائه شد. شرکت BSA (Birmingham Small Arms Company) یک خودر سه چرخ (محور جلو متحرک) منحصر به فرد را تولید کرد. ساخت این محصول تا سال ۱۹۳۶ ادامه داشت و در آن زمان مدل‌های اسپرت و تور را شامل می‌شد. در سال ۱۹۳۱ در [[آلمان]] شرکت DKW F1 آغاز به کار کرد. [[باکمینستر فولر]] برای سه نمونه اولیه اتومبیل [[دایمکشن|Dymaxion]] ('''dy'''namic '''max'''imum tens'''ion''') خود، خودروهایی را در نظر گرفت که موتور در قسمت عقب قرار گرفته و محور جلو متحرک بودند و سپس سایر خودروسازهای آلمانی نیز از آن پیروی کردند مانند: استوور در سال ۱۹۳۱، آدلر در ۱۹۳۲ و [[آئودی فرانت|آئودی]] در ۱۹۳۳ خودروهای محور جلو متحرک را ارائه دادند. در سال ۱۹۳۴، اتومبیل‌های بسیار موفق [[سیتروئن تراکسیون آوان|تراکسیون آوان]] (Traction Avant) توسط [[سیتروئن]] [[فرانسه]] معرفی شدند. خودرو مدل [[کورد (اتومبیل)|Cord]] 810 ساخت ایالات متحده نیز در اواخر دهه ۱۹۳۰ معرفی شد و نسبت به مدل قبلی خود که یک دهه قبل تر ساخته شده بود کمی عملکرد بهتری داشت. این وسایل نقلیه دارای طرحی بودند که موتور در پشت جعبه دنده (گیربکس) قرار می‌گرفت. طرح اولیه محور جلو متحرک، باعث چرخش و توزیع بهتر وزن و از طرفی موجب هندلینگ بهتر می‌شد که ناشی از [[گشتاور لختی قطبی]] کم و توزیع وزن نسبتاً مطلوب آن بود. (سنگین‌ترین مؤلفه نزدیک به مرکز اتومبیل است و باعث می‌شود که مؤلفه اصلی [[گشتاور لختی]] آن نسبتاً کم باشد). از نتایج دیگر این نوع طراحی طولانی‌تر شدن شاسی خودرو است. پس از دهه ۱۹۳۰، طراحی خودروهای محور جلو متحرک تا بیست سال بعدی عمدتاً تغییر خاصی نکرد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Automobile - History of the automobile|نشانی=https://www.britannica.com/technology/automobile|وبگاه=Encyclopedia Britannica|بازبینی=2021-06-03|کد زبان=en}}</ref>