پلیمرهای رسانا: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ویکیسازی رباتیک (درخواست کاربر:مصطفی کوهستانی)(۷.۶) >جریان الکتریسیته، رسانایی الکتریکی، پتانسیل شیمیایی، الکتریسیته ساکن، رسانش الکتریکی، پیوند دوگانه، انرژی کشسانی، بار الکتریکی، الکترون ولت، منبع گرمایی، پلی استیلن، حاملان بار، شبکه بلوری، طول پیوند، حالت پایه، نوبل شیمی، کاشت یون+تمیز (۱۰.۷) |
جز ابرابزار |
||
خط ۱:
در سال ۱۹۷۹ برای اولین بار، دیاز و همکارانش پلی پروپیل را به عنوان پلیمری با خاصیت رسانایی معرفی کرد. این یافته‌ها در سال ۲۰۰۰جایزه [[نوبل شیمی]] را برای شیراکاوا، مک دیارمید، هیگر به دنبال داشت. از جمله متداول‌ترین '''پلیمرهای رسانا''' می‌توان به پلی تیوفن، پلی آنیلین، پلی پروپیل، پلی پارافنیلن اشاره کرد. خصوصیت الکتریکی، الکتروشمیایی، نوری پلیمرهای رسانا، آن‌ها را به عنوان مادهای برای کاربرد در پوشش‌های ضد [[الکتریسیته ساکن]]، پوشش‌های ضد خوردگی، پوشش‌های برای جذب امواج ماکروویو، بیوحسگرها تبدیل کرده‌است. خواص رسانایی پلیمرها به میزان دلخواه قابل تنظیم است به طوری که می‌تواند در حد رساناها یا [[نیم‌رسانا
اصطلاح [[آلایش]] کردن از لغت‌نامه اجسام نیم‌رسانا گرفته شده‌است زیرا مواد [[پذیرنده (نیمه‌رسانا)|پذیرنده]] و [[دهنده (نیمه‌رسانا)|دهنده]] الکترون می‌توانند موجب افزایش رسانایی پلیمرهایی با سیستم مزدوج شوند. اصطلاح آلایش کردن مترادف اکسایش یا کاهش است. شکل فضایی و نیروهای بین زنجیره‌های ضعیف، نفوذ یون آلایش‌کننده را به میان زنجیره‌های پلیمر ممکن می‌سازد. تنها آلایشی مورد استفاده قرار می‌گیرند که همراه با ایجاد پایداری شیمیایی توانایی رسانندگی الکتریکی را نیز بالا برند. این ویژگی تعداد آلایش کننده‌های مفید را به انواع I2 و FeCl3 برای الکترون پذیرنده‌ها و Li, Na وk برای الکترون دهنده‌ها محدود می‌سازد
آلایش کردن پلیمر سبب می‌شود که:
| |||