جرم‌شناسی بالینی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ایجاد شده به‌واسطهٔ ترجمهٔ صفحهٔ «Offender profiling»
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۵۹

جرم‌شناسی بالینی یک استراتژی تحقیقاتی است که توسط سازمان‌های اجرای قانون برای شناسایی مظنونان احتمالی استفاده می‌شود. این روش تحقیقاتی توسط بازرسان برای پیوند دادن پرونده‌هایی که ممکن است توسط یک مجرم انجام شده باشد، نیز استفاده شده است.[۱] چندین جرم ممکن است به یک مجرم خاص مرتبط باشد. همچنین ممکن است از این اطلاعات و مشخصات برای پیش بینی اقدامات آینده مجرمِ شناسایی شده، استفاده شود. در دهۀ ۱۹۸۰، اکثر محققان معتقد بودند که جرم‌شناسی بالینی فقط مربوط به جرایم جنسی، مانند تجاوز جنسی یا قتل شهوت‌مدارانه است. اما از اواخر دهۀ ۱۹۹۰ تحقیقات علمی از کاربرد این روش در شناخت مجرمان آتش‌افروزی (۱۹۹۸)، و سپس تروریسم (۲۰۰۰) و سرقت (۲۰۱۷) حمایت کرد. [۲]

توماس باند (۱۸۴۱ - ۱۹۰۱)، یکی از پیشگامان جرم‌شناسی بالینی است.

تئوری

روان‌شناسی بالینی به عنوان روشی برای شناسایی مظنون توصیف می‌شود که خصوصیات ذهنی، عاطفی و شخصیتی شخص را بر اساس کارهایی که در صحنه جنایت انجام شده یا چیزهایی که رها شده است، شناسایی می‍کند.

در مورد جرم‌شناسی بالینی دو فرض مهم وجود دارد: ثبات رفتاری و همسانی.

ثبات رفتاری عقیده‌ای که معتقد است جرایم یک بزهکار مشخص شبیه به یکدیگر است. همسانی نیز این عقیده است که جرایم مشابه توسط مجرمین مشابه انجام می شود.[۳][۴][۵]

مفروضات اساسی که جرم‌شناسی بالینی به آن متکی است، مانند فرض همسانی، با پیشرفت علم روانشناسی و علوم رفتاری منسوخ شده است.[۶][۷] اکثر رویکردهای جرم‌شناسی بالینی فرض می‌کنند که رفتار در درجۀ اول توسط شخصیت تعیین می شود، نه عوامل موقعیتی؛ فرضیه‌ای که تحقیقات روانشناسی از دهۀ ۱۹۶۰ آن را رد کرد. [۸][۵]

مشخص شده است که جرم‌شناسان بالینی تمایلی به شرکت در مطالعات مربوط به صحت جرم‌شناسی بالینی ندارند. [۹][۱۰][۸][۵]

منتقدین

در تحقیقات علمی یا شواهدی برای پشتیبانی از این عقیده که روانشناسی بالینی می‌تواند به عنوان ابزاری مفید در تحقیقات جنایی استفاده شود، شبهه و کمبود وجود دارد. منتقدان قابلیت اطمینان، اعتبار و سودمندی اطلاعات حاصل از جرم‌شناسی بالینی را که عموماً در تحقیقات پلیس ارائه می شود، زیر سوال می برند. حتی طی سالیان متمادی، شیوه‌های رایج جرم‌شناسی بالینی به دلیل تعاریف ضعیفی که باعث شد رفتارها، فرضیات و فرایند روان پویایی مورد انتظار از مجرمان با رفتار و ویژگی‌های شخصیتی واقعی آنها تفاوت داشته باشد؛ تغییر کرد و مورد بی‌مهری قرار گرفتند. به عبارت دیگر، این روش ما را به سمت اطلاعات ناچندان معتبر و گمراه‌کننده در مورد مجرمان سوق می دهد زیرا این اطلاعات براساس نظرات و تصمیماتی است که توسط یک جرم‌شناس در حال تحقیق گرفته شده است.آخرین تلاش‌ها در زمینۀ اثربخشی جرم‌شناسی بالینی، محققان را بر آن داشته تا آن‌را شبه‌علم بنامند.[۱۰][۱۱] مالکم گلادول از نیویورکر جرم‌شناسی بالینی را با طالع‌بینی و سردخوانی مقایسه کرده است.[۱۲] همچنین، منتقدانی مانند برنت اسنوک و همکارانش جرم‌شناسی بالینی را ابزاری تحقیقاتی دانستند که پشت فقدان شواهد علمی پنهان می‌شود.

همچنین ببینید

منابع

آثار ذکر شده و مطالعه بیشتر

  • آلیسون، لارنس، رینبو، لی (۲۰۱۱). حرفه‌ای‌سازی جرم‌شناسی بالینی: روانشناسی قانونی و تحقیقاتی در استان. نیویورک: روتلج.
  • کانتر، دیوید؛ یانگز، دونا (۲۰۰۸). اصول جرم‌شناسی بالینی جغرافیایی . نیویورک: انتشارات اشگیت.
  • داگلاس ، جان؛ اولشکر ، مارک (۱۹۹۷). سفر به تاریکی: محقق عالی اف‌بی‌آی به ذهن و انگیزه‌های ترسناک‌ترین قاتلان سریالی نفوذ می‌کند . لندن: آرو بوکز.
  • ایوانز، کولین (۱۹۹۶). کتاب موردی کشف پزشکی قانونی: چگونه علم ۱۰۰ مورد از جنایات گیج‌کنندۀ جهان را حل کرد. نیویورک: شرکت جان ویلی و پسران.
  • جفرز، اچ. پاول (۱۹۹۱). پرونده‌های شرور: پرونده‌های ترسناک از واحد جرائم خشونت‌آمیز اف‌بی‌آی. لندن: وارنر بوکز.
  • رسلر، رابرت؛ شاشتچمن، تام (۱۹۹۲). هر کسی که با هیولاها می‌جنگد: داستان واقعی کارآگاه درخشان اف‌بی‌آی پشت سکوت بره‌ها. نیویورک: کتابهای جیبی.

پیوند به بیرون

  1. Woodhams, Jessica; Toye, Kirsty (February 2007). "An empirical test of the assumptions of case linkage and offender profiling with serial commercial robberies". Psychology, Public Policy, and Law. 13 (1): 59–85. doi:10.1037/1076-8971.13.1.59.
  2. phys.org
  3. Vettor, Shannon; Woodhams, Jessica; Beech, Anthony (2013). "Offender profiling: A review and critique of the approaches and major assumption". Journal of Current Issues in Crime, Law and Law Enforcement. 6 (4): 353–387.
  4. Goodwill, Alasdair M.; Lehmann, Robert J. B.; Beauregard, Eric; Andrei, Andreea (2014-10-01). "An action phase approach to offender profiling". Legal and Criminological Psychology. 21 (2): 229–250. doi:10.1111/lcrp.12069. ISSN 2044-8333.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ Chifflet, Pascale (2014). "Questioning the validity of criminal profiling: an evidence-based approach". Australian & New Zealand Journal of Criminology. 48 (2): 238–255. doi:10.1177/0004865814530732. ISSN 0004-8658.
  6. Jackson, Craig; Wilson, David; Rana, Baljit Kaur (2011). "The usefulness of criminal profiling". Criminal Justice Matters. 84 (1): 6–7. doi:10.1080/09627251.2011.576014. ISSN 0962-7251.
  7. Alison, Laurence; Bennell, Craig; Mokros, Andreas; Ormerod, David (March 2002). "The personality paradox in offender profiling: A theoretical review of the processes involved in deriving background characteristics from crime scene actions". Psychology, Public Policy, and Law. 8 (1): 115–135. doi:10.1037/1076-8971.8.1.115.
  8. ۸٫۰ ۸٫۱ Snook, Brent; Cullen, Richard M.; Bennell, Craig; Taylor, Paul J.; Gendreau, Paul (2008). "The Criminal Profiling Illusion" (PDF). Criminal Justice and Behavior. 35 (10): 1257–1276. doi:10.1177/0093854808321528. ISSN 0093-8548.
  9. Eastwood, Joseph; Cullen, Richard M; Kavanagh, Jennifer; Snook, Brent (2006). "A review of the validity of criminal profiling" (PDF). Canadian Journal of Police and Security Services. 4: 118–124. Archived from the original (PDF) on 2017-10-25. Retrieved 2018-03-04.
  10. ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Snook, Brent; Eastwood, Joseph; Gendreau, Paul; Goggin, Claire; Cullen, Richard M. (2007). "Taking Stock of Criminal Profiling" (PDF). Criminal Justice and Behavior. 34 (4): 437–453. doi:10.1177/0093854806296925. ISSN 0093-8548.
  11. Snook, Brent; Cullen, Richard M.; Bennell, Craig; Taylor, Paul J.; Gendreau, Paul (October 2008). "The Criminal Profiling Illusion" (PDF). Criminal Justice and Behavior. 35 (10): 1257–1276. doi:10.1177/0093854808321528. ISSN 0093-8548.
  12. Gladwell, Malcolm (November 12, 2007). "Dangerous Minds". The New Yorker. Retrieved December 7, 2015.