هند آزاد: تفاوت میان نسخه‌ها

همه این عملکردها دولت کار انگلیس را مجبور به مانور کرد. استعمارگران انگلیس، برخلاف [[فرانسوی]]‌ها،فرانسوی‌ها، [[هلندی]]‌ها،هلندی‌ها، [[بلژیکی‌]]هابلژیکی‌ها و [[پرتغالی‌]]ها،پرتغالی‌ها، ترجیح دادند به رهبران [[جنبش استقلال‌طلبی هند]] مقام سلطنت را اعطا کنند. در همان زمان، آنها شورش‌های هندو-مسلمان را برانگیختند. با این حال، مبارزات آزادی‌خواهانه چنان مقیاسی به خود گرفت که مانور استعمارگران دیگر نتایج مورد انتظار را به همراه نداشت.

تحت این شرایط، انگلیسی‌ها به پیشنهاد رهبران اتحادیه مسلمانان، از تقسیم هندوستان بر اساس ویژگی‌های قومی-ملی، با تشکیل سلطه‌های بعدی وابسته به کلانشهر در قلمرو آن،ملی صحبت کردند. حداقل دو طرح برای چنین بخشی تهیه شد - برنامه [[وینستون چرچیل]] نخست‌وزیر سابق انگلیس و طرح دریاسالار [[لوئیس مونتباتن]] آخرین [[نایب‌السلطنه هند]]. طبق برنامه چرچیل، هندوستان قرار بود به سه سلطه تقسیم شود اما طبق برنامه [[لوئیس مونتباتن]]، هندوستان قرار بود فقط به دو سلطه تقسیم شود: اتحادیه هند و پاکستان، در پایان، این طرح بود که در عمل اجرا شد.

در سرزمین هند مستقل تا پایان سال ۱۹۶۱، مستعمره گوا در [[هند پرتغال]]، متشکل از [[قلمروی گوا]]، [[بخش دیو]] و [[بخش دامان (هند)]] وجود داشت. علیرغم درخواستهای مکرر دولت هند، استعمارگران پرتغالی حاضر به موافقت با پیوستن مجدد [[گوا]] با جمهوری هند نشدند. دولت [[آنتونیو ده الیویرا سالازار]] (۱۰۰مین [[نخست‌وزیر پرتغال]]) تعداد نیروهای مسلح خود را در گوا افزایش داد و اقدامات تحریک‌آمیز زیادی علیه هند مستقل انجام داد. در نتیجه، در ۱۸ دسامبر سال ۱۹۶۱، نیروهای هندی وارد خاک [[گوا]]، [[بخش دیو]] و [[بخش دامان (هند)]] شدند. کل کارزار آزادسازی گوا چند روز به طول انجامید، زیرا نیروهای هندی با مقاومت جدی نظامی روبرو نشدند و مردم گوا و گروه‌های شورشی از آنها پشتیبانی کردند. پرتغال تلاش کرد تا این منازعه را بین‌المللی کند و با حمایت ایالات متحده بحث در مورد گوا را در سازمان ملل آغاز کند. اتحاد جماهیر شوروی با وتو دادن به پیش نویس قطعنامه ای در شورای امنیت در محکومیت اقدامات دولت هند، از هند پشتیبانی دیپلماتیک کرد.

تقسیم هندوستان به دو ایالت باعث بروز بسیاری از مشکلات سرزمینی [[جامو و کشمیر]]، تا حدودی [[پنجاب]] و موقعیت هندوها و مسلمانان شد. در طول به اصطلاح [[جنگ استقلال بنگلادش]] در سال ۱۹۷۰–۱۹۷۱، که در نتیجه تشدید تضادهای بین نژادی بین جمعیت اصلی [[پاکستان غربی]] (پاکستان امروزی) و [[پاکستان شرقی]] (بنگلادش امروزی) و [[بنگال شرقی]] ([[بنگلادش]] کنونی) همچنین وقوع یک قتل‌عام دیگر هندوها و عدم توانایی رژیم ژنرال [[یحیی خان]] (سیاست‌مدار پاکستانی و سومین رئیس‌جمهور پاکستان) در حل و فصل مسالمت آمیز درگیری، رهبری اتحادیه خلق بنگال شرقی، خروج بنگال شرقی از پاکستان شرقی را اعلام و تشکیل جمهوری خلق بنگلادش را اعلام کرد. در ۱۲ ژانویه ۱۹۷۲، قانون اساسی موقت تصویب شد؛ [[شیخ مجیب‌الرحمن]] (رهبر و بنیان‌گذار کشور بنگلادش)، رهبر [[اتحادیه عوامی بنگلادش]]، که از زندان پاکستان بازگشت، رئیس دولت شد.