کلیسای وانک: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کلیسای وانک''' یا '''کلیسای نجات دهنده مقدس''' (به [[زبان ارمنی|ارمنی]] Սուրբ Ամենափրկիչ Վանք تلفظ: آمنا پرکیچ)، نام کلیسایی است در [[نو جلفا|محله جلفا (اصفهان)]]، که از نام کلیسای «سورپ آمنا پرکیچ وانک» [[جلفا (جمهوری آذربایجان)|جوغا]] در [[ارمنی‌های نخجوان|نخجوان]] گرفته شده‌است. این [[کلیسا]] از کلیساهای تاریخی [[مردم ارمنی|ارمنی‌های]] [[اصفهان]] می‌باشد و در زمان [[شاه عباس دوم]] ساخته شده‌است. وانک در [[زبان ارمنی]] به معنی [[صومعه]] است.

[[آراکل داوریژتسی]] توصیف کاملی از وقایع این دوران را به شرح ذیل بازگو کرده‌است:<blockquote>پس از خروج از [[ایروان]]، [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] دستور داد سپاهیانش عقب‌نشینی کنند و تمامی شهرها و روستاهای سر راهشان را تا مرزهای [[ایران]] ویران سازند تا به این ترتیب مانع از تعقیب سریع سپاهیان [[امپراتوری عثمانی|عثمانی]] شوند. آن‌ها به هر [[شهر]] و [[روستا|روستایی]] که می‌رسیدند خانه‌ها را ویران می‌کردند، [[کشتزار|مزارع]] را آتش می‌زدند، دام‌ها را هلاک می‌ساختند و ساکنان آنجا را وادار به ترک خانه‌هایشان می‌کردند و آنان را کوچ می‌دادند. هر کس در مقابلشان ایستادگی می‌کرد و حاضر به رفتن نمی‌شد یا اینکه توان رفتن نداشت محکوم به مرگ بود. بدین ترتیب، سپاهیان [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] اکثر [[شهر|شهرها]]ها و [[روستا|روستاهای]]های [[ارمنی‌های ایران|ارمنی‌نشین]] واقع در [[دشت آرارات]] را ویران کردند و سکنهٔ آن مناطق را به مقصد [[ایران]] با خود همراه ساختند. هنگامی که این جمیعت به [[واغارشاپات]] رسیدند به [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] خبر رسید که دسته‌ای از سپاهیان [[امپراتوری عثمانی|عثمانی]] در حال نزدیک شدن به آنان هستند. [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] که می‌دانست با این جمیعت انبوه از مردم بی دفاع نخواهد توانست در برابر این سپاهیان بایستد و بجنگد به سرداران لشکرش دستور داد که دسته‌های مردم را با سرعت بیشتری حرکت دهند؛ بنابراین، آن تعداد از جمیعت که قادر به حرکت نبودند، از جمله پیران و بیماران و کودکان، ناگزیر ماندند و پر واضح است که به چه سرنوشتی گرفتار آمدند. بالأخره، [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] به همراه جمعیت مهاجر [[ارمنی‌های ایران|ارمنی]] به [[جلفا (آذربایجان شرقی)|جلفا]] رسید. اکنون باید از رودخانهٔ [[ارس]] عبور می‌کردند. دوباره به [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] خبر دادند که سپاه [[امپراتوری عثمانی|عثمانی]] به [[نخجوان]] رسیده‌است. با شنیدن این خبر [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] که می‌دانست فرصت زیادی ندارد به سپاهیان خود دستور داد تا مردم را وادار به عبور هر چه سریع تر از رودخانه کنند. رودخانه خروشان بود و خطرناک و مردم یا باید عبور می‌کردند یا در آنجا منتظر رسیدن قشون [[امپراتوری عثمانی|عثمانی]] می‌ماندند که در آن صورت مرگشان حتمی بود. به ناچار عبور از رودخانه را انتخاب کردند.<ref>داوریژتسی، آراکل. تاریخ داوریژتسی. واغارشاپات: چاپخانهٔ کلیسای اچمیادزین، ۱۸۹۶</ref></blockquote>از حدود سیصد و پنجاه هزار تن از [[مردم ارمنی|ارمنیان]] به تعداد سیصد هزار تن از آنان در [[ارس|رودخانه]] غرق شدند. اگر چه [[شاه عباس دوم|شاه عباس]] بخش اعظمی از ساکنان [[ارمنی‌های ایران|ارمنی]] [[شهر|شهرها]]ها و [[روستا|روستاهای]]های [[ارمنستان]] را به [[ایران]] کوچ داد، اما این بدان معنا نبود که این سرزمین‌ها خالی از سکنه شدند. هنوز بسیاری از [[مردم ارمنی|ارمنیان]] در [[شهر|شهرها]]ها و [[روستا|روستاهای]]های این نواحی سکونت داشتند که از آن پس تا نیمه اول سده نوزدهم زندگی آن‌ها کم و بیش دستخوش حوادث و تهاجم‌های ناگوار است.

<gallery mode="packed" heights="160۱۶۰">