استرابون: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۸:
'''استرابو''' (که '''استرابون''' نیز نوشته می‌شود) از تاریخ‌نگاران و جغرافی‌دانان [[یونان|یونانی]] بود که کتاب [[جغرافیا|جغرافیای]] وی تنها اثر باقیمانده در زمان فرمانروایی [[
استرابو حدود سال ۵۰ قبل از میلاد در یکی از ایالات [[آسیای صغیر]] که تحت سلطه [[شاهنشاهی ایران]] بود، به دنیا آمد. مدتی از عمر خود را در مصر سپری کرد. چندی نیز در [[اسکندریه]] آثار جغرافیایی [[اراتوستن]] را مطالعه کرد. اثر معروف وی کتابی است در جغرافیا که مشتمل بر هفده کتاب است. ظاهراً متمم یکی دیگر از کتاب‌های او موسوم به حوادث تاریخی بوده که در حال حاضر اثری از آن در دست نیست.
خط ۴۵:
کتاب جغرافیایی او منبع گران‌بها و سرشاری برای کسب اطلاع درباره اوضاع جغرافیایی دنیای قدیم است. از کتاب جغرافیایی استرابون درباره اسپانیا و ایتالیا و هندوستان و آسیای کوچک اطلاعات مفیدی می‌توان به دست آورد.
مولف در این کتاب نواحی ایران را وصف کرده و مطالب مفیدی درباره نیروهای تولیدی فلات ایران و سازمان اجتماعی و فرهنگ و تمدن مردمانی که در نواحی مختلف ایران ساکن
==آیین و دین ایرانیان در کتاب رسالهٔ جغرافیای استرابو==
استرابو در رسالهٔ جغرافیا، کتاب پانزدهم، کردهٔ سوم، بند سیزدهم، در مورد آیین و مراسمی ایرانی که برگزاری آن را در [[کاپادوکیه]] خود به چشم دیده است به شرح زیر بیان می کند.{{نقل قول بزرگ}}
رسمهای پارسیان و [[ماد]] ها و بسیاری از مردمان بهم همانند است که دربارهٔ آنها مطالب گوناگونی نوشته‌اند لیکن من در این میان آنچه مهم می نماید بازگو خواهم کرد. پارسیان پیکره‌ها و آدریان برنمی‌افرازند بلکه آیین‌های قربانی را در جایگاهی بلند بجای می‌آورند و آسمان را [[زئوس]] می‌پندارند. آنان همچنین خورشید را که [[مهر]] ش می نامند و ماه را و [[آفرودیت]] را و آتش و زمین را و بادها و آب را نیز بزرگ می‌دارند. آنان پس از خواندن نیایش‌های اهدایی در حالیکه قربانی را به تاج گل‌ها آراسته‌اند آیین یزشن را در جای پاکیزه برگزار می‌کنند. [[مغ]] که سرپرستی آیین را به عهده دارد قربانی را پاره پاره می‌کند شرکت کنندگان هر یک بهرهٔ خود را گرفته، مراسم را ترک می کنند و هیچ بخشی به [[ایزدان]] تخصیص داده نمی‌شود. آنان بر آنند که خدا تنها به روان قربانی نیاز دارد با وجود این بنا به گفتهٔ برخی‌ها گاه بخش کوچکی از اندرونهٔ قربانی را بر آتش می‌نهند. ایرانیان میان آب و آتش از لحاظ رسمهای قربانی فرقی قایلند. در مورد آتش کنده‌های هیزم بی خار بر آتش می‌نهند و از بالا چربی بدان می‌ریزند و آنگاه در حین پاشیدن روغن آنرا از پایین می‌افروزند و هرگز بر آتش نمی‌دمند بلکه با بادبزن آنرا باد می‌زنند و کسانی را که آتش را خاموش کرده‌اند و یا آنرا با لاشهٔ مرده یا چیزهای ناپاک آلوده‌اند می‌کشند. اما در مورد آب زمانیکه ایرانیان به دریاچه یا رود یا چشمه‌ای رسند گودال‌های بزرگ کنده قربانی را در کنار آن می‌کشند و سخت پروای آن دارند که هرگز خون به آب نیامیزد چون این کار سبب آلودگی آب خواهد بود.
در [[کاپادوکیه]]، سرزمینی که طایفهٔ مغان که آنها را آذر موبدان می‌خوانند و نیز معابد ایزدان ایرانی بیشمار است حیوان قربانی را سر نمی برند بلکه آنرا با ضربهٔ کنده درختی که به دستهٔ هاون مانند است، بی جان می‌کنند.
پارسها مردگان خود را پس از آنکه با موم پوشاندند به خاک می‌سپارند اما مغان مردگان را به خاک نمی‌سپارند بلکه آنها را در جایی می‌نهند که مرغان بدرند. {{پایان نقل قول بزرگ}}
بخش عمدهٔ مطالب بالا با اندکی کم و کاست با نوشته‌های مؤرخین پیشین بویژه [[هرودوت]] هم آهنگی دارد.<ref>دین ایرانی، ص ۴۳ تا ص ۴۵</ref>
== جستارهای وابسته ==
سطر ۵۶ ⟵ ۶۹:
* [[ژوستین]]
{{پانویس}}
== منبع ==
<small>
* بنونیست، امیل. دین ایرانی بر پایهٔ متن‌های مهم یونانی. تهران: انتشارات بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۴
▲{{پانویس}}
* نوشتاری از دکتر عزیزالله بیات در [http://www.fareiran.com/no19/3.HTM وب‌گاه فر ایران] (برداشت آزاد [http://www.fareiran.com/ با ذکر منبع])
</small>
| |||