فیلیپ دوم مقدونی: تفاوت میان نسخه‌ها

| caption = سردیس فیلیپ دوم

| reign = ۳۳۶-۳۵۹۳۳۶–۳۵۹ پ.م.

| reign1 = ۳۳۶-۳۵۹۳۳۶–۳۵۹ پ.م.

| predecessor1 = ''تشکیل اتحاديهاتحادیه''

'''فیلیپ دوم مقدونیه''' (به [[زبان یونانی|یونانی]]:Φίλιππος Β΄ ὁ Μακεδών؛ ۳۸۲ پ.م. – اکتبر ۳۳۶ پ‌پ. م) معروف به '''فیلیپ مقدونی'''، پدر [[اسکندر بزرگ]] و پادشاه [[مقدونیه باستان|مقدونیهٔ باستان]] از ۳۵۹ تا ۳۳۶ قبل از میلاد بود. وی ارتش مقدونیه را به ارتشی پیشرفته و نظام‌مند مبدل کرد و با شکست متعدد رقیبان و شورشیان علیه خود، یونانیان را ذیل [[اتحادیهٔ هلنی]] متحد کرد و نیز رهبر آن و [[فرمانده کل قوا|فرماندهٔ کل قوای]] [[یونان باستان|یونان]] و مقدونیه شد. او نقشهٔ هجوم به [[امپراتوری پارس]] و آزاد کردن شهرهای [[آسیای صغیر]] را طرح‌ریزی نمود و لشکری ده‌هزار نفری را به همراه ژنرال خود، [[پارمنیون]] راهی کرد<ref name="PB">{{cite book |last1=Briant |first1=Pierre |title=From Cyrus to Alexander: A History of the Persian Empire |date=2002 |publisher=Eisenbrauns |isbn=978-1-57506-120-7 |page=817 |url=https://books.google.com/books?id=lxQ9W6F1oSYC&pg=PA817 |language=en}}</ref><ref name="WH">{{cite book |last1=Heckel |first1=Waldemar |title=Who's Who in the Age of Alexander the Great: Prosopography of Alexander's Empire |date=2008 |publisher=John Wiley & Sons |isbn=978-1-4051-5469-7 |page=205 |url=https://books.google.com/books?id=NR4Wn9VU8vkC&pg=PT205 |language=en}}</ref>؛ اما فیلیپ به طرزی ناگهانی در سال ۳۳۶ پیش از میلاد و در تئاتری در [[ورجینا]] ترور شد و میراثش را به فرزند ارشد خود، [[اسکندر سوم مقدونیه]] سپرد.<ref>[http://www.iranicaonline.org/pages/chronology-1 CHRONOLOGY OF IRANIAN HISTORY PART 1] ''iranicaonline.org''</ref>

[[آتن]]ی‌ها از ترقی مقدونیه بیمناک شدند و در صدد برآمدند که از بزرگ شدن این مملکت جلوگیری کنند. [[دموستن]]، ناطق معروف، آتنی‌ها را ملامت میکردمی‌کرد و می‌گفت: وظیفهٔ آنهاست حمایت [[یونان]] را به عهده بگیرند و در جنگ مقدس که در سال ۳۵۶ پیش از میلاد بر سر ادارهٔ [[معبد دلف]] (معبد [[آپولن]]، خدای آفتاب) درگرفت و [[فوسیدی]]ها آن معبد را تصرف کردند. فیلیپ فوسیدی‌ها را در شورای نمایندگان شهرهای [[یونان]] محاکمه کرد و از حمایت قانون محروم ساخت و خود عضو مجلس شورای دول یونانی گردید و حق دو رأی به او داده شد. در این وقت نقشهٔ فرماندهی کل یونان را در سر می‌پروراند. سرانجام در ۳۳۸ پیش از میلاد فیلیپ در صدد برآمد که مخالفت آتن را در هم شکند و با این مقصود شهر [[الاته]] را تصرف و در آنجا لشکری جمع کرد و از راه شبه‌جزیرهٔ [[آتیک]] ناگهان به آتن تاختند. بزرگان آتن شیپور اضطراب را نواختند و مردم روز بعد در محل نمایشگاه جمع شدند. دموستن مردم را پند داد که خود را نبازند و با کمک به مردم «به‌اُسی» از پیشروی فیلیپ بسوی آتن جلوگیری کنند، ولی سرانجام آتنی‌ها شکست خوردند.

در سال ۳۳۶ پیش از میلاد فیلیپ تدارکات جنگ را برای حمله به [[ایران]] کامل کرد و سرداران خود [[آتالوس (سردار)|آتالوس]] و [[پارمنیون]] را به ایران روانه کرد. اینها مأمور بودند که شهرهای یونانی [[آسیای صغیر]] را از اطاعت ایران خارج کنند. فیلیپ برای حمله به ایران و گرفتن رأی خدایان شخصی را به معبد دلفی فرستاده بود تا از پی‌تی در این باب سؤالی کند و چون جواب مبهم پی‌تی را به نفع خود تعبیر کرده و دلیل رضایت خدایان دانسته بود، ضیافت‌هایی به‌پا کرد و مسابقهٔ موسیقی ترتیب داد. پس از این ضیافت‌ها در نمایشگاه یا تآتر یونان بازیهایی آغاز می‌شد و در این بازیها صورت خدایان دوازده‌گانه را آورده بودند و سیزدهمین آنها فیلیپ را مانند خدایی برتخت‌نشسته نشان میدادمی‌داد. هنگام ورود او به تآتر شخصی بنام [[پاوسانیاس اهل اورستیدوس|پاوسانیاس]] قمه‌ای در تن او فروکرد و فیلیپ درگذشت.

آواز نیرومند شدن [[مقدونیه]] و پیشرفت‌های فیلیپ در اطراف مقدونیه، در آسیا پیچید و چنانکهچنان‌که از نطق‌های [[دموستن]] دیده می‌شود، [[آتن]] از ایران بر ضد مقدونیه کمک طلبید. دربار ایران در ابتدا پاسخ داد، که آتن همواره به مصر کمک می‌کرد، ولی بعد که اخبار مقدونیه مایه نگرانی دربار ایران شد، [[باگواس]] خواجه خطر را حس کرد و مراقب احوال مقدونیه گردید.

گفتگو بزرگ شدن پادشاه مقدونی تا آسیا منتشر شد و شاه پارسی‌ها از قوت فیلیپ ظنین گشته بتمام وُلات ایالات کناره‌ای نوشت که با همه قوا به اهالی [[پرنت]] کمک کنند (پادشاه مقدونی با اینها در جنگ بود) و وُلات پس از رایزنی با یکدیگر عده‌ای از سپاهیان اجیر، پول بسیار، آذوقه، جنگ افزارجنگ‌افزار و همه نوع مهمات برای اهالی پرنت فرستادند».

اگر چه این زمینه در سلطنت [[داریوش دوم]] و [[اردشیر دوم]] آماده شده بود، ولی قوت اراده [[اردشیر سوم]] و کفایت و کاردانی [[باگواس]] خواجه و [[من‌تور]] آرامشی بممالک تابعه ایران می‌داد و اگر دوام می‌یافت از بسیاری از چیزها، که برآمده از سستی حکومت مرکزی بود، جلوگیری می‌شد، زیرا چنانکهچنان‌که بیاید، به هنگام حملهٔ [[اسکندر]] به ایران وسایلی بسیار در حیطه اقتدار دربار ایران بود، که بواسطه بی‌تجربگی یا نداشتن مردان کافی، بکار نرفت و در آینده اسکندر و بعد مورخین او این اوضاع را انگیزه بخت بلند او دانستند.

{{ب|شناسای تاریخ هایتاریخ‌های کهن|چنین رانده استرانده‌است از سکندر سخن}}

{{پانویس|۲}}