قبیله شینکوک: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←‏تاریخ: حذف یک منبع نامعتبر و افزودن منبع معتبر
←‏تاریخ: افزودن منبع جدید و حذف منبع نامعتبر
خط ۵:
== تاریخ ==
[[پرونده:Tribal_Territories_Southern_New_England.png|بندانگشتی|400x400پیکسل| قبیله شینکوک و قبیله های همسایه]]
قوم شینکوک یکی از سیزده گروه بومیانی بودند و بر پایه خویشاوندی قومی در [[لانگ آیلند]] نیویورک می‌زیستند. که به دلیل موقعیت جغرافیایی شان به این نام شناخته می‌شدند. اعضای این قبیله مردمی بودند که فقط در لانگ آیلند زندگی نمی‌کردند و در نقاط دیگر هم ساکن بودند. قبل از تخریب اقتصادی و فرهنگی آنها - و گاهی اوقات با بردگی واقعی - توسط اروپایی‌ها، در دهکده‌های خودمختار وابسته به خویشاوندی با همسایگان خود زندگی می‌کردند.<ref>{{یادکرد nameوب|عنوان="strong">[http://www.hudsonrivervalley.org/review/pdfs/hvrr_9pt2_strong.pdfShinnecock John& Strong,Montauk "TheIndians Thirteen- Tribes of Long IslandTheHamptons.com: TheLocal HistoryNative ofAmerican a Myth"] {{WebarchiveTribes|urlنشانی=https://webwww.archivethehamptons.org/web/20190214135350/http:com/indians/|وبگاه=www.hudsonrivervalleythehamptons.org/review/pdfs/hvrr_9pt2_strong.pdf com|dateبازبینی=14 فوریه 20192021-08-23}}, ''Hudson River Valley Review''</ref> این خویشاوندان تحت مدیریت قبیلهٔ پکوات و ناراگانسِت، از قبایل قدرتمندتر آلگانکی جنوب [[نیو انگلند|نیوانگلند]] در سراسر خلیج [[لانگ آیلند]] بودند. اعتقاد بر این است که شینکوک به گویشی بر ساخته از موهگان-پکوات - مونتاک، شبیه دیگر همسایگان به نام مونتاکت در لانگ آیلند صحبت می‌کردند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Native Americans: Shinnecock History and Culture (Shinnecock Indians)|نشانی=http://www.native-languages.org/shinnecock_culture.htm|وبگاه=www.native-languages.org|بازبینی=2021-08-23}}</ref> همان‌طور که پس از ایجاد محدوده‌های تعیین شده به نام «ر-زر-وی-شن» برای سکونت قبایل بومیان در بسیاری از قبایل شمال شرقی اجازه صحبت به زبان شینکوک در مدارس داده نشد و استفاده از آن در خارج از رزرویشن بسیار ناخوشایند به حساب می‌آمد. این باعث کاهش تعداد افرادی شد که به این زبان صحبت می‌کردند، با این حال، این قبیله به‌طور فعال درگیر برنامه‌های تجدید زبان برای تأمین میراث زبان بومی خود برای نسل‌های آینده است.
 
گروه‌های بومیان در قسمت غربی [[لانگ آیلند]]، مانند لناپی (دلاور)، و دهکده متینکاک و پاچاگ از هر سه نفر یک نفر به گویش دلاور-مونسی، که بخشی از گروه بزرگ [[زبان‌های آلگانکی|زبانهای آلگانکی]]، بودند صحبت می‌کرد. آنها یک سیستم اجتماعی معمول به نام «دراز-خانه»{{به انگلیسی|longhouse}}داشتند. این گروه همچنین در منطقه ای واقع شده بود که از حومهٔ میانی آتلانتیک، از غرب کنتیکت، قسمت پایین دره رودخانه هادسون، تا نیوجرسی امروزی، و ایالات دلاور و پنسیلوانیا گسترش می‌یافت.<ref name="strong">[http://www.hudsonrivervalley.org/review/pdfs/hvrr_9pt2_strong.pdf John Strong, "The Thirteen Tribes of Long Island: The History of a Myth"], ''Hudson River Valley Review''</ref>