قبیله شینکوک: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: امپتون⟸همپتون
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: شزق⟸شرق، صدفکاری‌های⟸صدف کاری‌های، مونتاکت⟸مونتاوک، پاوواو⟸پاو-واو، پریسبیتاری⟸پریسباتری، برادرتاون⟸برادرتآون
خط ۱:
{{جعبه اطلاعات قومیت‌ها|group=قبیله شینکوک|total=1,292 enrolled members|total_ref=<ref name=bia>Darling, Nedra. [http://www.bia.gov/idc/groups/public/documents/text/idc009847.pdf "Skibine Issues a Final Determination to Acknowledge the Shinnecock Indian Nation of Long Island, NY.] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20101205195736/http://www.bia.gov/idc/groups/public/documents/text/idc009847.pdf |date=2010-12-05}} ''Office of the Assistant Secretary-Indian Affairs.'' 15 June 2010 (retrieved 12 July 2010)</ref>|popplace=[[ایالات متحده آمریکا]] ([[لانگ آیلند]])|religions=[[مسیحیت]]، [[مذاهب بومیان امریکا|اعتقادات سنتی قبیله]]|langs=[[زبان انگلیسی]]، [[جایگزینی زبان]]: [[زبان موهگان پکوت]]|related=[[Montaukett]], [[Pequot]], [[مردم| ناراگانست]]، و دیگر [[زبان‌های الگانکویی شرقی]]}}
 
قوم شینکوک یا شینکاک {{به انگلیسی|Shinnecock}} یک قبیله بومیان آمریکایی تثبیت شدهٔ دولت فدرال ایالات متحده آمریکا می‌باشد. ایشان از اخلاف قوم‌های پِکوات و ناراگانسِت در جنوب نیوانگلند هستند و به زبان آلگانکویان صحبت می‌کردند. شینکوک به معنی «مردم ساحل سنگی» است؛ زیرا زمین‌های اجدادیشان در مرز جنوب شرقی سواحل سنگی لانگ آیلند و جنوب خلیج بزرگ پِیکانیک واقع شده بود. مردم این قبیله دریانورد بودند. صدفکاری‌هایصدف کاری‌های ارزنده شان به نام وامپوم زیبا و پر دوام شهرت فراوان داشت. و به واسطهٔ ارزشی که پیدا کرده بود، به عنوان پول در تجارت بین قبایل مختلف بکار می‌رفت. وامپوم را حتی برای ثبت مراسم مهم در کمربندهای تشریفاتی نیز به کارمی بردند. در میانهٔ قرن هفدهم اروپائیان در شرق لانگ آیلند لنگر انداختند و مذهب پریسبیتاریپریسباتری را با خود آورده، شروع به خرید زمین کردند. و با ایجاد دهات و شهرنشینی، تا اواخر قرن هجدهم اراضی خود را با تجاوز به زمین‌های بومیان گسترش دادند. بیماری‌های گوناگون اروپائیان نیز باعث تلفات زیادی در بین بومیان منطقه شد. قبیلهٔ شینکوک و همسایگانش مانند مونتاوک در شرق آن، خیلی زود هدف مبلّغین مذهبی مسیحی قرار گرفتند. سفرهای این مبلّغین مذهبی از سوی کاناتیکت جنوبی به خلیج لانگ آیلند به آسانی انجام می‌گرفت. افراد قبیله شینکوک پس از جنگ انقلاب جدائی مهاجرین این قاره از انگلستان، با از دست دادن زمین‌ها و منابع اقتصادیشان ناچار شدند به شهرک برادرتاونبرادرتآون که در اراضی سرخپوستان اُنیدا در نیویورک غربی بود نقل مکان کنند. با وجود اینکه طرز حکومت سنتی سرخپوستان تصمیم‌گیری بر اساس موافقت کامل بین تمام مردان بالغ قبیله بود، اماّ در سال ۱۷۹۲ قوّهٔ مقننهٔ ایالت نیویورک یک نوع روش حکومت قبیله ای که شامل سه امین انتخابی از بین مردان قبیله بود بر آنان تحمیل کرد. از اواسط قرن نوزدهم، قبیله شینکوک اجازه داشت فقط در یک محدوده مسکونی به نام شینکوک رزرویشن {{به انگلیسی|Reservation}} بالغ بر ۸۰۰ هکتار که وسعتش با زمین‌های اجدادیشان ابداً قابل مقایسه نبود در درون شهرک ساوت همپتون زندگی کند. در سال ۲۰۰۷ مدیریت قبیلهٔ شینکوک به طرز حکومت سنتی خود بازگشت، و این بار توافق کامل زنان بالغ قبیله را هم شامل شد. پس از آن یک شورای قبیله ای هم ایجاد کرد. در سال ۲۰۱۰ پس از ۳۰ سال کوشش بالاخره موفق شدند با یک جمعیت ۱۴۰۰ نفری رسمیت خود را از دولت فدرال آمریکا بگیرند.
 
== تاریخ ==
[[پرونده:Tribal_Territories_Southern_New_England.png|بندانگشتی|400x400پیکسل| قبیله شینکوک و قبیله‌های همسایه]]
قوم شینکوک یکی از سیزده گروه بومیانی بودند و بر پایه خویشاوندی قومی در [[لانگ آیلند]] نیویورک می‌زیستند. که به دلیل موقعیت جغرافیایی شان به این نام شناخته می‌شدند. اعضای این قبیله مردمی بودند که فقط در لانگ آیلند زندگی نمی‌کردند و در نقاط دیگر هم ساکن بودند. قبل از تخریب اقتصادی و فرهنگی آنها - و گاهی اوقات با بردگی واقعی - توسط اروپایی‌ها، در دهکده‌های خودمختار وابسته به خویشاوندی با همسایگان خود زندگی می‌کردند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Shinnecock & Montauk Indians - TheHamptons.com: Local Native American Tribes|نشانی=https://www.thehamptons.com/indians/|وبگاه=www.thehamptons.com|بازبینی=2021-08-23}}</ref> این خویشاوندان تحت مدیریت قبیلهٔ پکوات و ناراگانسِت، از قبایل قدرتمندتر آلگانکی جنوب [[نیو انگلند|نیوانگلند]] در سراسر خلیج [[لانگ آیلند]] بودند. اعتقاد بر این است که شینکوک به گویشی بر ساخته از موهگان-پکوات - مونتاک، شبیه دیگر همسایگان به نام مونتاکتمونتاوک در لانگ آیلند صحبت می‌کردند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Native Americans: Shinnecock History and Culture (Shinnecock Indians)|نشانی=http://www.native-languages.org/shinnecock_culture.htm|وبگاه=www.native-languages.org|بازبینی=2021-08-23}}</ref> همان‌طور که پس از ایجاد محدوده‌های تعیین شده به نام «ر-زر-وی-شن» برای سکونت قبایل بومیان در بسیاری از قبایل شمال شرقی اجازه صحبت به زبان شینکوک در مدارس داده نشد و استفاده از آن در خارج از رزرویشن بسیار ناخوشایند به حساب می‌آمد. این باعث کاهش تعداد افرادی شد که به این زبان صحبت می‌کردند، با این حال، این قبیله به‌طور فعال درگیر برنامه‌های تجدید زبان برای تأمین میراث زبان بومی خود برای نسل‌های آینده است.
 
گروه‌های بومیان در قسمت غربی [[لانگ آیلند]]، مانند لناپی (دلاور)، و دهکده متینکاک و پاچاگ از هر سه نفر یک نفر به گویش دلاور-مونسی، که بخشی از گروه بزرگ [[زبان‌های آلگانکی|زبانهای آلگانکی]]، بودند صحبت می‌کرد. آنها یک سیستم اجتماعی معمول به نام «دراز-خانه»{{به انگلیسی|longhouse}}داشتند. این گروه همچنین در منطقه ای واقع شده بود که از حومهٔ میانی آتلانتیک، از غرب کنتیکت، قسمت پایین دره رودخانه هادسون، تا نیوجرسی امروزی، و ایالات دلاور و پنسیلوانیا گسترش می‌یافت.<ref name="strong">[http://www.hudsonrivervalley.org/review/pdfs/hvrr_9pt2_strong.pdf John Strong, "The Thirteen Tribes of Long Island: The History of a Myth"], ''Hudson River Valley Review''</ref>
 
مانند دیگر بومیان [[لانگ آیلند]]، شینکوک از وامپومپیاگ که صدف‌های براق به نخ کشیده شده‌است، درست می‌کردند. سرخپوستان از آن‌ها به جای پول، یا برای حسابداری، برای زیبایی و تزیینات، و همچنین به عنوان نشانه و نماد فامیلی از آنها استفاده می‌کردند. این مهره‌های صدفی در مکان‌های مسکونی بومیان آمریکا تا غرب [[کوه‌های راکی]] پیدا شده‌اند که ارزش آن‌ها را در داد و ستدها نشان می‌دهد. اگرچه سایر قبایل [[نیوانگلند]] هم وامپومپیاک را تولید می‌کردند، اما شهرت بهترین نوع آن به سرخپوستان [[لانگ آیلند]] داده شده‌است. پائومانوک، یکی از نامهای زیادی که به [[لانگ آیلند]] داده شده به معنای «سرزمین مالیات» است.<ref>{{Cite web|last=The Statesman|title=Paumanok: Land of Tribute|url=http://www.sbstatesman.com/2006/09/17/paumanok-land-of-tribute/|website=The Statesman|accessdate=7 January 2019}}</ref> این قبیله در معرض حملات قبیلهٔ پیکوات و سایر قبایل [[نیوانگلند]] قرار گرفت تا این کالای ارزشمند تجاری را کنترل کنند. اروپایی‌ها در تجارت با سایر قبایل به سرعت ارزش وامپوم قبیلهٔ شینکوک را آموختند''.'' کاکنوی مترجم که یک شینکوک مونتاکتمونتاوک بود درجنگ پیکوات در سال ۱۶۳۷ به اسارت درآمد. قبل از بازگشت به [[لانگ آیلند]]، در دهه ۱۶۴۰ با [[جان الیوت]] در [[بوستون]] همکاری کرد تا اولین قسمت‌های [[کتاب مقدس]] الیوت را به زبان بومیان آمریکا ترجمه کند.
 
پس از استعمار اروپاییان، به دلیل آسیب‌پذیری در برابر [[عفونت|بیماری‌های عفونی]] که تا قبل از ورود استعمارگران در بین بومیان وجود نداشت، و با نداشتن هیچ نوع [[ایمنی (پزشکی)|مصونیتی]]، جمعیت بومیان آمریکا در [[لانگ آیلند]] به طرز چشمگیری کاهش یافت. همه‌گیری آبله در سال ۱۶۵۸ باعث مرگ تقریباً دو سوم جمعیت سرخپوستان در این جزیره شد. بعلاوه، با تعدی زمین توسط [[استعمارگران]] هلندی و بعداً توسط انگلیسی‌ها، جوامع آن‌ها بهم خورد، و آنان را که در جامعه‌شان [[سنت]] شکار و ماهیگیری داشتند به [[باغداری]] مجبور کرد.<ref name="strong">[http://www.hudsonrivervalley.org/review/pdfs/hvrr_9pt2_strong.pdf John Strong, "The Thirteen Tribes of Long Island: The History of a Myth"], ''Hudson River Valley Review''</ref> تا سال ۱۷۴۱، جمعیت آنان در مجموع فقط ۴۰۰ بومی آمریکایی تخمین زده می‌شود.<ref name="Richmond">[http://www.richmondhillhistory.org/indians.html#IndianTribes "American Indians of Long Island, NY"], Richmond Hill Historical Society</ref>
خط ۱۵:
[[استعمارگران]] انگلیسی در سال ۱۶۴۱ یک قرارداد اجاره با قبیله شینکوک امضاء کردند. این قرارداد در سال ۱۷۰۳، طوری تنظیم شد تا زمین‌های بیشتری برای [[استعمارگران]] انگلیسی دربر گیرد. در سال ۱۷۹۲، [[نیویورک (ایالت)|ایالت نیویورک]] قانونی گذراند که در آن قبیله سرخپوستان شینکوک را به عنوان «متولیان» (امناء) محل معرفی کرد. و در این قانون، یک انتخابات سالانه برای تعیین سه نفر به عنوان «امین''»'' [[قبیله]] ای مقرر داشت. این حکم از سال ۱۷۹۲ تاکنون ادامه دارد.<ref name="recognition">{{Cite news|title=U.S. Recognizes an Indian Tribe on Long Island, Clearing the Way for a Casino|first=Danny|last=Hakim|url=https://www.nytimes.com/2010/06/16/nyregion/16shinnecock.html?hp|work=The New York Times|date=June 15, 2010|accessdate=2010-06-15}}</ref> قبایل مونتاک، شینکوک و اونکچاک برای مقابله با نیروهای خارجی سیستم‌های قبیله ای ایجاد کردند.<ref name="strong">[http://www.hudsonrivervalley.org/review/pdfs/hvrr_9pt2_strong.pdf John Strong, "The Thirteen Tribes of Long Island: The History of a Myth"], ''Hudson River Valley Review''</ref> قبیلهٔ شینکوک برای مدیریت برخی از روابط با کشاورزان محلی در قرن هیجدهم، و سایر حوزه‌های قضائی در دوران معاصر به متولیان آنها وابسته بود. بیش از دو قرن، امنای انتخاب شده زمین‌ها و منابع قبیله را اداره می‌کردند. بالاخره در پاییز ۲۰۱۰ قبیلهٔ شینوک به رسمیت شناخته شد.
 
تعدادی از اعضای شینکوک پس از [[جنگ انقلاب آمریکا|جنگ انقلابی آمریکا]]، [[لانگ آیلند]] را ترک کردند و به بومیان برادرتاونبرادرتآون (شهرک برادران) در غرب نیویورک پیوستند. در آنجا بومیان قبیلهٔ [[اونیدا]] مقداری زمین را در محدودهٔ مسکونی (رزرویشن) خود به آنان اختصاص دادند. در اواسط قرن نوزدهم، قبایل شینکوک و برادرتآون از نیویورک بیرون رانده شدند و به ویسکانسین مهاجرت کردند. برخی از افراد شینکوک در [[لانگ آیلند]] با استعمارگران محلی و بردگان آفریقایی-آمریکایی، که در مزارع و در صنعتگری کار می‌کردند، ازدواج کردند.<ref name="newyorker.com">[http://www.newyorker.com/reporting/2010/12/13/101213fa_fact_levy The Shinnecock tribe and casino in the Hamptons: ''The New Yorker''] Ariel Levy, ''Our Local Correspondents'', “Reservations,” The New Yorker, December 13, 2010, p. 40</ref> اغلب آنان فرزندان خود را به رسم شینکوک پرورش دادند و هویت و فرهنگ خود را حفظ کردند.
 
مردان قبیلهٔ شینکوک به راحتی بر روی آب کار می‌کردند. در زندگی در اطراف جزیره مدتها ماهیگیر و ملوان بودند. در طول قرن نوزدهم، مردان شینکوک به عنوان ماهیگیر و ملوان در کشتی‌های [[شکار نهنگ|نهنگ]] گیری در بندرگاه ''سگ هاربر'' و سایر بندرهای محلی کار می‌کردند. گفته شده که هیچ کشتی از شرق [[لانگ آیلند]] خارج نشده‌است که حداقل یک مرد از قبیلهٔ شینکوک در آن نباشد.<ref name="Metoac">{{Cite web|url=http://www.dickshovel.com/meto.html|title=Metoac History|website=dickshovel.com|accessdate=2010-02-07}}</ref> هنگام تلاش برای نجات یک کشتی که در شزقشرق همپتون گیر کرده بود در دسامبر سال ۱۸۷۶ ده نفر از مردان شینکوک جان خود را از دست دادند. افراد این قبیله به خاطر چنین تلاشهای قهرمانانه ای است که در حکایات محلی مشهور شده‌اند. در آغاز قرن بیستم، اعضای قبیلهٔ شینکوک با صفات دریانوردان جسور و مستخدمین کارآمد در خدمات نجات بخش ایالات متحده (گارد ساحلی) توصیف شده‌اند.
 
مردم قبیلهٔ شینکوک از سال ۱۹۴۶ به بعد در تعطیلات آخر هفته [[روز کارگر]]، به یادبود مراسم سال ۱۹۱۲، در محلهٔ خود (رزرویشن) میزبان یک نشست و گفتگوی سنتی بومی به نام ''پاوواوپاو-واو'' می‌شوند. روزنامهٔ سراسری آمریکایی «یو اس تودی» این برنامهٔ نشست و گفتگوی (پاو-واو) قبیلهٔ شینکوک را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ''پاو-واو''های انجام شده در ایالات متحده رتبه‌بندی کرده‌است.<ref>{{Cite news|title=Shinnecock Powwow recommended by USA TODAY as One of America's Great 10 Powwows|url=https://www.usatoday.com|accessdate=Dec 2012|work=USA TODAY|date=Apr 2011}}</ref> در سال ۲۰۰۸ این پاو-واو پنجاه هزار بازدید کننده را به خود جلب نمود.<ref>{{Cite news|title=Shinnecock Powwow draws 50,000 visitors|work=Newsday|date=31 Aug 2008}}</ref>
 
=== رسمیت قبیلهٔ شینکوک ===
خط ۲۸:
محدودهٔ مسکونی قبیلهٔ شینکوک یک ذخیرهٔ خودمختار است. در سال ۱۸۵۹، مرزهای فعلی {{Convert|800|acre|km2}} تأسیس شد.
 
سازمان فرهنگی بومیان شینکوک برای ایجاد برنامه‌های هنرها و صنایع دستی بومیان آمریکا در سال ۱۹۷۲ تشکیل شد. از برنامه‌های موجود، آموزش و مطالعه رقص‌های سنتی، منجوق کاری، منبت کاری، صنایع دستی بومیان آمریکا و موسیقی بومی می‌باشند. گروهی به نام «خوانندگان جوان» تشکیل شد. این گروه وقت و انرژی خود را صرف یادگیری آوازها، ترتیل شعارهای سنتی، و مراسم طبل آلگانکایی می‌کنند، و با سفر در سراسر شمال شرقی آمریکا و اجرای پاوواوپاو-واو در مسابقات طبل زنی بومی شرکت می‌کنند. برنامه غنی سازی فرهنگی یک فرایند اشتراک و یادگیری است که جامعه بومیان اصلی سرزمین برای اطمینان از انتقال آرمان‌ها و سنت‌های نیاکان خود به نسل‌های آینده درگیر آن می‌باشد. این فعالیت‌ها شامل اشتراک و دانش در مورد غذا، لباس، هنر، صنایع دستی، رقص‌های سنتی، مراسم و زبان‌های بومی می‌باشد.<ref name="shines">{{Cite web|title=Shinnecock Indian Nation|url=http://www.shinnecocknation.org/history|accessdate=3 Dec 2012}}</ref>
 
این محدوده مسکونی سرخپوستان (رزرویشن) دارای یک [[موزه]]، یک مرکز پرورش [[آبزیان]] صدف دار، یک مرکز آموزش و پرورش، یک مرکز فرهنگی و اجتماعی، زمین بازی،<ref>[http://artists.parrishart.org/location/209/ "Shinnecock Indian Reservation"] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20111009015200/http://artists.parrishart.org/location/209/|date=2011-10-09}}, Parrish Art Museum. (retrieved 12 July 2010)</ref> و یک [[پرسبیترینیسم|کلیسای پروتستان]] می‌باشد. این محدوده سه مایل (۵ کیلومتر) در غرب شهرک [[ساوت همپتون]]، نیویورک قرار دارد. در سال ۱۹۰۳ جمعیت آن به ۱۵۰ نفر می‌رسید. در سال ۲۰۱۲ تعداد اعضای سرخپوستان قبیلهٔ شینکوک به بیش از ۱۴۰۰ نفر رسید که بیش از نیمی از آنها در محدودهٔ مسکونی تعیین شده اقامت دارند.<ref name="shines">{{Cite web|title=Shinnecock Indian Nation|url=http://www.shinnecocknation.org/history|accessdate=3 Dec 2012}}</ref><ref>[http://www.accessgenealogy.com/native/tribes/shinnecockhist.htm "Shinnecock Indian Tribe History."] ''Access Genealogy.'' (retrieved 12 July 2010)</ref>