تفاوت مورد اول و مورد چهارم یعنی ۴۶/۰ نیز موجب انتقال مسیر گرفتگی به اندازه ۲ تا ۳ درجه به سمت شمال یا جنوب مسیر گرفتگی قبلی می‌شود. در نهایت، هر دوره ساروسی به سمت قطبها پیش رفته و در آخر پایان می‌یابد. هر دوره ساروسی می‌تواند شامل ۴۳ خورشید گرفتگی و ۲۸ ماه گرفتگی باشد.
== دنبالهدنبالهٔ ساروسی ==
یک دنبالهدنبالهٔ ساروسی نوعی (که خود شامل چندین دورهدورهٔ ساروسی حدوداً «۱۸ ساله‌استساله است) برای خورشید گرفتگی،خورشیدگرفتگی، زمانی که [[ماه نو]] به اندازهاندازهٔ ۱۹ درجهدرجهٔ شرق یک گره باشد آغاز می‌شود. اگر اولیننخستین گرفتگی دنبالهدنبالهٔ ساروسی، زمانی رخ دهد که ماه در گرهگرهٔ نزولی باشد مخروط سایهسایهٔ ماه از فاصلهفاصلهٔ ۳۵۰۰۳٬۵۰۰ کیلومتری پایین‌تر از زمین عبور خواهد کرد ویکو یک گرفتگی جزئی از ناحیهناحیهٔ [[قطب جنوب]] زمین مشاهده خواهد شد. در گرفتگی بعدی (متعلق به همین دنباله) مخروط سایهسایهٔ ماه در حدود ۳۰۰ کیلومتر به زمین [[نزدیک ترنزدیک‌تر]] خواهد شد و گرفتگی با درصد بیشتری در ناحیهناحیهٔ قطب جنوب والبتهو البته در عرض‌های بالایی تربالایی‌تر مشاهده خواهد شد. بعد از گذشت ۱۰ یا ۱۱ دورهدورهٔ ساروسی (در حدود ۲۰۰ سال) اولیننخستین گرفتگی حلقوی در نزدیکی قطب جنوب زمین رخ خواهد داد. در طی ۹۵۰ سال بعدی یک گرفتگی حلقوی طی هر ۱۸٫۰۳۱۱۸٬۰۳۱ (یک دورهدورهٔ ساروسی) رخ خواهد دادداد؛ البته هربارهر بار به اندازه ۳۰۰ کیلومتر در عرض‌های جغرافیایی بالاتر زمین رخ خواهد داد. در نیمهنیمهٔ راه این دنبالهدنبالهٔ ساروسی، گرفتگی‌های طولانی مدت در منطقهمنطقهٔ نزدیک استوای زمین رخ خواهد داد. سپس آخرین گرفتگی حلقوی این دنبالهدنبالهٔ ساروسی در نزدیکی [[قطب شمال]] زمین به وقوع خواهد پیوست. تقریباً» ۱۰ گرفتگی بعدی دنباله به صورت جزئی بوده و هر بار نیز مقدار گرفتگی به‌تدریج کمتر خواهد شد. در انتها، دنباله بعد از گذشت ۱۲ (یا بیشتر) قرن بعد از شروع از ناحیهناحیهٔ جنوب زمین در ناحیهناحیهٔ شمال زمین به آخر خواهد رسید. به دلیل بیضوی بودنبیضوی‌بودن مدار زمین و ماه طول و تعداد گرفتگی‌های هر دنباله ثابت نیست. طول یک دنبالهدنبالهٔ ساروسی می‌تواند بین ۱۲۲۶۱٬۲۲۶ تا ۱۵۵۰۱٬۵۵۰ سال متغیر باشد و تعداد گرفتگی‌ها در هر دنباله نیز می‌تواند بین ۶۹ تا ۸۷ باشد که از میان آن‌ها ۴۰ تا ۶۰ مورد مرکزی هستند (یعنی گرفتگی کلی یا حلقوی).
گرفتگی‌های دنباله‌هایی که در نزدیکی گرهگرهٔ صعودی ماه رخ می‌دهند بعد از آغاز دنباله در ناحیهناحیهٔ قطب شمال زمین، به تدریج به سمت نواحی جنوبی ترجنوبی‌تر جابجا می‌شوند و در انتها در ناحیهناحیهٔ قطب جنوب خاتمه پیدا می‌کنند.
دنباله‌هایی که در نزدیکی گرهگرهٔ صعودی ماه رخ می‌دهند دارای شمارهشمارهٔ فرد و گرفتگی‌هایی که در نزدیکی گرهگرهٔ نزولی ماه رخ می‌دهند دارای شماره زوج هستند. روش شماره بندیشماره‌بندی دنباله ساروس‌ها اولین بارنخستین‌بار توسط [[ستاره‌شناس]] آلمانی وان دن برگ در سال ۱۹۵۵ در یک کتاب معرفی شده‌است. او شمارهشمارهٔ یک را به یک زوج دنباله گرفتگی خورشید و ماه که در هزارههزارهٔ دوم [[قبلپیش از میلاد]] در جریان بودند اختصاص داد. با توجه به اینکه شمارهشمارهٔ دنباله ساروس‌ها به زمان آغاز یا انتهای دوره‌ها بستگی ندارد درک شماره بندی‌ها دشوار است. شماره بندیشماره‌بندی براساس زمانی که دنباله ساروسی به بیشینهبیشینهٔ خود می‌رسد انجام می‌شود. منظور از بیشینهبیشینهٔ زمانی است که مخروط سایه در نزدیکتریننزدیک‌ترین فاصله از مرکز زمین باشد.
از آنجاییکهآنجایی‌که ۲ تا ۵ خورشید گرفتگیخورشیدگرفتگی در هرسالهر سال رخ می‌دهد در هرزمانهر زمان به‌طور میانگین ۴۰ دنباله ساروسی در جریان وفعالو فعال است. برای مثال در نیمهنیمهٔ آخر [[قرن بیستم]] ۴۱ دنباله ساروس در جریان بوده که ۲۹ تای آن‌ها خورشید گرفتگیخورشیدگرفتگی مرکزی (حلقوی وکلی) داشته‌اند. با به آخر رسیدن دنباله ساروس‌ها، دوره‌های جدید آغاز می‌شوند.
دنباله‌های ساروس ماه گرفتگیماه‌گرفتگی نیز مانند دنباله ساروسی خورشید گرفتگی می‌باشند. با این تفاوت که ماه گرفتگی‌هاییماه‌گرفتگی‌هایی که در نزدیکی گرهگرهٔ صعودی ماه رخ می‌دهند با شماره‌های زوج و آنهاییآن‌هایی که در نزدیکی گرهگرهٔ نزولی ماه رخ می‌دهند با [[اعداد فرد]] شماره‌گذاری می‌شوند. اولیننخستین پیش‌بینی گرفتگی در تاریخ به تالس میلتوس نسبت داده شده‌است. ظاهراًاوظاهراً او برای اولین بارنخستین‌بار در سال۵۸۵سال ۵۸۵ قبلپیش از میلاد یک گرفتگی خورشید را قبلپیش از [[غروب خورشید]] پیش‌بینی کرده بوده‌است.
