تریاک در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Mahdiygane (بحث | مشارکت‌ها)
تریاک نیز حرام است و افزایش مصرف تریاک ربطی به حرام بودن الکل ندارد زیرا هردو حرام می باشند .
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۷:
به پیشنهاد [[سید حسن تقی‌زاده]] که در آن زمان، نماینده تهران در مجلس شورای ملی بود، ماده‌ای به قانون انحصار تریاک افزوده شد که دولت را مکلف می‌کرد از سال ۱۳۰۸ به مدت ده سال، مصرف داخلی را سالیانه ده درصد پایین بیاورد و پس از ده سال، مصرف تریاک در غیر موارد طبى در تمام کشور متروک و ممنوع و فروش تریاک منحصر به داروخانه‌ها، آن هم با نسخه پزشک و برای مصارف طبی موارد شود. بنابر این ماده، دولت همچنین موظف می‌شد پزشک و داروی رایگان برای ترک اعتیاد در دسترس معتادان بگذارد. <ref>{{یادکرد وب |عنوان=مذاکرات جلسه ۲۶۴ دوره ششم مجلس شورای مجلی ۲۶ تیر ۱۳۰۷ |نشانی=https://www.ical.ir/ical/fa/Content/4_artmajles1/%D8%AC%D9%84%D8%B3%D9%87-264-%D8%B5%D9%88%D8%B1%D8%AA-%D9%85%D8%B4%D8%B1%D9%88%D8%AD-%D9%85%D8%AC%D9%84%D8%B3-%D8%B3%D9%87%D8%B4%D9%86%D8%A8%D9%87-26-%D8%AA%DB%8C%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%87-1307-%D9%85%D8%B7%D8%A7%D8%A8%D9%82-29-%D9%85%D8%AD%D8%B1%D9%85-1347}}</ref>
 
=== ممنوعیت تریاک ===
در سال‌های نخست دهه ۱۳۳۰ دولت ایران شمار معتادین کشور را بیش از ۱٫۵ میلیون نفر معادل ۷ درصد کل جمعیت کشور برآورد نمود که ۹۸ درصد این افراد را معتادین به تریاک و شیره تشکیل می‌دادند. در سال ۱۳۳۳ با اعلام ممنوعیت کشت خشخاش و مصرف تریاک، شمار معتادین کاهش یافت اما با ورود تریاک از کشورهای همسایه به ویژه از طریق مرزهای شرقی کشور که ممنوعیتی در آن‌ها وجود نداشت، شمار معتادین دوباره رو به افزایش گذاشت و دولت خط مشی تازه‌ای را در سال ۱۳۴۷ در مورد کشت و مصرف تریاک در پیش گرفت. در این طرح معتادین به دو گروه معتادین ثبت‌نام شده یا کوپن‌دار و معتادین غیرقانونی تقسیم شدند. گروه نخست را معتادینی تشکیل می‌دادند که سن بالاتر از ۶۰ سال داشتند. برای تأمین نیاز این افراد به تریاک، دولت، کشت خشخاش را در نواحی محدودی با نظارت دولت مجاز اعلام کرد.
در سال ۱۳۲۹ طرحی [[جهانشاه صالح]] وزیر بهداری لایحه‌ای برای ممنوعیت کشت خشخاش و تولید تریاک به مجلس سنا داد اما این لایحه متروک ماند تا آن‌که بار دیگر که به وزارت رسید، به دستور شاه در سوم تیر ۱۳۳۴ آن لایحه را دوباره احیا و تقدیم سنا کرد. او همچنین به تصویب هیئت دولت، دوره‌های ترک اعتیاد معتادان به تریاک را در بیمارستان‌ها و مدارس (هنگام تعطیلی) بنا نهاد.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=مذاکرات جلسه ۹۲ دوره هجدهم مجلس سنا سوم تیر ۱۳۳۴ |نشانی=https://www.ical.ir/ical/fa/Content/4_artmajles1/%D8%AC%D9%84%D8%B3%D9%87-92-%D8%B4%D9%86%D8%A8%D9%87-%D8%B3%D9%88%D9%85-%D8%AA%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%87-1334}}</ref>
 
شمار معتادان کشور در آن سال‌ها بیش از یک و نیم میلیون نفر برآورد می شود که معادل هفت درصد کل جمعیت کشور بود. ۹۸ درصد این افراد، معتاد به تریاک یا شیره آن بودند. پس از ممنوعیت کشت خشخاش و مصرف تریاک در سال ۱۳۳۴ شمار معتادان کاهش یافت اما با ورود تریاک از کشورهای همسایه به‌‌ویژه از طریق مرزهای شرقی کشور که ممنوعیتی در آن‌ها وجود نداشت، شمار معتادان دوباره رو به افزایش گذاشت.
 
دولت خط مشی تازه‌ای در سال ۱۳۴۷ در مورد کشت و مصرف تریاک در پیش گرفت. در این طرح معتادان به دو گروه ثبت‌نام شده یا کوپن‌دار و غیرقانونی تقسیم شدند. گروه نخست سن بالاتر از شصت سال داشتند و دولت برای تأمین نیاز آنان، کشت خشخاش را در نواحی محدودی با نظارت خود مجاز اعلام کرد.
 
برابر گزارش سال ۱۹۹۹ «کمیته بین‌المللی کنترل مواد مخدر سازمان ملل متحد»، پیش از [[انقلاب اسلامی]] در ایران، ۲ میلیون نفر (۴٪ کل جمعیت ایران) مصرف‌کننده مواد مخدر وجود داشته‌است. در بحبوحه انقلاب به دلیل آنکه نظارت دولت بر کنترل مواد مخدر به پایینترین سطح رسیده بود، تولید و توزیع مواد مخدر در کشور به یکباره رو به فزونی گرفت و به اذعان مقامات رسمی کشور حدود ۵ درصد از کل جمعیت کشور در آن هنگام معتاد به مواد مخدر بودند. در سال ۱۳۵۸ مبارزه جدی با مصرف و فروش مواد مخدر آغاز شد. بر اساس گزارشی که ایران در سال ۱۳۶۴ به کمیسیون بین‌المللی مواد مخدر سازمان ملل ارائه کرد؛ تعداد معتادان به ۷۰۰ تا ۸۰۰ هزار نفر کاهش یافته بود که ۴۰ درصد از این افراد معتاد به [[هروئین]] بودند و بیشتر آن‌ها را جوانان تشکیل می‌دادند.<ref>کتاب جامع بهداشت عمومی، مهرداد افتحار اردبیلی، فصل ۱۲، گفتار ۵</ref>