محمد باقر: تفاوت میان نسخهها
[نسخهٔ بررسینشده] | [نسخهٔ بررسینشده] |
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Kamranazad (بحث | مشارکتها) ←منابع: بهروزرسانی |
Kamranazad (بحث | مشارکتها) جز جایگزینی با اشتباهیاب: ابن سعد⟸محمد بن سعد بن منیع |
||
خط ۱۷۰:
در نظر محمد باقر، تقیه، یعنی «از روی احتیاط خود را به صورت غیر نمودن»، نسبت مستقیمی با علم و ایمان دارد، چنانچه وقتی یکی از اصحابش این قولِ [[حسن بصری|حسن بَصْری]] که «کسانی که دانش خود را مخفی میدارند [یعنی اهل تقیه]، در جهنم با ریحِ خود مایۀ آزار مردم میشوند» را برای محمد باقر بازگو کرد، باقر در پاسخ گفت در این صورت باید همهٔ مؤمنانِ خاندانِ [[فرعون]] نابود میشدند. محمد باقر در روایتی تقیه را مستوجب پاداش، و در روایت دیگری عمل نکردن به تقیه را موجب گناه میداند. بهنوشتهٔ لالانی از روایت اول اینطور استنباط میشود که مؤمن بهتر است تقیه کند، ولی در روایت دوم تقیه واجب شمرده میشود. همچنین جعفر صادق، از قولِ باقر نقل کرده است که «تقیه دین من و دینِ نیاکان من است. هر که به تقیه نپردازد، ایمان واقعی ندارد. آن که امر ما را — یعنی سِرِّ ما را — فاش سازد مانند کسی است که ما را انکار کرده باشد.» بر مبنای این روایت باقر، تقیه را از ضروریات ایمان میداند. باقر در واقع بقای شیعه و امامانِ شیعه را مشروط به انجامِ تقیه میداند.<ref>{{پک|لالانی|۱۳۸۱|ک=نخستین اندیشههای شیعی|ص=۱۲۵–۱۲۶}}</ref>
از جنبهٔ سیاسی، تقیه رابطهٔ مستقیمی با مسئله امر به معروف و نهی از منکر داشت. بهموجب حدیثی از باقر وی ضمن اعتقاد به قیامِ مسلحانه درصورت لزوم، زمانهاش را مهیای چنین قیامی نمیدانست. باقر ازاینرو نظرش با نظرِ [[معتزله]] — که اعتقاد داشتند امر به معروف و نهی از منکر را اگر شده بهزور باید بهاجرا گذاشت — حداقل در وضعیتِ آن روز یکسان نبود. بهعقیدهٔ لالانی اینکه بر مبنای حدیثی از [[
== موقعیت علمی و روایی==
|