کلود دبوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

دبوسی و [[مودست موسورگسکی]] را به وجود آورنده سبک [[دریافتگری]] (امپرسیونیسم) در موسیقی می‌دانند اما او خود (همچون [[موریس راول]]) از پذیرفتن آن ابا و پرهیز داشت. در هر حال او یکی از مؤثرترین آهنگسازان [[قرن بیستم]] است: Stuckenschmidt (موزیکولوگ آلمانی): «دبوسی اولین آهنگساز رادیکال عصر جدید است»<ref>{{یادکرد وب|عنوان=کلود دبوسی {{!}} زندگینامه (ظهور یک انقلابی) و زندگی نامه او|نشانی=https://iranmusicology.com/claude-debussy/|وبگاه=ایران موزیکولوژی|تاریخ=2021-04-22|بازبینی=2021-09-23|کد زبان=fa-IR}}</ref>.

دبوسی در خانواده‌ای متوسط به دنیا آمد، در سال ۱۸۷۲ وارد هنرستان موسیقی ([[کنسرواتوار]]) پاریس شد و به مدت ۱۲ سال در آنجا به فراگیری موسیقی پرداخت. در سال ۱۸۷۹، آموزگارش آنتونین مامونتل، با وجود اینکه از دبوسی چندان دل خوشی نداشت اما او را به نادژدا فن مک (حامی اسرارآمیز [[چایکوفسکی]]) که در جستجوی یک [[نوازنده پیانو]] بود، معرفی کرد؛ دبوسی همچنین به فرزندان او درس پیانو می‌داد و گاهی با خود او پیانوی چهار دست نیز می‌نواخت. سه بار اقامت بلند مدت در [[روسیه]] برای دبوسی فرصت بسیار خوب و مهمی بود تا فرهنگ موسیقی خود را پربارتر گرداند و نیز به او این امکان را داد تا با موسیقیدانان آن سرزمین آشنا گردد. در این میان او در هنرستان موسیقی به شاگردی گیرو درآمد. آموزگاری که شاگردانش را به اندیشیدن در هنر و تکنیک‌های شخصیشان فرا می‌خواند؛ روشی که مورد ستایش دبوسی بود و این موجب شد که دوستی ژرفی میان او و آموزگارش برقرار گردد. در ۱۸۸۳ با «کانتات گلادیاتور» در مسابقه جایزه رم شرکت جست اما تنها جایزه دوم را از آن خود کرد، اما سال پس از آن با قطعه «کودک نابغه» موفق به دریافت جایزه رم گردید. اندکی بعد واکنش او به این پیروزی چنین بود: «... که مرا باور کنند یا نه، می‌توانم بگویم که تمام شادی من از بین رفت… گرفتاری‌هایی که یک عنوان رسمی به همراه می‌آورد را به روشنی می‌دیدم و دانستم که دیگر آزاد نیستم.»