قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

=== شخصیت‌های قرآن ===

[[پرونده:شریک القرآن.jpg|بندانگشتی|252x252پیکسل|تایپوگرافی عبارت شریک القرآن. به باور شیعه، امامان همچون قرآن لازم الاطباع هستند.]]

بالاترین جایگاه در قرآن به گروهی به نام «انبیا» (پیامبران) تعلق دارد. قرآن ۲۵ نفر از اینان را نام برده (اما گفته افراد دیگری هم بودند) و می‌گوید از سوی خدا انتخاب شدند تا با وعده یا تهدید، مردمشان را هدایت کنند.<ref dir="ltr">{{پک|Johns|2020|ک=The Oxford Handbook of Qur'anic Studies|ص=488|زبان=en}}</ref> قرآن هدف اصلی از بازگویی این داستان‌ها را «استوار کردن دل محمد» (تا او بداند پیامبران پیشین هم توسط قومشان انکار شده‌اند، سوره هود، آیه ۱۲۰) و هشداری برای مخاطبان او (سوره توبه، آیه ۷۰) می‌داند.<ref dir="ltr">{{پک|Rubin|2017|ک=The Wiley Blackwell Companion to the Qur'an|ص=248–251|زبان=en}}</ref> اشاره‌های کوتاه قرآن به شخصیت‌هایی مثل ایوب نشان می‌دهد این قصه‌ها از قبل در حجاز رایج بوده‌اند.<ref dir="ltr">{{پک|Johns|2020|ک=The Oxford Handbook of Qur'anic Studies|ص=493|زبان=en}}</ref> بسیاری از قصه‌ها ریشه در کتاب مقدس دارند اما گاه تغییر داده شده‌اند یا حاوی جزئیات تازه‌ای هستند. محققان از آغاز قرآن‌شناسی در قرن ۱۹، منبع این جزئیات تازه را [[میدراش]]، [[میشنا]]، [[تلمود]] و [[اسفار مشکوک|کتب مشکوک مسیحی و یهودی]] دانسته‌اند؛<ref dir="ltr">{{پک|Johns|2020|ک=The Oxford Handbook of Qur'anic Studies|ص=492, passim.|زبان=en}}</ref> مثلاً داستان سخن گفتن عیسی در گهواره مطلبی است که در انجیل‌های [[عهد جدید]] نیست اما در کتب مشکوک وجود دارد.<ref dir="ltr">{{پک|Nickel|2017|ک=The Wiley Blackwell Companion to the Qur'an|ص=289|زبان=en}}</ref> ظاهرا قرآن از شباهت موجود آگاه است زیرا «اهل ذکر» را دعوت می‌کند تا به درستی پیام محمد گواهی دهند<ref dir="ltr">{{پک|Rubin|2017|ک=The Wiley Blackwell Companion to the Qur'an|ص=248–251|زبان=en}}</ref> و این، در کنار اشاره‌های گذرا، مشخص می‌کند که مخاطبان قرآن با مطالب مشکوک مسیحی و یهودی آشنا بوده‌اند.<ref dir="ltr">{{پک|Sirry|2017|ک=The Wiley Blackwell Companion to the Qur'an|ص=330|زبان=en}}</ref> برخی مثل داستان‌های هود و صالح ارتباطی به کتاب مقدس ندارند و به عنوان شاهدی به اینکه نبوت در انحصار یهودیان نیست، یاد شده‌اند. قرآن می‌گوید پیامبران یکی پس از دیگری فرستاده شدند و با هم رابطه خویشاوندی دارند. همچنین می‌گوید به واسطه انتخاب توسط خدا، آن‌ها قابلیت‌هایی دارند که مردم عادی فاقد آن هستند؛ مثلاً، در آیات ۲۶ و ۲۷ سوره جن گفته شده خدا اسرارش را فقط در اختیار پیامبران به خصوصی قرار می‌دهد.<ref dir="ltr">{{پک|Rubin|2017|ک=The Wiley Blackwell Companion to the Qur'an|ص=248–251|زبان=en}}</ref> انبیای قرآن با [[آدم]] آغاز می‌شوند و با محمد که آخرین و بزرگ‌ترینشان معرفی شده، به پایان می‌رسند.<ref dir="ltr">{{پک|Johns|2020|ک=The Oxford Handbook of Qur'anic Studies|ص=489|زبان=en}}</ref>