کاربر:Darth Kourosh/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱٬۳۶۶:
| align="center" | {{شعر}}{{ب|غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه|که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند}}{{پایان شعر}}
| زودگذر و کوتاه بودن روزهای شاد و در کنار معشوق.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۰}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۲
| align="center" | {{شعر}}{{ب|توانگرا دل درویش خود به دست آور|که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|ثوابت باشد ای دارای خرمن|اگر رحمی کنی بر خوشه چینی}}{{پایان شعر}}
| امروز که دارا هستی بشندگی کن زیر این دارایی همیشگی نیست.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۱}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۳
| align="center" | {{شعر}}{{ب|بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر.|که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند}}{{پایان شعر}}
| جز خوبی و نیکی چیزی باقی نخواهد ماند.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۱}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۴
| align="center" | {{شعر}}{{ب|ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید|هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند|آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه|کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس|که دراز است ره مقصد و من نوسفرم}}{{پایان شعر}}
| عاشق به تنهایی به قصد خود نمی‌رسد و نیازمند همراهی یار هم هست.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۲ - ۱۵۳}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۵
| align="center" | {{شعر}}{{ب|عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو|نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند}}{{پایان شعر}}
| هنگام انتقاد و بررسی باید هم خوبی را دید و هم بدی را و فقط روی بدی تمرکز نکرد.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۳}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۶
| align="center" | {{شعر}}{{ب|آسمان بار امانت نتوانست کشید|قرعهٔ کار به نام من دیوانه زدند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|حقا کز این غمان برسد مژده امان|گر سالکی به عهد امانت وفا کند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|گر امانت به سلامت ببرم باکی نیست|بی دلی سهل بود گر نبود بی‌دینی}}{{پایان شعر}}
| انسان در میان همه موجودات، امانت الهی را به دست آورده.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۳ - ۱۵۴}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۷
| align="center" | {{شعر}}{{ب|جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه|چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|برو ای زاهد خودبین که ز چشم من و تو|راز این پرده نهان است و نهان خواهد بود}}{{پایان شعر}}
| اشاره به این دارد که از هفتاد و سه مذهب اسلام، هفتاد و دوتای آن‌ها در نبرد با یک‌دیگرند و چون هیچکس به حقیقت دست پیدا نکرده، رو به افسانه‌سرایی آورده‌اند.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۴ - ۱۵۵}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۸
| align="center" | {{شعر}}{{ب|نقدها را بود آیا که عیاری گیرند|تا همه صومعه داران پی کاری گیرند}}{{پایان شعر}}
| اگر خلوص مدعیان اهل طریقت را اندازه بگیرند، صومعه‌داران از کار بی‌کار خواهند شد.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۵}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۲۹
| align="center" | {{شعر}}{{ب|مصلحت دید من آن است که یاران همه کار|بگذارند و خم طره یاری گیرند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|کار صواب باده پرستیست حافظا|برخیز و عزم جزم به کار صواب کن}}{{پایان شعر}}
| ترک غم و اندوه و دعوت به شادمانی.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۵}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۰
| align="center" | {{شعر}}{{ب|خوش گرفتند حریفان سر زلف ساقی|گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند}}{{پایان شعر}}
| اشاره به باقی نماندن نعمت و آورده‌ای.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۶}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۱
| align="center" | {{شعر}}{{ب|ساقی به جام عدل بده باده تا گدا|غیرت نیاورد که جهان پربلا کند}}{{پایان شعر}}
| اشاره به لزوم حفظ عدالت.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۶}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۲
| align="center" | {{شعر}}{{ب|گر رنج پیش آید و گر راحت ای حکیم|نسبت مکن به غیر که این‌ها خدا کند}}{{پایان شعر}}
| مبداء آسودگی و آسایش از خداست.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۷}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۳
| align="center" | {{شعر}}{{ب|طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک|چو درد در تو نبیند که را دوا بکند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد|ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست}}{{پایان شعر}}
| درد هرجا که باشد درمان هم همانجاست.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۸}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۴
| align="center" | {{شعر}}{{ب|تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار|که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد|گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید}}{{پایان شعر}}
| تسلی دادن با اشاره به لطف و بخشندگی خدا.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۹}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۵
| align="center" | {{شعر}}{{ب|کمال سر محبت ببین نه نقص گناه|که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند}}{{پایان شعر}}
| افراد کوته‌نگر فقط ایراد دیگران را می‌بینند.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۵۹}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۶
| align="center" | {{شعر}}{{ب|شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد|که چند سال به جان خدمت شعیب کند}}{{پایان شعر}}
| شاگرد برای اینکه به هدف خود برسد باید جانانه و مانند [[موسی]] به [[شعیب]] خدمت کند.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۶۰}}</ref>
|-
| align="center" | ۲۳۷
| align="center" | {{شعر}}{{ب|شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی|مردی از خویش برون آید و کاری بکند}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند|کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد}}{{پایان شعر}}
{{سخ}}
{{شعر}}{{ب|صدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست|عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد}}{{پایان شعر}}
| به شوق آوردن دیگران برای انجام کاری.<ref>{{پک|سپهر|۱۳۹۷|ک=مثل و مثل‌واره در شعر حافظ|ص=۱۶۰ - ۱۶۱}}</ref>
| |||