قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

 

=== خدا ===

[[پرونده:Large Koran.jpg|بندانگشتی|چپ|200px|صفحه‌ای از قرآن از آن سده هشتم هجری خورشیدی در [[افغانستان]]]]

[[الله]] (مخفف ٱلْإِلٰه) نام رایج [[خدا در اسلام|خدای اسلام]] است. در قرآن او خدایی واحد توصیف و بر [[توحید (اسلام)|وحدانیت]] او تأکید بسیار شده‌است؛ عبارت «خدایی به غیر از الله نیست» ۳۰ مرتبه (۳ بار در حالت اول شخص: خدایی غیر از من نیست) در قرآن به کار رفته‌است.<ref dir="ltr">{{پک|Madigan|2007|ک=The Cambridge Companion to the Qur'an|ص=78–80|زبان=en}}</ref> نام های فرشته مانند جبرئیل و میکائیل در قرآن مانند سایر ادیان ابراهیمی با [[ال (خدا)|ال]] (یا ایل) همراه است. کلمه "اللهما" که در قرآن نیز ذکر شده و به طور سنتی در اسلام برای شروع نماز استفاده می شود، (احتمالاً) تلفظ عربی کلمه عبری "الوهیم" بوده است.<ref>Encyclopædia of Religion and Ethics, Volume VI: Fiction–Hyksos |tarih=1913 |yayıncı=T. & T. Clark |Edinburgh |248</ref>

درباره چرایی شکل‌گیری توحید در عربستان اتفاق نظری وجود ندارد و پاسخ‌های متعددی ارائه شده که به طور کلی در دو دسته قرار می‌گیرند؛ اولی آن را محصول جامعه عربستان پیش از اسلام می‌داند و دومی معتقد به تاثیر عمیق تفکرات مسیحی و یهودی بر توحید قرآنی است. پیروان دیدگاه اول مثل ژاک شلهود می‌گویند این روندی بوده که از پیش از اسلام در ادیان عرب آغاز شده و گواه آن در خود قرآن هم دیده می‌شود، به گونه‌ای که آیات جدیدتر نسبت به آیات قدیمی‌تر تاکید بیشتری بر توحید دارند. در نظر هاوتینگ، گفته‌های قرآن علیه «شرک» لزوما زمینه عرب ندارد، بلکه به اختلافات درون‌توحیدی می‌ماند که در آن، جناحِ اصلاح‌طلب برخی عقاید و احکام جناح دیگر را شرک‌آمیز اعلام می‌کند.<ref dir="ltr">{{پک|Burge|2020|ک=The Oxford Handbook of Qur'anic Studies|ص=431–433|زبان=en}}</ref> کلمه الله ۲٬۷۰۰ بار در قرآن تکرار شده و [[مسلمان]]ان اعتقاد دارند قرآن سخنان اوست. الله در ابتدا و پیش از ظهور محمد خدای بزرگ اعراب، به خصوص اهل مکه، بود و اعراب در لحظات سختی از او کمک می‌خواستند؛ نام پدر محمد نیز «[[عبدالله بن عبدالمطلب|عبدالله]]» بود و طبیعی می‌نمود که او از همین نام آشنا — و نه نامی جدید — برای خدایش استفاده کند. با این وجود، قرآن خدایان کوچک‌تری که تابع یا فرزند الله بودند را رد کرده‌است. یکی دیگر از نام‌های خدای قرآن، به خصوص در سوره‌های مکی، الرحمن است که این ۵۷ بار به کار رفته‌است؛ الرحمن (که ریشه آرامی دارد) در اصل خدای آسمان‌ها در [[یمن]] و عربستان مرکزی بود اما در آیاتی که به نظر می‌رسد متاخرتر هستند، این نام استقلالش را از دست داد و به یکی از صفات الله تبدیل شد. این ادغام را می‌توان در آیه ۳۰ [[سوره نمل]] دید که [[سلیمان]] نامه خود را با عبارت «[[بسم الله الرحمن الرحیم]]» آغاز می‌کند. با توجه به گرامر زبان عربی، این عبارت می‌تواند به شکل «به نام خدای بخشنده و مهربان» یا «به نام الله، الرحمنِ مهربان» ترجمه شود؛ با در نظر گرفتن ترجمه دوم، می‌توان نتیجه گرفت محمد خدای مکه و خدای جنوب و مرکز عربستان را ادغام کرده‌است. به نظر نمی‌رسد الله از ریشه آرامی یا عبری باشد اما ممکن است تحت‌تاثیر آن‌ها بوده باشد زیرا علاوه بر مشرکان عرب، خدای یهودی و مسیحی هم در قرآن با همین نام خطاب شده‌است.<ref dir="ltr">{{پک|Böwering|2002|ک=Encyclopaedia of the Qur'ān|ف=God and his Attributes|ص=316–319|زبان=en}}</ref><ref dir="ltr">{{پک|Madigan|2007|ک=The Cambridge Companion to the Qur'an|ص=78–80|زبان=en}}</ref>