مستعمره ویرجینیا

مستعمره ویرجینیا ، که در سال ۱۶۰۶ اجاره شد و در سال ۱۶۰۷ مستقر شد، اولین مستعمره انگلیسی ماندگار در آمریکای شمالی در پی تلاش‌های ناموفق مالکانه برای اسکان در نیوفاندلند توسط سر همفری گیلبرت در سال ۱۵۸۳، و متعاقباً جزیره روانوک جنوبی (مدرن) کارولینای شمالی شرقی) توسط سر والتر رالی در اواخر دهه ۱۵۸۰ بود.

بنیانگذار مستعمره جدید شرکت ویرجینیا بود، با دو سکونتگاه اول در جیمز تاون در ساحل شمالی رودخانه جیمز و مستعمره پاپهام در رودخانه کنبک در مین امروزی، هر دو در سال ۱۶۰۷. مستعمره پفام به سرعت به دلیل قحطی، بیماری و درگیری با قبایل محلی بومیان آمریکا در دو سال اول شکست خورد. جیمزتاون زمین های متعلق به کنفدراسیون پوهاتان را اشغال کرد و همچنین قبل از ورود گروه جدیدی از مهاجران و تدارکات با کشتی در سال ۱۶۱۰ در آستانه شکست قرار داشت. تنباکو به اولین صادرات سودآور ویرجینیا تبدیل شد که تولید آن تأثیر قابل توجهی بر جامعه و الگوهای سکونتگاهی داشت.

در سال ۱۶۲۴، منشور شرکت ویرجینیا توسط پادشاه جیمز اول لغو شد و مستعمره ویرجینیا به عنوان مستعمره تاج به مقامات سلطنتی منتقل شد. پس از جنگ داخلی انگلیس در دهه‌های ۱۶۴۰ و ۵۰، مستعمره ویرجینیا به دلیل وفاداری خود به سلطنت انگلیس در دوران تحت الحمایه و مشترک المنافع انگلستان، توسط پادشاه چارلز دوم به "سلطه قدیمی" ملقب شد.

از ۱۶۱۹ تا ۱۷۷۵/۱۷۷۶، مجلس استعماری ویرجینیا مجمعی عمومی بود که همراه با یک فرماندار استعماری اداره می‌شد. جیمز تاون در رودخانه جیمز تا سال ۱۶۹۹ پایتخت مستعمره ویرجینیا باقی ماند. از سال ۱۶۹۹ تا زمان انحلال آن پایتخت در ویلیامزبورگ بود. این مستعمره اولین آشفتگی سیاسی بزرگ خود را با شورش بیکن در سال ۱۶۷۶ تجربه کرد.

پس از اعلام استقلال از پادشاهی بریتانیای کبیر در سال ۱۷۷۵، قبل از تصویب رسمی اعلامیه استقلال، مستعمره ویرجینیا به مشترک المنافع ویرجینیا، یکی از سیزده ایالت اصلی ایالات متحده تبدیل شد و به عنوان شعار رسمی خود "سلطه قدیمی" را پذیرفت. کل ایالت‌های مدرن ویرجینیای غربی، کنتاکی، ایندیانا و ایلینویز، و بخش‌هایی از اوهایو و پنسیلوانیا غربی بعداً از قلمروی که مستعمره ویرجینیا در زمان استقلال بیشتر آمریکا در ژوئیه ۱۷۷۶ در برگرفته بود، ایجاد شد.