پنچاک سیلات: تفاوت میان نسخه‌ها

یافته‌های باستانی نشان داده‌است که سیستم مبارزاتی رسمی از قرن ششم میلادی در جزایر مالایی وجود داشته‌است. مبارزان حکومت پادشاهی باستانی «سری وی جاواً در سوماترا (قرنهای ۴ تا۷ میلادی) و “ماجاپاهیت» (قرنهای۱۳ تا ۱۶ میلادی) به دلیل توانایی‌های مبارزاتی در سیستم سیلات توانستند بر سرزمین هاییسرزمین‌هایی که اکنون اندونزی و [[مالزی]] و [[سنگاپور]] نامیده می‌شود توافق یابند. بر اساس کتاب «تاریخچه توسعه پنچاک سیلات» به قلم «هیزبواله رحمان» تعدادی از مردم چین به دانشگاه «نالانداً آمده بودند تا هم “بودیسم» و هم «سیلات» را فرا گیرند. مهاجرت از کشورهای دیگر مانند هند نیز به همراه چینی‌ها باعث تأثیر بر سیستم مبارزاتی سیلات گردید. در نتیجه تعدادی از سیستم‌های پنچاک سیلات از سلاحهای مربوط به هند مانند: تریزولا (باتوم دوشاخه) یا روش مبارزاتی هند یا شمشیرهای عربی استفاده می‌کنند.

این رشته یک سیستم پیچیده از حرکات دفاعی و حمله ای است که بر اساس تنوعی از ضربات و حرکات دست، پا، پرتاب، [[قفل مفصل]] و همچنین مبارزه با سلاح را در بر می‌گیرد. تکنیک‌های آن بر روانی و پیوستگی حرکات استوار است که مؤثر بودن مبارزه را موجب می‌گردد. سلاح هایسلاح‌های به کار رفته در این رشته شامل: چاقو، چوب‌های بلند و کوتاه و شمشیر است.