پست‌مدرنیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

پیشوند «پسا» در پسامدرنیسم الزاماً اشاره به تأخُر زمانی ندارد. پساتجدد در اصل در واکنش به [[نوگرایی]] و تحت تأثیر هوشیاری عمومی پس از [[جنگ جهانی دوم]] به وجود آمد. پسانوگرایی به مکتب فرهنگی، فلسفی، فکری و هنری اشاره دارد که فاقد سلسله ‌مراتبمراتب مرکزی یا اصول ساختاریافتهٔ مشخص و در برگیرندهٔ پیچیدگی مفرط، تناقض، ایهام، تنوع و عدم‌عدم انسجام درونی است.<ref>{{یادکرد وب |url=http://www.georgetown.edu/faculty/irvinem/technoculture/pomo.html |title=The Po-Mo Page: Postmodern, Postmodernism, Postmodernity<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات --> |accessdate=۲۵ اکتبر ۲۰۰۷ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070506150218/http://www.georgetown.edu/faculty/irvinem/technoculture/pomo.html |archivedate=۶ مه ۲۰۰۷ |dead-url=yes}}</ref> این عنوان ظاهراظاهراً اولین بار در سال 1917۱۹۱۷ میلادی به وسیله فیلسوف آلمانی

[[رودُلف پانویتس]] برای توصیف [[نهیلیسم]] فرهنگ غربی قرن بیستم که مضمونی وام گرفته از آراء نیچه بود، به کار رفته استرفته‌است.<ref>Pannwitz, R. (1917). Die krisis der Europaeischen, kultur. Nuernberg: Hans carl.</ref>

پست‌مدرنیته در یک تغییر کلی از تولید به مصرف به عنوان مجموعه مرکزی فرایندهای اجتماعی و اقتصادی ساخت اجتماعی مداخله می‌کند. به این معنا، مفهوم پست‌مدرنیته تا حدی مشابه جامعهٔ فراصنعتی است؛ این مفهوم اظهار می‌دارد که جوامع صنعتی شاهد تغییر جهت از ساخت صنعتی به صنایع خدماتی با تأکید بر تکنولوژی اطلاعات هستند. بعضی از نظریه پردازان مفهوم پست‌مدرنیته را برای اشاره به موقعیت نهادی مورد استفاده قرار نمی‌دهند بلکه به منظور ارجاع به موقعیت دانش به کار می‌برند؛ بنابراین بومن عنوان کرده‌است که پیامدهای پست‌مدرنیته آن‌ها چیزهایی است که ذهن مدرن بر خودش از دور و بواسطهٔ درک انگیزش تغییر بازتاب می‌کند. ''عدم قطعیت''، ''دو سو گرایی'' و ابهام پست‌مدرنیته امکان به چنگ آوردن سرنوشت به منظور خلق آینده‌مان را فراهم می‌آورد. اگرچه هیچ‌یک از این‌ها تضمین یا مبنای عامی برای این پروژه نیستند، بلکه تنها به عنوان احتمالی درون موقعیت پست‌مدرنیته ظاهر گشته‌اند. اندیشهٔ پست‌مدرنیته خواستار ان است که مدرنیته در پی برآوردن وعده‌های خود باشد ولو اینکه عقلانیت در آن تحریف شده‌است. برای [[ژان فرانسوا لیوتار|لیوتار]] نیز وضعیت پست‌مدرنیته فهم موقعیت دانش در جامعهٔ بسیار پیشرفته ‌استاست. او «[[شکاکیت|شکاکی]] دربارهٔ فرا روایت‌ها» را عنوان می‌کند و تفاوت‌ها و فهم‌های واقع شده درون دانش‌های خاص محلی را تجلیل می‌کند. [[پرونده:Newark-ohio-longaberger-headquarters-front.jpg|بندانگشتی|چپ|300px| The Longaberger Companyیک کارخانه در [[اوهایو|اوهایوپسانوگرایی]]]] [[مفهومی]] است که تعریف آن بین تحصیل‌کرده‌ها، [[روشنفکران]]، و [[مورخان]] به دلیل دلالت ضمنی آن به اینکه که [[دوران نوگرایی]] به‌سر رسیده‌است، بسیار مشکل و بحث‌انگیز است. با این حال، اکثر این افراد بر سر این مسئله که از اواخر [[قرن بیستم]] مفهوم «پسانوگرایی» یا «پست‌مدرنیسم» در مقولاتی مانند [[فلسفه]]، [[هنر]]، تئوری نقد، [[ادبیات]]، [[معماری]]، تفسیر [[تاریخ]]، و [[فرهنگ]] تأثیر داشته توافق نظر دارند. این مفهوم تعریفی ساده دارد که به‌طور کلی شامل عوامل زیر می‌گردد:

* ادعای آن که [[مفهوم]] و [[تجربه]] مصنوعات فردی انسان و نه ساخته‌یساختهٔ هدف یک نویسنده یا داستان سرا می‌باشند («به مفهوم [[اگزستانسیالیسم یا اصالت وجود]] مراجعه کنید»)

* شعر طنز، [[هجو]]، [[خودارجاعی]] ، و بذله گویی

از پسانوگرایی غالباً به‌عنوان جریانی از اعتقادات یاد می‌شود که از طریق معکوس نمودن شماری از انگاشت‌های بنیادین نوگرایی، جایگزین [[نوگرایی]] گشته یا در حال جایگزینی آن می‌باشند. به‌عنوان مثال، نوگرایی اهمیت بسیار زیادی به مفاهیمی از قبیل [[منطق]]، [[مادیت]] و پیشرفت از یک سو و مفاهیمی که ریشه در [[روشنفکری]] داشته و جریانات [[اثبات گرایی]] و [[واقع گرایی]] اواخر قرن ۱۹ ازسوی دیگر قایل است – در حالیکه پسانوگرایی اصولاً وجود واقعی این مطلوبات<ref name="d"/> را زیر سؤال می‌برد. بحث طرفداران پسانوگرایی اغلب آن است که مطلوب‌های واقعی آن‌ها در نتیجه شرایط خاص [[اقتصادی]] و[[اجتماعی]] شامل آنچه به‌عنوان «سرمایه‌داری اخیر» و حضور دائمی رسانه‌های پخش و حرکت جامعه بسوی دوره‌یدورهٔ تاریخی تازه در اثر فشار چنین اوضاعی، به وجود می‌آیند. به‌هرحال، گروه کثیری از متفکرین و نویسندگان مفهوم پسانوگرایی را به‌عنوان بهترین عصر، تنوع یا گسترش نوگرایی و نه واقعاً یک عصر یا تفکر مجزا لحاظ می‌نمایند. به‌طور خلاصه، بحث طرفداران پسانوگرایی بر این پایه است که [[اقتصاد]] و شرایط تکنولوژیک عصر ما، به تمرکززدایی جامعه‌یجامعهٔ تحت سلطه رسانه‌های جمعی انجامیده‌اند که در آن اعتقادات ارایه‌کننده‌يارایه‌کنندهٔ ارجاعات داخلی و کپی یکدیگر و بدون هیچ نوع اصالت، ثبات یا هدف برای مقاصد [[ارتباطات]]، [[مفاهیم]] هستند. [[جهانی سازی]] که محصول ابداعات در زمینه‌های [[ارتباطات]]، [[تولید]] و [[حمل و نقل]] است، گاهی به‌عنوان نیرویی که محرک آن عدم تمرکز در زندگی مدرن است شناخته شده‌است که نهایتاً باعث ایجاد جامعه‌ای جمع گرا خواهد گردید که دارای ارتباطات عمیق درون جهانی بوده و فاقد هر گونه مرکز قدرت غالب سیاسی، ارتباطات، یا محصولات ذهنی است. دانش‌آموختگان طرفدار پسانوگرایی اعتقاد دارند که چنین جامعه‌ای تمرکززدا به‌طور غیرقابل اجتناب پاسخ‌ها یا ادراکاتی را ایجاد می‌نماید که به‌عنوان پسانوگرا خوانده می‌شوند. این پاسخ‌ها عبارت‌اند از رد آنچه که اشتباه به‌نظر می‌آید، تحمیل پیوستگی فراداستانی و [[استیلا]]، شکستن قالب‌های طبقاتی، اتحاد ساختار و سبک‌های ادبی، و در هم کوبیدن طبقاتی که نتیجه تمرکز اصلیت و دیگر فرم‌های تحمیل مصنوعی دستور است. در عوض، آن‌ها به [[اختلاط]] عوامل، بازی و ساختن عقاید برگرفته از متون مختلف و [[نابودی]] سمبل‌ها و تبدیل به پایه‌های پویای قدرت و جایگزین کردن آن به وسیلهٔ آنچه این سمبل‌ها معانی خود را از آن به‌عنوان [[دلالت‌کننده]] بر گرفته‌اند، ارج می‌نهند. در چنین فضایی، این موضوع با عصر پساساختارگرایی در فلسفه، [[کمینه گرایی]] در هنر و موسیقی، ظهور [[هنرهای پاپ|پاپ]] و ظهور رسانه‌های گروهی در ارتباط است.

بوم شناسانی چون ای.اف. شوماخر و [[موری بوکچین]] در راستای مقاومت در برابر روند [[مستمرسازی صنعتی سازی]]، شعار کوچک زیبا است را سر دادند که هدف از آن، طرح یک جهان بینی قابل درک در چهارچوب یک اقتصاد محلی و از این رو طرح شعار بوم شناسانهٔ «جهانی بیندیشید محلی عمل کنید» بود.

پیام گایا این است که زمین سزاوار حفاظت است و این دربرگیرندهٔ پیامی ضد اومونیستی است؛ زیرا از ما می‌خواهد که اگر طرح‌های ما برای سلامتی زمین زیان بار از کار درآید، آن طرح‌ها را برای همیشه متوقف کنیم. والبته، بنا به نظر لاولاک حفظ زمین همچون حفظ خودمان است. لاولاک می‌گوید که ما با ادامهٔ عملکردهای صنعتی ممکن است حکم خودکشی خویش را امضا کنیم، زیرا اختلال‌هایی که به عنوان یک گونه در زمین ایجاد می‌کنیم ممکن است دگرگونی‌هایی جبرانی را در آب و هوا تحریک کنیم که برای کل پهنهٔ زیست خوب باشند، ولی برای نوع انسان بد.<ref>دابسن 1377:77.78</ref>

یافتن راهکارهایی برای توسعه‌يتوسعهٔ پایداری، هر ساله با تشکیل کنفرانس‌ها و مجامع بین‌المللی انجام می‌گیرید و شروع این روند با اولین کنفرانس [[سازمان ملل متحد]] در [[سوئد]] با نام محیط زیست انسانی در سال ۱۹۸۶ به انجام می‌رسید. هدف عمدهٔ این کنفرانس توسعهٔ اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، با مد نظر قرار دادن مفهوم توسعهٔ پایدار بود. پس از کنفرانس محیط زیست انسانی نهادی با نام برنامهٔ محیط زیست سازمان ملل در اجلاس [[لاهه]] در هلند از سوی کنفرانس محیط زیست و توسعه سازمان ملل در سال ۱۹۹۱، تأسیس شد در ادامهٔ همین اجلاس در بهار سال ۱۹۹۲ کنفرانسی توسط موریس سترانگ سازمان دهی شد که کمیسیون سازمان ملل ناظر آن بود. این کنفرانس در سرادومار نزدیک شهر [[ریودوژانیرو]] در [[برزیل]]، با عنوان اجلاس زمین برگزار گردید. در این اجلاس بیش از یکصد رهبر جهان شرکت کردند مهم‌ترین مصوبه این اجلاس دستور کار ۲۱ بود. طرحی پیچیده با ۴۰ بخش مجزا برای شناسایی مسائل متفاوت زیست‌محیطی. سرفصل‌های مطرح شده در دستور کار ۲۱ را می‌توان در ۶ اصل کلی دسته‌بندی نمود این اصول عبارت اند از: استفادهٔ بهینه از منابع کرهٔ زمین، حفاظت از منابع مشترک کرهٔ زمین، مدیریت زیستگاه‌های بشری، مدیریت و کنترل زوائد آلوده‌کننده‌های محیط زیست، رشد اقتصادی قابل کنترل.<ref>پرانک و الحق، سال چاپ 1380</ref>

از نظر پست‌مدرنیست‌ها هیچ واقعیتی بیرون از آنچه در رسانه‌ها مشاهده می‌کنیم، وجود ندارد؛ هنگامی که تجربیات ما توسط تصاویر و نشانه‌های رسانه‌های جمعی شکل می‌گیرند یا شبیه‌سازی می‌شوند، «معنای واقعی» محو می‌شود .<ref>کوین ویلیامز. (۱۳۹۲). ''فهم نظریه رسانه‌ها''. ص ۱۰۶. (احسان شاه‌قاسمی و گودرز میرانی،می‌رانی، مترجمان) تهران: انتشارت جامعه‌شناسان </ref>.

* [http://aftabir.com/articles/art_culture/cinema/c5c1204031147p1.php پارادوکس قواعد در دنیای بی‌قاعده]{{پیوند مرده|date=ژوئیه 2020 |bot=InternetArchiveBot }} (بازگشت از پست‌مدرنیسم در سینما- نوشته نیکلاس رامبزه، ترجمه ونداد الوندی پور، روزنامه اعتماد)