گرمابه‌های رومی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''گرمابه‌های رومی''' ({{lang-en|Roman Baths}}) مجتمع [[حمام رومی]] محل مورد علاقه تاریخی شهر بث است. این یک مکان شناخته‌شده رومی است که زمانی برای استحمام عمومی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

آبی که از زمین حمام بیرون می‌آید، در اثر بارش باران در نزدیکی «مندیپ هیلز» سقوط می‌کند. از سفره‌های آب [[سنگ آهک]] به عمق ۲٬۷۰۰ متری (۸٬۹۰۰ و ۴٬۳۰۰ فوت) استفاده می‌شود که در آن [[انرژی زمین گرمایی]] دمای آب را بین ۶۹ و ۹۶ [[درجه سانتیگراد]] (۱۵۶٫۲ و ۲۰۴٫۸ °F)افزایش می‌دهد. در فشار، آب داغ به سطح همراه شکاف و گسل‌های موجود در سنگ آهک بالا می‌رود. این فرایند شبیه به سیستم [[گرمایش زمین]] است که از فشار بالا و دماهای پایین‌تر از [[پوسته زمین]] استفاده می‌کند. آب داغ در دمای ۴۶ [[درجه سانتی گراد]] (۱۱۴٫۸ °F)هر روز، [۳] از خطای [[زمین‌شناسی]] افزایش می‌یابد. در سال ۱۹۸۳ یک [[چشمه آب معدنی]] جدید در آب وارد شد و یک چشمه آب‌گرم و سالم برای نوشیدن آب در اتاق پمپ تأمین شد.

شواهد [[باستان‌شناسی]] حاکی از آن است که محل حمام‌های رومی ممکن است مرکز پرستش بوده باشد که از سوی سلت‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت؛ چشمه‌ها به الهه سولیس که رومیان با مین روا شناخته شده‌بودند، اختصاص داشت. جفری مونموت در تاریخ عمدتاً تخیلی‌اش، توصیف می‌کند که چگونه در ۸۳۶ پیش از میلاد، بهار توسط پادشاه بریتانیایی کشف شد که اولین حمام مغولی را ساخت. در اوایل قرن ۱۸، افسانه مبهم به عنوان حمایت سلطنتی از کیفیت‌های آب، با توجه به این که گله خوک‌ها از جذام را از طریق غوطه خوردن در گل و لای گرم درمان کرده بود، شهرت زیادی به دست آورد.