فش: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۷:
== مردم ==
مردم فش کرد بوده<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=ق.ض|کد زبان=by etnew|تاریخ=۱۳ مهر ۱۳۹۴|وبگاه=روزنامه اطلاعات|نشانی=https://www.ettelaat.com/etiran/?p=153571|عنوان=روزنامه اطلاعات|بازبینی=2018-10-29|archiveurl=https://web.archive.org/web/20211102223511/https://www.ettelaat.com/etiran/?p=153571|archivedate=۲۸ فوریه ۲۰۱۴|dead-url=yes}}</ref> و به گویش پشی تکلم می‌کنند که خاص این روستاست. گویش پشی شاخه‌ای از زبان کردی گورانی است که تأثیراتی از لری، لکی و کلهری را نیز نشان می‌دهد.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=http://worldcat.org/oclc/967225617|عنوان=راهنمای گردشگری روستاهای ایران۲|نام خانوادگی=زنده دل|نام=حسن|ناشر=انتشارات نشرایرانگردان|سال=۱۳۸۶|شابک=9781535761949|مکان=تهران|صفحات=|oclc=967225617}}</ref> مذهب اکثر مردم این روستا شیعه بوده و گروهی از پیروان دین [[یارسان]] نیز در آن زندگی می‌کنند.
در کتاب خارکسی جغرافی‌دان یونانی اواسط قرن اول میلادی نام "هوش" در اطراف [[کنگاور]] ذکر شده ولی به هر حال قدمت روستای فش حداقل به [[شاهنشاهی ساسانی|دوره ساسانیان]] باز می‌گردد (با توجه به کتیبه هفت برادران و
از زیبایی های این روستا می توان سراب فش، سراب گرمه خوانی، سراب بایجان را نام برد که جوی های ویسار، بایجان، چم، بلینه و فشخوران را در این دره جاری کرده که درنهایت آب آنها به رودخانه گاماسیاب می پیوندد. همچنین روستا دارای جنگل های دست کاشت که اکثرا درخت تبریزی و سپیدار است و باغهای میوه می باشد که سرسبزی و منظره چشم نوازی به آن بخشیده است. این روستا با کوه های همچون قلالولان، سه تخت (بلینه)، الیه ور، سراب (سرتخت) احاطه شده و نمایی از کوهستان زیبای امروله از همه جای روستا دیده می شود.
محصولات کشاورزی عمده روستا شامل گندم، گیشنیز، چغندر، سیر و صیفی جات است و محصولات باغی عمده آن شامل انگور، گردو، زردآلو و غیره می باشد.
| |||