جزیره مینو: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جزیره مینو''' از [[جزیره‌های ایران]] در استان [[خوزستان]] است. این جزیره در گذشته نام صلبوخ داشته و قبل از آن جزیره ی محله نام داشت و حداقل تا سال ۱۸۸۰ میلادی متعلق به طایفه های نصار و دریس بوده{{مدرک}}،،و هم اکنون طایفه های عرب از جمله سادات آل جابر که نسب شان به سید احمد زاهد بن سید ابراهیم مجاب بن سید محمد عابد بن موسی کاظم در این منطقه ساکن هستند. این جزیره بین [[آبادان]] و [[خرمشهر]] واقع شده و دو شاخه اروندرود آن را فرا می‌گیرد. این جزیره دارای ۱۰ متر ارتفاع از سطح دریاست و در فاصله ۱۰ کیلومتری [[خرمشهر]] است. بزرگترین قطر جزیره ۲/۶ کیلومتر و مساحت آن ۸/۱۷ کیلومتر مربع است. [[مینو شهر]]، شهر کوچکی است که در آن قرار گرفته‌است و بزرگترین آبادی این جزیره‌است. این شهر جمعیتی در حدود ۱۲٬۰۰۰ نفر دارد. این شهر تفریح گاهی برای مردم آبادان و خرمشهر به حساب می‌آید. کشاورزی و پرورش دام در این جزیره جایگاه خاصی دارد. در جزیره مینو ۵ نهر جریان دارد که دو تای آن‌ها از رود جرف و سه تای آن‌ها از [[اروندرود]] منشعب می‌شوند. این جزیره از معدود نقاط جهان است که آبیاری بوسیله [[برکشند]] و [[فروکشند]] آب انجام می‌شود و به وسیله‌ای نیاز نیست. این جزیره سراسر از نخلستان پوشیده شده که محیط زیست مناسبی برای زیست پرندگان مهاجر است. همچنین نیزارهای انبوه آن پناهگاه حیوانات وحشی مانند [[گراز]] است. حسینیه سادات محمدیه یکی از معروف ترین بناهای جزیره مینو است که سید محمد محمدی بن سید خلف بن سید موسی بن سید جابر صغیر در سال ۱۲۳۰ هجری شمسی این حسینیه را تاسیس کرده و هم اکنون سادات آل جابر در این حسینیه مراسم مذهبی و مجالس عزا را برپا می کنند. ساکنان جزیره مینو از مردمان شریف و مهمان نواز عرب ها هستند و به همین سبب، زبان رایج مردمان شهر عربی است.<ref>{{یادکرد وب| نشانی =http://hamshahrionline.ir/news-39597.aspx| عنوان = آشنایی با جزایر ایرانی خلیج فارس | ناشر = همشهری آنلاین}}</ref>