'''بهره‌کِشی''' یا '''استثمار''' {{به انگلیسی|Exploitation of labour}} به معنای استفاده از ثمرهٔ [[کار]] دیگری است. بهره‌کشی در نظام‌های اجتماعی-سیاسی مختلف، اشکال مختلفی به خود می‌گیرد. چنان‌که در دوران [[فئودالیسم]]، استثمار عبارت بوده‌است از برداشت ثمرهٔ کار [[کشاورز]]ان بر زمین توسط [[ارباب‌رعیتی|ارباب]]ان؛ و در نظام [[سرمایه‌داری]] بهره‌کشی به شکل استخراجبرداشت [[ارزش«ثروت افزوده|ارزشتولید اضافی]]شده بهبدست دستکارگران» [[طبقهتوسط اجتماعی|طبقهٔ]]سرمایه سرمایه‌دارانداران صنعتییا ازهمان طبقهٔصاحبان [[پرولتاریا|کارگر]]ابزار بهتولید ظهور می‌رسداست.<ref name="test">فرهنگ اندیشهٔ مارکسیستی- اثرویلیم باتومور- ترجمه اکبر معصوبیگی- نشر بازتب نگار- چاپ اول ۱۳۸۸-ص۶۰</ref> و با استعمار بسیار فرق دارد.
[[کارل مارکس]] کلاسیک‌تریناولین و اثرگذارترین نظریه‌پرداز استثمار محسوب می‌شود. مارکس استثمار نیروی کار(کارگران) را از نظر اخلاقی غیرعادلانه به رسمیت شناخت، اما تأکید بیشتر را معطوف به بی‌عدالتی اقتصادی کرد، بی‌عدالتی ریاضیاتی پرداخت نسبت به ارزش تولید شده را پررنگ کرد. اقتصاددانان در تحلیل اسثمار در خصوص توضیح مارکس و [[آدام اسمیت]] دربارهٔ استثمار نیروی دودسته اند. اسمیت استثمار را همچون مارکس نه پدیده‌ای سیستمی و ذاتی در برخی نظام‌های اقتصادی بلکه به عنوان یک بی عدالتی اخلاقی اختیاری می‌دید.<ref>Horace L. Fairlamb, 'Adam's Smith's Other Hand: A Capitalist Theory of Exploitation', ''Social Theory and Practice'', 1996.</ref>
