اشترانکوه: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←‏لید: جزئی
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۳:
قله‌های بلند و پر برف، دره‌های ژرف و طولانی، رودهای دائمی، پوشش گیاهی و جانوری بسیار متنوع، روستاهای کوهپایه‌ای از جمله ویژگی‌های اشترانکوه می‌باشد که به سبب بلندی در شعاع ۱۰۰ کیلومتری به خوبی پیدا است. گفته می‌شود نام آن به سبب وجود قله‌های ۸ گانه که برخی از آن‌ها بلندتر از ۴۰۰۰ متر می‌باشد و مانند کاروانی از شتر به ردیف قرار گرفته، به شترکوه یا اشترانکوه معروف گشته‌است.
 
قله‌های مهم آن از شمال باختری به جنوب خاوری این‌هاست: [[چال میشان]]، [[گل‌گل]]، [[گل‌گهر]]، [[سن برانسن‌بران]]، [[کوله لایو]]، [[میرزایی]]، [[فیالسون]]، [[لگه]]، [[سراب شاه تخت]]، سوزنی [[مهرجمال]]، [[پیاره دره تخت]]، پیاره [[کمندان]]، [[ازنادر]] و [[کوله‌جنو]].<ref>(جعفری، ۱/۶۳؛ نقشه عملیات)</ref>
 
در ارتفاعات اشتران‌کوه دره‌هایی یخچالی وجود دارد که در اصطلاح محلی به آن‌ها چال می‌گویند. از جمله این چال‌ها می‌توان از چال میشان، چال کبود، چال بران، چال فیالسون، چال شاه‌تخت، چال پیارو و چال همایون نام برد.<ref>([[عبدالواحد خنجی]]، ۵۴–۵۵)</ref>