بنگاه ترجمه و نشر کتاب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بنگاه ترجمه و نشر کتاب''' (ب.ت.ن.ک) مؤسسه‌ای برای ترجمه و نشر در ایران، در ۱۳۳۲ به ابتکار [[احسان یارشاطر]]، با مساعی [[اسدالله علم]] مباشر وقت املاک و مستغلات پهلوی، و با نظارت عالیه [[محمدرضا شاه پهلوی]] تأسیس شد. این نهاد به عنوان شرکتی با مسئولیت محدود با امتیازات سازمانی غیرانتفاعی به ثبت رسید و اعضای نخستین هیئت مدیره آن [[اسدالله علم]] (مباشر املاک و مستغلات پهلوی)، بهبهانیان (معاون مباشر املاک و مستغلات پهلوی)، [[احسان یارشاطر]] و [[سید حسن تقی‌زاده]] (در آن زمان رئیس مجلس سنا) بودند. در ۱۳۳۵، ادوارد ژوزف به عنوان بازرس این بنگاه تعیین شد. سرمایه اولیه بنگاه، که یک میلیون ریال بود، بعدها به پنج میلیون ریال، منقسم به پنج هزار سهم، افزایش یافت و بتدریج طی پنج سال از طریق عواید املاک سلطنتی پرداخت گردید. بنگاه برای پیشبرد طرحهای خود کارهای تجاری مطمئنی به اجرا نهاد، زیرا پس از پرداخت سرمایه اولیه می‌بایست بودجه خود را از فروش انتشارات تأمین می‌کرد، و این اصل با وجود حمایت‌های [[شرکت ملی نفت]]، [[بنیاد پهلوی]] و [[سازمان برنامه و بودجه]] از بنگاه، تا آخر ادامه یافت .<ref>{{یادکرد|فصل=|کتاب=|ناشر= |چاپ= |شهر= |کوشش= |ویرایش= دانشنامه ایرانیکا |سال=|شابک=|نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه= |مقاله= [http://iranica.com/articles/bongah-e-tarjoma بنگاه ترجمه و نشر کتاب] |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}} </ref><ref>انتشارات دفتر مخصوص شهبانو، تهران، ۱۳۵۴، ص. ۸ - ۱۲</ref>

پس از انقلاب اسلامی، بنگاه تا ۱۳۵۹ با نام اصلی به کار ادامه داد و دو رشته جدید به انتشارات آن اضافه شد: معارف اسلامی و مجموعه‌ای سیاسی. در ۱۳۵۹ بنگاه با شمار دیگری از سازمانهای انتشاراتی دولتی ادغام شد و نام آن از ۱۳۶۴ از مرکز انتشارات علمی و فرهنگی به «شرکت انتشارات علمی و فرهنگی» تبدیل شد.<ref>{{یادکرد|فصل=|کتاب=|ناشر= |چاپ= |شهر= |کوشش= |ویرایش= دانشنامه جهان اسلام |سال=|شابک=|نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه= |مقاله= [http://www.encyclopaediaislamica.com/madkhal2.php?sid=1892 بنگاه ترجمه و نشر کتاب] |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}} </ref>