[[پرونده:Jan Brueghel de Oude en Peter Paul Rubens - Het aards paradijs met de zondeval van Adam en Eva.jpg|بندانگشتی|300x300پیکسل|نگاره‌ای از [[آدم]] و [[حوا]] در گناه نخستین اثر [[پیتر پل روبنس]] ۱۶۱۵ میلادی<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=J. Paul Getty Museum, Mauritshuis (Hague, Netherlands) (2006). Rubens & Brueghel: A Working Friendship. Getty Publications. p. 66. ISBN 0-89236-848-9.}}</ref>]]
'''گناه نخستینذاتی''' آموزه ای [[مسیحی]] است که انسان طبیعت آلوده و تمایل به گناه را از طریق تولد به [[ارث]] می برد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Vawter, Bruce (1983). "Original Sin". In Richardson, Alan; Bowden, John (eds.). The Westminster Dictionary of Christian Theology. Westminster John Knox. ISBN 9780664227487.}}</ref>گناه نخستین گناه نافرمانی در برابر خدا است که از [[آدم]] و [[حوا]] به تمام نسل های بعدی منتقل شده است<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ritchie & 2017 174.}}</ref>از دیدگاه [[کاتولیک]] ها، گناه نخستین یک وضعیت است، که نشان می دهد نوزادان در بدو تولد گناهکار هستند. در مقابل، از نظر [[پروتستانتیسم|پروتستان]] ها، گناه عملی است و گناه نخستین فقط تمایل به ارتکاب اعمال گناهکارانه را نشان می دهد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ritchie & 2017 174.}}</ref>مسیحیت [[ارتدکس]] اعتقادات خود را در این باره نه از [[آگوستین]] بلکه از [[ایرنئوس]] می گیرد و اگرچه جهانی بودن گناه را می پذیرد، اما مفاهیمی از قبیل یک وضعیت بکر اولیه، سقوط از بهشت و محروم شدن از فضل الهی و گناه ارثی را رد می کند.
آموزه گناه نخستین در قرن سوم ظهور کرد اما اول بار در نوشته های آگوستین مورد استفاده قرار گرفت.
