کشک: تفاوت میان نسخه‌ها

این ماده غذایی از خشک کردن توف (به زبان کردی، لری) یا همان [[شیراز]] (به لکی) و محلی بدست می‌آید. کشک در [[آسیا]] بخصوص در [[ایران]] و [[افغانستان]] و دیگر کشورهای همسایه ارزش بالایی دارد. این خوراکی در گونه‌ها و رنگ‌های مختلف تولید می‌شود.

کشک با حجم کم خود، یک مادهٔ غذایی است که در بر دارنده تمامی ویژگی‌های شیر می‌باشد. کشک حاوی [[کلسیم]]، چربی، نمک، پروتئین و [[ویتامین]] نیاسین است. میزان انرژی تولید شده با ۱۰۰ گرم کشک حدود ۱۰۵ تا ۱۲۰ کیلو [[کالری]] می‌باشد که می‌تواند به عنوان یکی از تأمین کننده‌های انرژی مورد نیاز بدن در رژیم غذایی روزانه گنجانده شود.

پس ازاینکه کره از ماست گرفته شد، چیزی که می‌ماند همان [[دوغ]] است که یکی از نوشیدنی‌های خوشمزهٔ ایرانی می‌باشد. در برخی از روستاهای ایران برای تهیه «کشک» این دوغ را در کیسه‌ای می‌ریزند و آب آن را می‌گیرند؛ چیزی که پس می‌ماند، مانند ماست چکیده سفت است که به آن [[لچ]] گفته می‌شود و در آذربایجان (آذرشهر، عجب‌شیر و [[مراغه]]) «جُرتان» نامیده می‌شود. همچنین در مناطق کردنشین و لرهای لرستان «توف» و در مناطق لک‌نشین «شیراز» نامیده می‌شود. آن را به اندازهٔ یک گردو گلوله کرده و می‌خشکانند و بدین ترتیب کشک بدست می‌آید. از جوشاندهٔ آب چکیده از کیسه دوغ، [[قره قوروت]] به دست می‌آید. لبنانی‌ها این گلوله‌ها را درون روغن زیتون نگهداری می‌کنند و به آن «لبنه» می‌گویند

اگر دوغ را بجوشانند تبدیل به فراورده‌ای به نام «شور» یا «شیراز» یا «توف» می‌شود. هم‌چنین برای درست‌کردن «پنیر»، پس از زدن مایه و بستنِ شیر، [[پنیر]] تازه را درون پارچه‌ای می‌ریزند تا آبش گرفته شود. از جوشاندن این آب «لور» بدست می‌آید.{{مدرک}}