جیمز ششم و یکم: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه
خط ۳۷:
'''جیمز ششم و یکم''' (جیمز چارلز استوارت {{تولد|۱۵۶۶|۶|۱۹}}-{{مرگ و سن|۱۶۲۵|۳|۲۷|۱۵۶۶|۶|۱۹}}، با عنوان جیمز ششم از ۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ پادشاه اسکاتلند و با عنوان جیمز یکم از ۲۴ مارس ۱۶۰۳ پادشاه انگلستان و ایرلند به عنوان جزئی از [[اتحادیه تاج‌ها|پادشاهی متحد انگلستان و اسکاتلند]] تا زمان مرگش در ۱۶۲۵ بود. او اولین پادشاه انگلستان از [[دودمان استوارت|خاندان استوارت‌ها]] بود. پادشاهی‌های [[پادشاهی اسکاتلند|اسکاتلند]] و [[پادشاهی انگلستان|انگلستان]] اگرچه دارای حکومت‌های مستقل یا پارلمان، دادگستری و قوانین خود بودند اما هردو تحت فرمانروایی جیمز در یک [[اتحاد شخصی]] قرارداشتند.
 
جیمز فرزند [[ماری یکم، ملکه اسکاتلند]] و نواده دختری [[هنری هفتم]] پادشاه انگلستان و [[لردنشین ایرلند|لرد ایرلند]] <ref>[[لردنشین ایرلند|لرد ایرلند]] در دوران [[هنری هشتم]] به [[پادشاهی ایرلند|پادشاهی]] تبدیل شد.</ref>بود و این شرایط او را در نهایت در موقعیتی قرارداد که به هر سه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کناره‌گیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را برای رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث [[الیزابت یکم انگلستان|الیزابت یکم]] آخرین پادشاه از [[خاندان تودور]] در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت.<ref>The Glorious Revolution Written by Clarice Swisher</ref> او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به [[دوره جاکوبین]] معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهی‌ها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگترین قلمرو مستقر شد و فقط یکبار در سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را [[پادشاهی بریتانیا|پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند]] نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار [[اولستر]] و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.
 
پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانی‌تر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله [[توطئه باروت]] در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون [[ویلیام شکسپیر]]، [[جان دان]]، [[بن جانسن]] و سر [[فرانسیس بیکن]] به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=https://www.worldcat.org/oclc/53477443|عنوان=The Cambridge history of British theatre.|تاریخ=2004|ناشر=Cambridge University Press|شابک=0521827906|مکان=Cambridge|oclc=53477443}}</ref> جیمز خود نیز ادیب برجسته‌ای بود و کتاب‌های متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهی‌های آزاد (۱۵۹۸) را تألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب «عاقلترین احمق مسیحیت» نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او مانده‌است. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگ‌های مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره [[جنگ سی‌ساله|جنگ‌های سی ساله]] (۱۶۱۸–۱۶۴۸) که قسمت‌های وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر [[باز جنگ‌طلب|باز جنگ طلب]] در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با [[هابسبورگ اسپانیا|اسپانیا]] بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=https://www.worldcat.org/oclc/398743|عنوان=The early Stuarts, 1603-1660.|نام خانوادگی=1892-1957.|نام=Davies, Godfrey,|تاریخ=1959|ناشر=Clarendon Press|شابک=0198217048|ویرایش=2d ed|مکان=Oxford,|oclc=398743}}</ref>