چسب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''چسب''' را اولین بار توسط ویلیام جونز پیتر اختراع شد{{به انگلیسی|Glue}} هر ماده [[نافلزها|غیر فلزی]] است که بر روی سطوح یک یا دو جسم جدا از هم اعمال می‌شود و باعث ایجاد پیوند بین آن دو و جلوگیری از جداشدنشان می‌شود.<ref>{{cite book|last=Kinloch|first=A.J.|title=Adhesion and Adhesives: Science and Technology|year=1987|publisher=Chapman and Hall|location=London|isbn=0-412-27440-X|page=1|edition=Reprinted.}}</ref> خاصیت چسبانندگی یک [[بسپار]] به نیروهای [[چسبندگی]] آن بستگی دارد. بعضی از بسپارها به خاطر داشتن گروه‌هایی با [[جاذبه‌های وان‌دِروالسی (Van der Waals forces)]] بیشتر چسبندگی خوبی دارند. بسپارهایی که چسبندگی خوبی نداشته باشند با افزودن یک [[اسید آلی]] یا موادی که گروه‌هایی با جاذبه وان‌دِروالسی دارند، به صورت قابل اتصال در می‌آید. برای هر ماده‌ای با توجه به جنس و ساختار و نوع استفاده باید چسب مناسبی انتخاب کرد. ویلیام جونز پیتر در اوایلی جوانی شروع به اختراع چسب کرد

تعدادی از چسب‌های مورد استفاده برای چوب نتیجه تراکم فرمالدئید با فنول و رزوسینول (۱و۳ دی هیدروکسی بنزن) هستند. بقیه با اوره یا [[ملامین]] متراکم می‌شوند.

پلی سولفیدها در ابتدا به عنوان دزدگیر استفاده می‌شدند و یک کاربرد مهم دزدگیری لبه‌های آینه‌های دوبل می‌باشد. هر دو برای اینکه واحدها را باهم نگه دارند و مانعی در برابر نفوذ رطوبت ایجاد کنند. آن‌ها به وسیله بیس (۲- کلرواتیل فرمال) با سدیم پلی [[سولفید]] تهیه می‌شوند و به منظور کاهش قیمت از پرکننده‌های معدنی استفاده می‌شود. به عنوان نرم‌کننده، از فتالات‌ها و معرف‌های جفت‌کننده سیلانی استفاده می‌شود و عامل سخت‌کننده آن‌ها شامل [[دی‌اکسید منگنز]] و کرومات هستند.