دائوا: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱:
{{مزدیسنا۲}}[[پرونده:Awatdevatasupperlevel01.JPG|250px|farme|بندانگشتی|چپ|نقش برجستهٔ از دیوان در دیواری در [[آنگکور]]، [[کامبوج]]]]
'''دائوا''' یا '''دئوا''' ([[اوستایی]]: 𐬛𐬀𐬉𐬎𐬎𐬀 ''daēuua'', دوا [[سانسکریت]]: देव ''deva'') یکی از واژه‌های کهن و قدمت آن به دوران [[آریاییان]] می‌رسد. دیوان گروهی از پروردگاران آریائی بوده‌اند. پس از جدائی ایرانیان از هندوان و ظهور [[زرتشت]] پروردگاران مشترک قدیم یعنی دائوا که مورد پرستش هندوان بودند، نزد ایرانیان گمراه‌کنندگان و شیاطین خوانده شدند. چنان‌که در آئین [[مزدیسنا]] کلاً به مردم بدمنش هم اطلاق می‌شود.<ref>دانشنامهٔ مزدیسنا، ص ۲۷۴</ref> به این خاطر واژه [[دیو]] که ریشه در واژه دائوا دارد در فارسی امروز به معنی موجودی پلید و منفی دانسته می‌شود. واژهٔ دیو در [[اوستا]] به صورت دَئوَ و در [[زبان پارسی میانه|پهلوی]] دِو و در فارسی دیو گفته می‌شود.
 
'''[[دوا (هندوئیسم)|دوا]]''' {{به سانسکریت|देव}} در دین [[هندوئیسم]] به معنی [[خدا]] و [[الوهیت]] است. در هندوئیسم مدرن، می‌توان آن را آزادانه به هر موجود خیرخواه خارج از جهان مادی اطلاق کرد. دیوها همچنین نابرادری [[اسوراها]] به شمار می‌آیند که قدرتی هم پایه دارند. دیوها همواره با [[اسوراها]] در حال جنگ هستند.<ref>{{یادکرد-ویکی|پیوند = http://en.wikipedia.org/wiki/Deva_(Hinduism)|عنوان = Deva (Hinduism)|زبان = انگلیسی|بازیابی = ۲۰۱۱-۵-۷}}</ref>
واژهٔ دیو در [[اوستا]] به صورت دَئوَ و در [[زبان پارسی میانه|پهلوی]] دِو و در فارسی دیو گفته می‌شود. در زبان [[هند]] باستان دِوَ یا دَئوه به معنی فروغ و روشنائی و نام خداست. اشتقاق این واژه در میان اقوام آریائی نیز معنی خدا دارد چنان‌که در یونانی [[زئوس]] و در لاتینی '''دَئوس''' در فرانسه '''دی‌اُ''' و در انگلیسی '''دِئیتی''' و در ایرلندی '''دیا'''بکار می‌رود.<ref>اساطیر و فرهنگ ایران در نوشته‌های پهلوی، رحیم عفیفی، ص ۵۲۲</ref>
 
== دائوا در اسطوره‌های هندوستان و آیین هندو ==
واژهٔدر دیو درزبان [[اوستاهند]] به صورت دَئوَ و درباستان [[زبان پارسیدوا میانه(هندوئیسم)|پهلویدوا]] دِو و در فارسی دیو گفته می‌شود. در زبان [[هند]] باستانیا دِوَ یا دَئوه به معنی فروغ و روشنائی و نام خداست. اشتقاق این واژه در میان اقوام آریائی نیز معنی خدا دارد چنان‌که در یونانی [[زئوس]] و در لاتینی '''دَئوس''' در فرانسه '''دی‌اُ''' و در انگلیسی '''دِئیتی''' و در ایرلندی '''دیا''' بکار می‌رود.<ref>اساطیر و فرهنگ ایران در نوشته‌های پهلوی، رحیم عفیفی، ص ۵۲۲</ref>
[[دوا (هندوئیسم)]] {{به سانسکریت|देव}} در دین [[هندوئیسم]] به معنی [[خدا]] و [[الوهیت]] است. در هندوئیسم مدرن، می‌توان آن را آزادانه به هر موجود خیرخواه خارج از جهان مادی اطلاق کرد. دیوها همچنین نابرادری [[اسوراها]] به شمار می‌آیند که قدرتی هم پایه دارند. دیوها همواره با [[اسوراها]] در حال جنگ هستند.<ref>{{یادکرد-ویکی|پیوند = http://en.wikipedia.org/wiki/Deva_(Hinduism)|عنوان = Deva (Hinduism)|زبان = انگلیسی|بازیابی = ۲۰۱۱-۵-۷}}</ref>
 
'''دِوی''' {{به سانسکریت|देवी}} و {{به انگلیسی|Devī}} برابر [[ایزدبانو]] است؛ این واژه در آئین هندو به جای [[شاکتی]] یا نمود مادینه خداوند به کار می‌رود. او همتای مادینه‌ای است، که بدون وی، نمود نرینه، که نمایانگر هوشیاری و پرواگری است، ناتوان و ناپایاست. دِوی، گوهر و هسته همه ایزدبانوان هندوست. سه نمودگار شناخته شده مادر جاودانه در آئین هندو، [[لاکشمی]] (خدای دارایی و توانگری)، [[پارواتی]] (خدای مهر و امید مینوی) و [[سرسوتی]] (خدای دانش، شناخت و هنر) هستند.
خط ۱۱:
== جستارهای وابسته ==
* [[اسوراها]]
* [[دیودوا (شخصیت عروسکیهندوئیسم)]]
 
== پانویس ==