عمادالدوله دیلمی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سالهای ضعف و انحطاط [[خلافت عباسی]] که امرای ترک و کرد و گیل و دیلم [[خلیفه]] را هم در تختگاه وی دست نشانده قدرت و غلبه خویش ساخته بودند، با آن که در [[ایران]] اندیشه ایجاد یک قدرت پایدار همراه با احیاء مرده ریگ باستانی در خاطر بسیاری از داعیه داران عصر، از [[گیل]] و [[دیلم]] و [[طبری]] شکفته بود، تحقق این رویاء آن هم در یک مدت کوتاه، تا حدی فقط برای آل بویه ممکن شد که آن نیز به سبب اختلافات خانگی، تقید به تقلید از دعوت زیدیان، و برخورد با انقلابات [[خراسان]] خیلی زود مثل یک رویای صبحگاهی پایان یافت، مع هذا بنیانگذار سلسله [[آل بویه]] (بوییان)، علی بن بویه [[دیلمی]] ملقب به عمادالدوله و برادر زاده‏اشزاده‌اش [[فنا خسرو بن حسن]] معروف به [[عضدالدوله]]، با وجود محدود بودن امارت خویش و با آن که در زمان آنها فرصتی هم برای احیای فرهنگ باستانی در قلمروشان پیدا نشد، باز استعداد خود را برای بازسازی وحدت از دست رفته قرنهای دور نشان دادند. هر چند دولت آنها به رغم انتسابی که بر وفق رسم عصر به یک [[پادشاه]] باستانی مثل [[بهرام گور]] هم موفق به ایجاد تعادل پایدار عصر از یاد رفته [[بهرام]] در قلمرو [[یزدگرد]] نشد، باری طی چندین دهه فرمانروایی آنها، قدرت اخلاف [[سعد بن ابی وقاص]] و [[مروان]] و [[معتصم]]، نقش فعالی را که پیش از آن در سرنوشت مردم [[ایران]] داشت به نقش انفعالی مبدل ساخت و بدینگونه عناصر تازه‏ییتازه‌یی از طوایف و اقوام مردم ایران بار دیگر آنچه را ایران طی سالها به اعراب و ترکان [[اهل سنت]] واگذاشته بودند، این بار همراه آیین [[شیعه]]، دیگر بار، و گرچه برای مدتی کوتاه، به دست آوردند. دولت شیعی آل‌بویه در بخش مهمی از سرزمین ایران حضور داشت.