نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا: تفاوت میان نسخه‌ها

نیروی دریایی بریتانیا در سال‌های نخست سده هجدهم کشتی‌های جنگی با تعداد بیش از حدی توپ می‌ساخت. این مسئله موجب افزایش وزن کشتی‌ها و در نتیجه کاهش سرعت و فرورفتن زیاد کشتی در آب می‌شد و در شرایط بد آب‌وهوایی ردیف پایین توپ‌های [[کشتی خط|کشتی‌های خط]] را بلااستفاده می‌کرد. از این رو سال ۱۷۱۹ تصمیم به وضع ابعاد استاندارد گرفته شد که وزن ثابتی برای هر یک از انواع کشتی‌های جنگی مقرر می‌نمود. این تصمیم، بدون توجه به پیشرفت‌های سایر قدرت‌های دریایی مخصوصاً [[فرانسه]] و [[اسپانیا]]، باعث محدود شدن طراحان بریتانیایی کشتی‌ها به ابعادی ثابت گشت. کشتی‌های فرانسوی در اواخر سده هجدهم بزرگ‌تر و بهتر از کشتی‌های درجه یک بریتانیایی بودند. به هر صورت ابعاد مذکور به تدریج در طول این سده افزایش یافت. بیشتر پیشرفت‌های طراحی کشتی بریتانیایی‌ها در سده هجدهم با به غنیمت گرفتن کشتی‌های اسپانیایی و فرانسوی حاصل گشت. شرایط برای بریتانیایی‌ها با پدیداری [[آیرونکلاد]] با پیش‌ران بخار مقدار اندکی فرق کرد. سده نوزدهم محدودیت بزرگی کشتی‌سازی‌های بریتانیایی ابعاد و تناژ کشتی‌ها را محدود می‌کرد. در این هنگام بریتانیایی‌ها مدعی بودند اسپانیایی‌ها، فرانسوی‌ها و بعدها ایتالیایی‌ها کشتی‌هایی می‌سازند که بهتر از توانایی رزم خودشان است. در این حال سابقه گسترده پیروزی‌های دریایی بریتانیا را می‌توان در آموزش، دریانوردی و رهبری بهتر در آن‌ها دید. برای مثال در مواردی بریتانیایی‌ها می‌توانستند با دو برابر سرعت حریفان فرانسوی، توپ‌های خود را شلیک کنند و نقاط حساس‌تر را هدف می‌گرفتند. سال ۱۸۳۲ تمامی محدودیت‌ها از ابعاد و تسلیحات کشتی‌های بریتانیایی برداشته شد. با این حال بریتانیایی‌ها همچنان از فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها در زمینه ساخت کیفیت ساخت کشتی عقب بودند.{{sfn|Sandler|2004|p=۵–۷}}

از سال ۱۸۸۴ با نگرانی از آمادگی، سازمان و تسلیحات نیروی دریایی بریتانیا، فرایندی از اصلاحات آغاز شد که با تصویب [[قانون ۱۸۸۹ دفاع دریایی]] به اوج خود رسید. علاوه بر تأمین بودجه جهت افزایش بزرگی نیروی دریایی، این مصوبه [[استاندارد دو قدرت]] را که بر اساس آن نیروی دریایی بریتانیا می‌بایست توانی معادل مجموع توان دریایی دو قدرت جهانی بعدی که در آن زمان [[امپراتوری روسیه]] و [[فرانسه]] بودند، را حفظ می‌کرد، اقتباس نمود. بر این اساس فرماندهی نیروی دریایی موظف به برقراری فرایند ادامه‌دار ساخت کشتی شد. این قانون ساخت ده نبردناو و شصت کشتی جنگی دیگر با مجموع هزینه ۲۱٫۵ میلیون پوند را برنامه‌ریزی کرد. از این مقدار ۱۱٫۵ میلیون پوند مربوط به کارخانه‌های کشتی‌سازی می‌شد.{{sfn|Johnston|2013|p=۲}} در مراسم [[جوبیلی الماسی ملکه ویکتوریا]]، روز ۲۶ ژوئن سال ۱۸۹۷، در بزرگترینبزرگ‌ترین گردهمایی‌هایگردهمایی دریایی تاریخ در یک بندرگاه، از ۲۱ [[نبردناو]]، ۴۲ [[ناو]]، ۳۰ [[ناوشکن]]، ۲۰ [[قایق اژدرافکن]] و ۵۲ شناور دیگر نیروی دریایی بریتانیا، حدود نیمی از مجموع توان آن، در [[اسپیتهد]] در [[پورتسموث]] سان دیده شد. در این زمان نیروی دریایی بریتانیا با بیش از ۳۳۰ کشتی و ۹۲٬۰۰۰ افسر و ملوان، با فاصله بزرگترینبزرگ‌ترین و قدرتمندترین نیروی دریایی جهان بود. بر طبق سیاست [[دولت بریتانیا]]، نیروی دریایی این کشور می‌بایست توانی معادل مجموع توان دریایی دو قدرت جهانی که ممکن بود برای امپراتوری تهدید آفرین شوند، حفظ می‌کرد.{{sfn|Howarth|1979|p=۸}}

در سال‌های منتهی به [[جنگ جهانی اول]]، درحالیکه قدرت‌های دیگر از جمله [[امپراتوری آلمان]]، در قالب [[مسابقه تسلیحاتی]]، درگیر ایجاد ناوگان‌های رزمی و نمایش قدرت بودند، نیروی دریایی بریتانیا بر مبنای اصول مطرح شده توسط [[جولیان کوربت]] و با توجه به وابستگی [[بریتانیا]] به واردات مواد غذایی و مواد اولیه و عواید حاصل از تجارت و سرمایه‌گذاری‌های بین‌المللی، راهبرد ملی سلطه جهانی بر دریاها را پیش گرفته بود. مأموریت این نیرو امنیت‌بخشی به اقیانوس‌ها برای تردد تجاری کشتی‌های ساخته‌شده و تحت تملک بریتانیا بود. نتیجتاً قدرت دریایی بالاترین اولویت ملی در بریتانیا به حساب می‌آمد.{{sfn|Faulkner|2015|p=۳}} بدین شکل بریتانیا بودجه نیروی دریایی خود را از ۲۱٫۸ میلیون پوند در سال ۱۸۹۷ به ۳۵٫۵ میلیون پوند در سال ۱۹۰۴ (معادل ۵.۵۵٫۵ میلیارد پوند در سال ۲۰۲۳<ref>{{یادکرد وب |عنوان=officialdata.org/uk/inflation/1904?amount=1 |نشانی=https://www.officialdata.org/uk/inflation/1904?amount=1}}</ref>) رساند. در این مدت ۲۴ نبردناو جدید به ناوگان خود افزود تا در این زمینه از قدرت رو به افزایش آلمان همچنان جلوتر باشد.{{sfn|Howarth|1979|p=۱۷}}