درفش کاویانی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Azarmidoxt (بحث | مشارکت‌ها)
تغییر اندازه تصویر
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۹:
این پرچم پس از قیام کاوه علیه ضحاک به وجود آمد، هنگامی که کاوه پیش‌بند چرمی آهنگری‌اش را بر نیزه‌ای چوبی استوار کرد و مردم را گرد خود جمع کرد تا علیه ضحاک بشورند. پس از پیروزی این قیام، و به پادشاهی رسیدن فریدون، او این درفش را گرامی داشت و جواهراتی به آن افزود. به گفتهٔ منابع، این درفش ابعادی حدود ۵ متر در ۷٫۵ متر داشته و جنس آن از پوست پلنگ یا شیر بوده‌است.
 
هرچند که برخی از پژوهشگران عقیده دارند این پرچم در دوره‌های تاریخی ایران همچون [[شاهنشاهی هخامنشی]] و [[شاهنشاهی اشکانی|اشکانی]] نیز [[پرچم ایران|پرچم ملی ایران]] بوده‌است،بوده‌ امااست شواهد معتبری برای آن وجود ندارد. با این حال، منابع پذیرفته‌شده‌ای در دسترس است که نشان می‌دهد این درفش در [[شاهنشاهی ساسانی]] پرچم رسمی ساسانیان بوده و از آن در جنگ‌ها نیز استفاده می‌شد. در [[نبرد قادسیه]] درفش کاویانی به دست اعراب مسلمان افتاد و جواهرهای روی آن به غارت رفت و خود درفش نیز به دستور عمر بن خطاب به آتش کشیده‌شد.
[[پرونده:Derafsh kaviani.png|بندانگشتی|بازطراحی درفش کاویانی (جنس درفش کاویانی در اصل چرم بوده است و رنگ‌های به‌کار رفته در این بازطراحی متعلق به شُرّابه‌های آویخته از درفش می‌باشند و اصالت ندارند.)|250x250px]]
درفش کاویانی در تاریخ ایران بارها نماد آزادی‌خواهی بوده و از آن در متون تاریخی نام برده شده است. برای نمونه، [[یعقوب لیث]] که ادعای «میراث پادشاهان ایران» را کرده‌بود و در پی «احیای شکوه و جلال آنان» بود، شعری برای [[خلافت عباسی|خلیفهٔ عباسی]] فرستاد و در آن گفت: «درفش کاویانی (عَلَم الکابیان) همراه من است و امیدوارم که زیر سایهٔ آن بر ملت‌ها فرمانروایی کنم». در دوران مدرن نیز این درفش نقشی نمادین در جنبش‌های سیاسی و اجتماعی داشت و در ملی‌گرایی نوین ایران توأمان دارای نقشی عقیدتی، فرهنگی و روشنفکری بوده و نماد میهن‌پرستان به‌شمار رفته‌است.
 
== ظاهر ==
وصف درفش کاویانی در ''[[شاهنامه]]'' چنین آمده که دارای زمینهٔ بنفش مرصع و نوارهای قرمز، زرد و بنفش با نشان ستاره (اختر) بوده‌است. این درفش را به دلیل این نشان، اختر کاویان نیز می‌نامیدند و بدین طریق بر معنای نمادین آن، بخت و اقبال، تأکید می‌کردند.<ref>{{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=شایان‌فر|نام=شهناز|پیوند نویسنده=|مقاله=پرچم|دانشنامه=دانشنامه جهان اسلام|ویرایش=|جلد=۱۷|سال=۱۳۹۳|ناشر=|مکان=|شابک=|صفحه=|نشانی=https://rch.ac.ir/article/Details/9167|تاریخ بازبینی=|نشانی بایگانی=|تاریخ بایگانی=|زبان=fa}}</ref>