زبان‌شناسی ساخت‌گرا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زبان‌شناسی ساخت‌گرا''' {{به انگلیسی|Structural linguistics}} یا ساختگرایی، یکی از رویکردهای نظری در [[زبان‌شناسی]] است که زبان را به مثابه یک نظام [[نشانه‌شناسی|نشانه‌شناختی]] خودمحور مورد مطالعه قرار می‌دهد که اجزای آن توسط روابطی که با اجزای دیگر درون همان سیستم دارند، تعریف می‌شوند. [[فردینان دوسوسور]]، زبان‌شناس سوییسی را پیشگام زبان‌شناسی ساخت‌گرا می‌دانند؛ چرا که در کتاب خود، ''دورهءدورهٔ زبان‌شناسی همگانی'' که در سال ۱۹۱۶ منتشر شد، زبان را یک سیستم پویا معرفی کرد که بین اجزای آن با یکدیگر ارتباط وجود دارد. سوسور همچنین به این مشهور است که چند سطح ابتدایی تحلیل نشانه‌شناختی را به ما شناساند که تا امروزه نیز از اهمین ساقط نشده‌اند.

البته اصطلاح ساخت‌گرایی در معنایی که مد نظر ماست،‌ماست، توسط خود سوسور به کار نرفته بود و او نام رویکرد خود را نشانه‌شناسی می‌گذاشت. این رویکرد مبتنی بر برداشت اروپایی از این مفهوم است.

در زبان ساده ترساده‌تر افرادی که به ساخت گرایی زبان عقیده دارند، معتقدند که زبان از اجزای مختلفی تشکیل شده استشده‌است که این اجزا با کنار هم قرار گرفتن یک زبان را میسازندمی‌سازند لذا برای فراگیری یک زبان تنها لازم است تا این ساختارها را به ذهن سپارد تا بتوان به آن زبان مسلط شد. این اجزا شامل لغات یک زبان، گرامر، حروف تعریف و ...… هر زبانی میشوندمی‌شوند.