نبرد دوم خارکوف: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۱:
استالین اوایل ماه مارس از قرارگاه‌های عالی میدانی از جمله جهت جنوب غربی به فرماندهی مارشال سیمیون تیموشنکو، خواست گزارشی از شرایط راهبردی و عملیاتی خود و همچنین پیشنهادهای عملیاتی برای کارزار پیش رو ارائه کنند. تا اواسط ماه مارس ستاد کل ارتش سرخ مفاهیم مقدماتی خود در رابطه با این کارزار را تکمیل کرد که به تأیید استالین رسید. در پایان ماه ''استاوکا'' پیشنهادهای مشروح عملیاتی ارائه شده را مورد مطالعه قرار داد. بر مبنای گزارش سرلشکر [[ایوان باگرامیان]]، رئیس ستاد آن، جهت جنوب غربی شوروی دفاع آلمان در مناطق جنوبی را ضعیف می‌دانست. پنداشته می‌شد ارتش ششم ورماخت در اثر رزم زمستانه به شدت تضعیف و ذخایر راهبردی کلیدی آلمان به صورت تکه‌تکه به‌کارگرفته شده‌است. بر این اساس از ده لشکر پیاده‌نظام ورماخت که در مقابل جبهه جنوب غربی شوروی قرار داشتند هشت لشکر «پاره‌پاره شده‌اند» و صرفاً وظایف دفاعی داشتند. بدین شکل نتیجه گرفته شد نیروهای آلمانی در ناحیه خارکوف پیش از بازسازی و دریافت مقادیر زیادی ذخایر راهبردی قادر به عملیات فعال نخواهند بود و این مسئله تا پیش از فرا رسیدن فصل گرما، احتمالاً میانه ماه مه، محقق نخواهد شد. به هر صورت گردآوری نیروهای ذخیره آلمانی به‌خصوص قوای زرهی در مناطق پشت خط مقدم مورد شناسایی شوروی قرار گرفته بود. به هر حال پنداشته می‌شد آلمانی‌ها با متمرکز کردن قوای خود در شرق [[گومل]] و ناحیه [[بریانسک]] مجدداً قصد دارند اقدام به تسخیر مسکو بکنند و از تمرکز قوا در جنوب برای یک تهاجم ثانویه بین نواحی شمالی رود دونتس و [[تاگانروگ]] در کرانه دریای سیاه استفاده خواهند کرد. بر این قاعده رهبران جهت جنوب غربی شوروی تصور می‌کردند تهاجم پیش‌دستانه در قسمت جنوبی خطر دشمن را دفع خواهد کرد و اقدامات آن‌ها در جهت مسکو را با اختلال جدی مواجه خواهد ساخت.{{sfn|Glantz|1998|p=۲۴–۲۶}}
طرح تهاجمی جهت جنوب غربی روز ۲۲ مارس برای ''استاوکا'' فرستاده شد. این طرح پیشنهاد به یک تهاجم کلی توسط سه جبهه بریانسک، جنوب غربی و جنوبی شوروی برای انهدام دفاع آلمان در مناطق جنوبی و پاکسازی آن‌ها از اراضی شرق خط رود [[دنیپر]] می‌کرد. در الحاقیه‌ای به این طرح، شورای نظامی جهت جنوب غربی شوروی از ''استاوکا'' خواست مقدار قابل توجهی نیروی کمکی برای آن تأمین کند تا سطح توان این جهت به مقدار لازم برای این عملیات بازگردد. این درخواست شامل ۳۲ تا ۳۴ لشکر تفنگ‌دار، ۲۷ یا ۲۸ تیپ تانک، ۱۹ تا ۲۴ هنگ توپخانه، ۷۵۶ هواگرد رزمی، ۲۵۰ هزار نفر نیروی تازه‌نفس و دو لشکر هوایی برد بلند می‌شد.{{sfn|Glantz|1998|p=۲۶–۲۷}} به هر صورت، بر مبنای راهبرد اتخاذ شده در ''استاوکا''
بر اساس خاطرات سرتیپ [[کیریل موسکالنکو]]، فرمانده وقت ارتش سی‌وهشتم شوروی، او و سایر فرماندهان تصمیم تیموشنکو و باگرامیان برای یک تهاجم گسترده را مورد انتقاد قرار دادند. ضعف یگان‌های شوروی مخصوصاً در زمینه نیروی قدرتمند متحرک، کمبود [[تانک پیاده‌نظام|تانک‌های پشتیبانی پیاده‌نظام]]، تعداد ناکافی افسر ارشد و میان‌رده باتجربه و آموزش‌دیده و ذخایر اندک به این دو گوش‌زد شد. به هر صورت با جانبداری شورای نظامی جهت جنوب غربی شوروی از تصمیم تیموشنکو و با تأکید آن بر این مسئله که این اقدام در حقیقت تصمیمی از جانب فرماندهی عالی و استالین است، به منتقدان اطمینان داده شد پیش از آغاز تهاجم این کاستی‌ها برطرف خواهند شد.{{sfn|Glantz|1998|p=۲۶}} علاوه بر این، متاثر از این انتقادات، عرض خط مقدم در جناح شمالی عملیات فراخ‌تر و قرار بر پشتیبانی ارتش‌های بیست‌ویکم و سی‌وهشتم شوروی به ترتیب از جناحین راست و چپ ارتش بیست‌وهشتم شوروی شد.{{sfn|Citino|2007|p=۹۱}}
| |||