تی‌ان‌تی: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی آزمایش هایآزمایش‌های زمینی نظامی با ماده تی‌ان‌تی آلوده است. تی‌ان‌تی تا حد زیادی سمی است. می‌تواند از راه ‏پوست جذب شود و موجب سوزش و آزردگی پوست می‌شود و لکه‌ای زرد رنگ متمایل به نارنجی از خود باقی ‏می‌گذارد. در جریان [[جنگ جهانی اول]] کارمندان امور دفاعی و مهمات که مواد منفجره را دست می‌زدند پوست ‏آنها به رنگ زرد روشنی در آمد که در اصطلاح به "دختر قناری" یا به صورت ساده "قناری" خوانده شدند که در ‏معنی کارگران امور دفاعی را تشریح می‌کرد. تی‌ان‌تی در نهایت موجب تغیر رنگ موی زنجبیلی به سبز می‌‏شود. در سال ۱۹۱۶ دولت بریتانیا در مورد زنان کارگر که در [[زرادخانه]] سلطنتی حومه لندن بنام وولویچ کار ‏می‌کردند متوجه این نکته شدند که ۳۷% آنان از یک درد بسیار شدید رنج می‌برند و اشتهای آنها شدیدا کم شده و ‏گاهی تهوع و برخی هم مبتلا به [[یبوست]] می‌شوند، ۲۵% آنان از ناراحتی هایناراحتی‌های پوستی شدید رنج می‌بردند و ‏‏۳۴% آنان متوجه تغیر در عادت هایعادت‌های ماهانه خود شدند. پیش از اینکه ماسک هایماسک‌های گاز و محافظ هایمحافظ‌های پوست ‏شناخته شده باشد صدها کارگر دچار مرگ هایمرگ‌های غیر قابل توصیف شدند.

مردمی که در تماس با تری نیترو تولئن قرار گیرند و بیش از حد با آن در تماس باشند به کم خونی و یا آنمی هایآنمی‌های ‏غیر عادی و ناراحتی هایناراحتی‌های کبدی غیر قابل وصف دچار می‌شوند. خون و جگر آلوده شده و تورم جگر بروز می‌‏کند و ناراحتی هایناراحتی‌های شدید دیگری بوجود می‌آید که قدرت دفاعی بدن را بشدت پائین می‌آورد، این رویداد در ‏حیواناتی که ترینیتروتولئن را خورده ویا استشمام کرده باشند نیز دیده می‌شود.

گواهی هایگواهی‌های زیادی در دست است که تی‌ان‌تی موجب اختلال در باروری تخم نر می‌شود و تی‌ان‌تی به احتمال ‏قوی کارسینوژن (ماده تشدید کننده سرطان) است. مصرف تی‌ان‌تی موجب سیاه شدن ادرار می‌‏شود.‏

تی‌ان‌تی اول بار در سال ۱۸۶۳ توسط یک شیمی‌دان آلمانی بنام [[جوزف ویلبراند]] ساخته شده است، اما تأثیرات و ‏اثرات آن تا سال هاسال‌ها بعد قابل درک نبود، بیشتر به این دلیل که بسیار مشکل بود تا آنرا منفجر کنند و علت دیگر ‏اینکه کمتر از مواد منفجره دیگر قدرت داشت. بطور کلی چون با بخار آب یا آب گرم قابلیت ذوب شدن دارد می‌‏توان آنرا در جعبه یا هر شکلی ریخت. (ویتنامی‌ها از این روش استفاده کرده و در [[پوکه]]‌های خالی باقی مانده ‏از [[مهمات]] آمریکائیان استفاده می‌کردند). همچنین میدانیم که به دلایلی حساس دیگر در سال ۱۹۱۰ انگلیس این ‏ماده را از قانون مواد منفجره سال ۱۸۷۵ مبرا داشته و بطور کلی این ماده را جزو مواد منفجره به حساب نیاورده ‏است چه درمورد ساخت یا انبار کردن آن.

ارتش آلمان از این ماده برای پر کردن پوکه‌های نظامی در سال ۱۹۰۲ استفاده کرده است. این ماده قابلیت دیگری ‏به آلمان هاآلمان‌ها می‌داد که بتوانند آنرا در جنگ جهانی اول در نیروی دریائی استفاده کنند. آنها گلوله‌هائی ساخته بودند ‏که بتواند از دیواره [[ضد گلوله]]‎ ‎‏ کشتی‌ها و ناوهای انگلیسی عبور کند، در حالیکه گلوله‌های انگلیسی به محض ‏برخورد با پوسته ضد گلوله‌ها منفجر می‌شد و به این ترتیب انرژی آنها در بیرون از بدنه تانک یا ضد گلوله یا ‏بدنه کشتی‌ها از بین می‌رفت. انگلیسی هاانگلیسی‌ها با گذشت زمان این ماده با جایگزین مایدایت (ماده منفجره‌ای که قسمت ‏بزرگی از آن اسید پیکریک است) کردند.‏