نیروگاه حرارتی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
JAnDbot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات افزودن: az, lv, mr, no, zh حذف: da
AliBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات:اصلاح فاصلهٔ مجازی
خط ۳:
'''نیروگاه گرمایی''' نوعی از [[نیروگاه]] است که معمولاً از [[بخار]] به عنوان سیال و عامل محرک استفاده می‌کند. آب پس از گرم شدن به سمت [[توربین بخار]] که به یک [[ژنراتور]] متصل شده می‌رود و با استفاده از انرژی جنبشی خود آن را به حرکت در می‌آورد. پس از عبور بخار از توربین، بخار در [[کندانسور]] فشرده می‌شود. بزرگترین اختلاف در طراحی نیروگاه‌های گرمایی نیز به نوع سوخت مصرفی در نیروگاه مربوط است. تقریباً تمامی نیروگاه‌هایی که با استفاده از [[زغال سنگ]]، [[انرژی هسته‌ای]]، [[انرژی زمین‌گرمایی]] یا انرژی گرمایی خورشید کار می‌کنند نیروگاه حرارتی محسوب می‌شوند. [[گاز طبیعی]] نیز برخی اوقات در بویلرها یا توربین‌های گازی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
 
این نیروگاه‌ها معمولامعمولاً در اندازه‌های بزرگ و برای استفاده مداوم ساخته می‌شوند.
 
== تاریخچه ==
خط ۹:
 
== بهره‌وری ==
بهره‌وری الکتریکی یک نیروگاه حرارتی مرسوم با استفاده از نسبت برق تحویلی به [[شین]]‌های اصلی و حرارت تولیدی در کوره به دست می‌آید و معمولامعمولاً بین ۳۳ تا ۴۸ درصد است. میزان بهره‌وری نیروگاه‌های حرارتی نیز مانند تمامی موتورهای گرمایی محدود به قانون ترمودینامیک ([[چرخه کارنو]]) است و بنابراین بقیهٔ انرژی به صورت گرما از نیروگاه خارج می‌شود. این گرمای اضافی را معمولامعمولاً با استفاده از آب یا برج‌های خنک کننده از نیروگاه خارج می‌کنند. اگر از این گرما برای کاربردهای دیگر مانند گرمایش محیط یا... استفاده شود به این چرخه، «چرخه ترکیبی» می‌گویند. یکی از کاربردهای اصلی این گرما در تاسیسات نمک‌زدایی است که بیشتر در کشورهای کویری که دارای منابع گاز طبیعی هستند مورد استفاده قرار می‌گیرد و به این ترتیب آب شیرین و الکتریسیته با هم در چرخه‌هایی وابسته ایجاد می‌شوند.
 
با این که بهره‌وری این نیروگاه‌ها از نظر قوانین ترمودینامیک محدود است اما با افزایش حرارت و به مثابه آن افزایش فشار بخار می‌توان کارایی این نیروگاه‌ها را افزایش داد. در گذشته استفاده از [[جیوه]] به عنوان سیال در تحقیقات آزمایشگاهی نشان داده که این فلز می‌تواند فشار بیشتری را در حرارتی کمتر نسبت به آب ایجاد کند اما خطر غیرقابل چشم‌پوشی سمی بودن این فلز و امکان نشت آن استفاده از این عنصر را به عنوان سیال منتفی کرد.