پخش ویدئوی دیجیتالی–زمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

پخش ویدیوی دیجیتالی-زمینی یک استاندارد اروپایی برای پخش تلویزیون دیجیتال می باشد. این سیستم برای اولین بار در سال 1997 در بریتانیا مورد بهره برداری قرار گرفت. در این سیستم ابتدا صوت و تصویر دیجیتایز شده وسپس مورد فشرده سازی قرار می گیرند تا از حجم داده هاداده‌ها کاسته شود. سپس اطلاعات حاصله از صدا و تصویر به صورت بسته هایی در لابلای یکدیگر قرار گرفته و جریان داده ارسالی را تشکیل میدهند. برای حفاظت از این جریان داده در مقابل خطا هایخطاهای احتمالی در کانال انتقال مقداری اطلاعات تصحیح خطا بدان افزوده شده و بروش مدولاسیون چند حاملی COFDM ارسال می شوند.

این سیستم که توسط موسسه ETSI استاندارد شده است امروزه در بسیاری از کشور هاکشورها از جمله ایران به عنوان سیستم پخش تلویزیونی انتخاب شده است.

از مزایای بسیار استاندارد DVB-T نسبت به سیستم پخش تلویزیونی زمینی آنالوگ می توان به قابلیت دریافت تصاویر تلویزیونی در هنگام تحرک گیرنده (مجهز به Doppler Corrector) اشاره نمود. همچنین در تلویزیون آنالوگ برای پخش یک برنامه تلویزیونی SD نیاز به پهنای باند فرکانسی معادل 8MHz میباشد. جالب توجه است که در صورت استفاده از کدینگ H.264 برای فشرده سازی تصاویر میتوان تا 8 برنامه تلویزیونی SD را در همان پهنای باند 8MHz ارسال نمود. لذا میتوان تعداد حداکثر برنامه هایبرنامه‌های تلویزیونی قابل ارسال در باند هایباندهای UHF و VHF را به میزان قابل توجهی افزایش داد.

به منظور دریافت تصاویر ارسال شده به روش دیجیتال توسط تلویزیون هایتلویزیون‌های آنالوگ مرسوم از دستگاهی بنام جعبه تطبیق( Set Top Box)استفاده میشود.