بنیاد فرهنگ ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

مهمترین برنامه شعبه نخست ، تدوین یک فرهنگ تاریخی برای زبان فارسی بود. بدین منظور پیش از همه، تدوین چنین فرهنگی برای قدیم‌ترین دوره فارسی (سده چهارم هجری) در نظر گرفته شد. متون این دوره به شیوه‌ای علمی مطالعه شد و لغات آنها استخراج گردید. حاصل این کار فرهنگ تاریخی زبان فارسی (ج ۱، آـآ- ب ، ۱۳۵۷ ش) بود. شعبه دوم بنیاد، کتاب تاریخ زبان فارسی (تألیف [[پرویز ناتل خانلری]]، چهار جلد در ۵ بخش (۱۳۴۸ـ۱۳۵۷۱۳۴۸۱۳۵۷) را منتشر ساخت. شعبه سوم بنیاد، به منظور بر آوردن نیاز پژوهشگران در تألیف یا ترجمه کتابهای علمی ، فرهنگهایی درباره اصطلاحات نفت ، پزشکی ، حسابداری ، حقوق و منطق منتشر کرد و حاصل تحقیقات شعبه چهارم چندین واژه نامه پهلوی بود. همچنین بُنْدَهِشْن ایرانی (TD۱) و مجموعه DH مشتمل بر بُنْدَهِشْن ، زند وَهْمَن یَسْن و بخشهایی از دینکرد در ۱۳۴۹ منتشر شد.<ref>مقالهٔ بنیاد فرهنگ ایران در دانشنامهٔ جهان اسلام، نوشتهٔ [[احمد تفضلی]]</ref>