تمغا: تفاوت میان نسخه‌ها

تمغا از دو جزء آل به معنای مهر و نشان و روی هم به نوعی مهر اطلاق می‌شده است که با مرکب سرخ یا [[شنگرف]] بر اسناد، نامه‎ها و فرمان‌ها زده می‌شده‌است. آل تمغا اصطلاحی دیوانی بوده‌است که با تصرف ایران و ممالک همجوار به دست مغولان، به زبان پارسیفارسی راه یافت. این واژه در دوران [[ایلخانان]]، [[چوپانیان]]، [[جلایریان]] و [[تیموریان]] رایج بوده‌است. اما رفته رفته از رونق افتاد و در روزگار [[صفویان]]، دیگر به عنوان یک اصطلاح دیوانی استفاده نمی‌شده‌است و ظاهراً اصطلاح «نشان» جای آن را می‌گیرد.<ref name = EIS>مجدالدین کیوانی «آل تمغا» دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد ۱۶ [http://www.cgie.org.ir/shavad.asp?id=130&avaid=397]</ref>