منصور (خلیفه): تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات:اصلاح فاصلهٔ مجازی |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
{{خلفای عباسی}}
{{ادغام|ابوجعفر عبدالله المنصور}}
'''ابوجعفر منصور''' (نام کامل: ''أبوجعفر عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن العباس المنصور'')، دومین [[خلیفه]] از [[خلفای عباسی]] بود، که ده سال از [[سفاح]] بزرگ تر بود و در روزگار خلافت وی، قدرت بسیاری داشت. او در خراسان، برای سفاح [[بیعت]] گرفت و بر کار اداره ایالات و استان‌ها نظارت داشت. پدرش محمد، نواده [[عباس بن عبدالمطلب]] بود؛ او از سال ۷۵۴ تا ۷۷۵ میلادی فرمان راند. در سال ۷۶۲، وی ''مدینه السلام''(شهر صلح) را بنیان نهاد. وی شورش‌های زیادی را در زمانی که هنوز عباسیان چندان به قدرت نرسیده بودند، سرکوب کرد. او عنصر وفادار خلافت عباسی، [[ابومسلم خراسانی]] را به قتل رسانید. وی شورش [[سنباد]] را که از اهل [[خراسان]] بود، دفع کرد. وی به بنای مساجد، توجه خاص داشت و در [[بغداد]] [[دارالحکمه]] بنا کرد. او در سال ۷۵۵، در حالی که به سفر [[حج]] می‌رفت، مُرد.
== مشکلات خانوادگی
اولین مشکل در دوران خلافت منصور شورش شخصی به نام عبدالله بن علی در شام بود که با کاردانی ابومسلم سرکوب شد و مجبور به اطاعت و بیعت با خلیفه شد و بعد از این ماجرا وی به زندان افکنده شد و به دستور خلیفه سقف زندان بر سرش ویران شد و وی جان باخت.منصور برای موروثی شدن خلافت در خاندان خود ابتدا عیسی بن موسی را که به دستور سفاح ولی عهد بود وادار به استعفا کرد اما چون وی قبول نکرد وی را زندانی کرد و زیر سقفهای خراب نشاند اما باز هم این کار چاره ساز نشد.منصور به او زهر خوراند و وی بسیار سخت مسموم گشت اما زنده ماند و باز هم استعفا نداد.سرانجام روزی وی و پسرش را با هم احضار کرد و دستور داد پسرش را در حضور وی خفه کنند چنان که ماموران شروع به این کار کردند وی تسلیم گشت و استعفا داد.پس از آن وی پسر مورد علاقه اش مهدی را به جانشینی خود برگزید.
| |||