'''یکه‌سالاری'''<ref>واژهٔ مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دفتر نخست تا چهارم، 1376 تا 85</ref> <ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، ص ۶۷، انتشارات مروارید، ۱۳۵۸.</ref> یا '''اُتُوکراسی''' {{انگلیسی|Autocracy}} (مشتق شده از واژه یونانی) گونه‌ای از فرمانرواییروش‌های حکومتی [[تمامیت‌خواهی|تمامیت‌خواه]] است که در آن، تفوق آشکار یک فردفرمانروا بر راس سلسله مراتب اداری وجود دارد، قوانین یا سنتهایی که بر قدرت رهبری محدودیتی ایجاد کنند، نامحدود بودن قدرت فرمانروا (اتوکرات) در عمل. پایه یکه‌سالاری می‌تواند بر وفادری و یا ترس شهروندان از کیفر دیدن از یکه‌سالار استوار باشد. فرد یکه‌سالار ممکن است قدرت خود را بر اساس قراردادها و یا سنتهای اجتماعی به دست آورده باشد که در این صورت اتوکراسی مشروع است و یا آن را به زور به دست آورده باشد که در این صورت [[دیکتاتوری]] است. [[سلطنت مطلقه|سلطنت‌های مطلقه]] از انواع یکه‌سالاری‌ها هستند.
باید توجّه داشت که مفاهیم یکّه سالاری، [[تمامیت‌خواهی]]، [[خودکامگی]]، [[جباریت|جبّاریّت]]، [[حکومت مطلقه]] و [[استبداد]] اگرچه در ادبیّات و محاورات سیاسی گاهی به یک معنا به کار می‌روند، مترادف نبوده و دارای تعاریف جداگانه می‌باشند.
